வருசம் ஒருக்கா தீவாளிக்கு எங்கூட்டுல இட்லிக்கு போட்டிருக்கோம்கற மாதிரி நீயும் வருசத்துக்கு ஒருக்கா ஒரே ஒரு ”உள்ளேன் அய்யா”பதிவெழுதறயே... உனக்கு வெக்கமா இல்லே இளவஞ்சின்னு தானே கேக்கறீங்க? எழுதுனா என்னங்க.. பதிவுகளைப் படிச்சா என்னங்க.. வலைப்பதிவரு பதிவரு தான். பதிவுலகமும் ஒன்னும் மாறிடலை. அப்படியே தானே இருக்கு! என்னதான் இருந்தாலும் பதிவு போடலாம்னு தோணினா எழுத மேட்டரு வேணாமா? அதான் நானே என்னை மேட்டராகி வழக்கம்போல... கொசுவத்தி.... ஹிஹி...

போனவருசம் புத்தக கண்காட்சிக்குப் போய் 6 மணிநேரம் சுத்திசுத்தி வந்தேன். பெரியார் ஒரு பார்வைல இருந்து சாருவோட 10 புத்தகக்கட்டைத் தொட்டு சூனியம் வைச்சுக்காம ஜாக்கிரதைய தள்ளி நடந்து, நம்ப அய்யனார் புஸ்தகம் அட்டையை நின்னு ரசிச்சது வரைக்கும் செஞ்சு ஏறக்குறைய எல்லா பதிப்பகத்துலையும் பெரண்டு வந்தேன். துளசியக்கா பூனைக்குட்டி புத்தகத்தைக்கூட அங்கனயே நின்னு கால்வாசி படிச்சேன். கடைசியா என்ன வாங்குனேன்னா கேக்கறீங்க? வெளில கேண்டீன்ல சூடா மசால்தோசையும் காப்பியும்!

ஆனா ஏன் ஒரு புத்தகம்கூட வாங்கத் தோணலைன்னு பயங்கற ஃபீலிங்கப் போச்சுங்க. புத்தகம் வாங்க காசில்லாம இல்லைங்க! ஆனா எதை எடுத்தாலும் ஏனோ வாங்கி உடனே படிச்சாகனுங்கற பரபரப்பு வரவே இல்லை :( எங்க என்னோட புக்கு படிக்கற ஆசைக அப்படியே தேஞ்சு ஓஞ்ச்சுருச்சோன்னு பயங்கர வருத்தத்துல தோசை தின்ன வெரலை நக்கிக்கிட்டே யோசிச்சதுல அந்தக்கால என் வாசிப்பனுபவங்கள் எல்லாம் வரிசையா மண்டைக்குள்ள மார்ச்பார்ஸ்ட்! முத்து காமிக்ஸ் பின் பிரிக்காம அப்படியே 10 தடவை மோந்துபார்த்து ஏகாந்தமடைந்தது, பரிச்சைக்கு முந்தினநாள் பாடபுத்தகம் மாதிரி காக்கி அட்டைபோட்டு ”மனைவியைப் புரிந்துகொள்ளுங்கள்” படிச்சு கப்பு வாங்குனது, எங்கப்பாரு வாங்கி வைச்ச பழைய புத்தங்களையெல்லாம் எடுத்து அவரு எங்கெங்க அடிக்கோடு போட்டு அவரு கருத்தை வெளம்பி வைச்சிருக்காருன்னு  படிச்சு ரசிச்சதுன்னு யோசிச்சுக்கிட்டு நின்னதுல மண்டைல சடார்னு ஒரு பொறி!

நான் ஆறாப்பு படிக்கையில திருப்பூர்ல இருந்து ஈரோடு மாறுனப்ப லவட்டிக்கிட்டு வந்த கவருமெண்டு லைப்ரரி புக்கை ஆறுமாசம் கழிச்சு புத்திவந்து உள்ளார 10 ரூவா வைச்சு ஒரு மாப்பு கடிதமெழுதி திரும்ப லைப்ரரிக்கே அனுப்பிவைச்சேன். அந்த லைப்ரரிக்காரரு ஃபைன் கூட பிடிக்காம என் நேர்மைய பாராட்டி ரூவாய மணியார்டர் செஞ்ச அந்த அரிய நிகழ்வு!  உடனே ஒரு போட்டோ அட்ரஸ் ஃப்ரூப்போட 60 ரூவா கொடுத்து கன்னிமரால மெம்பரு ஆகிட்டேன்! 15 நாளைக்கு 3 புத்தகம்னு ஆறு மாசமா படிப்பு நல்லாத்தான் ஓடுது. வாசிப்பனுபம் ஒரு சுகம். அதுவும் தேடி வாங்கறதை விட தேடறப்பப்ப எதிர்பாராம கிடைக்கறதை படிக்கறது இரட்டிப்பு சுகம்! ஆமாங்க... இப்பத்திக்கி 16 வருசம் கழிச்சு மீண்டும் ஒருமுறை முற்றிலும் வேறொரு மனநிலையில் கும்பகோணத்து புழுதி பறக்கும் தெருக்களில் ( இந்தமுறை காமத்தை புரிந்துகொள்ள... ) பாபுவுடன் அலைந்து கொண்டிருக்கிறேன்  :)

என்பீல்ட் புல்லட்டுபத்தின கொசுவத்தி பதிவை மறந்திருக்க மாட்டீங்கன்னு நினைக்கறேன். அதுல புதுசா ஒரு புல்லட்டு வாங்கி புளங்காகிதம் அடையனும்னு ஆசைப்பட்டிருப்பேன். ஆனா என்னதான் புதுசு வாங்குனாலும் அது எங்கப்பாரு பைக்கு மாதிரி வருமான்னு ஒரே யோசனை. இதுக்கு பேசாம எங்கப்பாரு புல்லட்டையே புதுசா மாத்திட்டா?! இது ”பேசாம அவளையே நீங்க பொண்டாட்டி ஆக்கிக்கிட்டா?!” அப்படின்னு வடிவேலுகிட்ட கேட்டமாதிரியே இருக்கா? ஆனா அதான் நடந்தது. 34 வருசமா உழைச்ச வண்டியை ச்சும்மா ஜம்முன்னு புத்தம்புதுசா மாத்திக்கொடுத்த கோயமுத்தூரு மெக்கானிக் பாபுவுக்கு ( 98947 69155 ) நன்றி! இன்னமும் தமிழ்நாட்டுல ஆட்டோமொபைல் ஸ்பெஷலிஸ்டுகன்னா அது எங்கூருகாரருவகதான்! :)

இப்பத்திக்கு வறுத்தெடுக்கற சென்னை வெயிலெல்லாம் எனக்கு ஒரு மேட்டரே இல்லை! ச்சும்மா ராக்கெட்டாட்டம் ஈசியார் ரோட்டுல காத்தைக் கிழிச்சுக்கிட்டு ஆபீசு போய்வர்றதுல இருக்கற கெத்து...அடடா... இதுபோக இப்பவும் எங்கப்பாரு எங்கூடத்தான் அப்படீங்கறது மெயின் மேட்டரு! :)

கொஞ்ச நாளைக்கு முன்ன எங்காபிசுல ஃபேசன் பெரேடு நடத்துனாய்ங்க. என்ற அழகுக்கும் நளினத்தும் கெம்பீரத்துக்கும் இதெல்லாம் தேவையான்னு நீங்க கேக்கலாம். இதெல்லாம் பார்த்தா அப்பறம் சரித்தரத்துல இடம் பெற்றது எப்படி? எதையுமே சீரியசாச் செய்ய தண்டி இல்லைன்னா அதை அப்படியே காமெடியா மாத்தி கல்லா கட்டுறதுங்கறது எனக்கு பாலபாடம்! பயபுள்ளைங்க எல்லாம் ச்சும்மா உடையா உடுத்தி நடையா நடந்து பழக எங்காப்பீசு பெருசுங்க மட்டும் Recession-2010ன்னு தீம் வைச்சுக்கிட்டு களமிறங்கிட்டோம். ஆளாளுக்கு காமெடி ஃபீசாகி அட்டகாசம் செய்ய நான் என் ”ஹேர்ஸ்டைலு”க்கு தோதாக சிவாஜி த பாஸ் வேலை போய் மொபைல் பெட்டிக்கடை நடத்தறதை எடுத்துக்கிட்டேன். ”அதிரடிக்கார மச்சான் மச்சான் மச்சானே”ன்னு பட்டையா எண்ட்ரி குடுத்து அப்படியே தலீவரு நடை நடந்து ரெண்டு கையையும் காத்துல விஷ்ஷுக்கி பின்னாடி பாக்கெட்டுல இருந்து பாக்கு ரீலை எடுத்து சுத்தி கழுத்துல போட அப்லாஸ் அப்படியே அள்ளிக்கிட்டது.

அதெல்லாம் நம்ப சூப்பர் ஸ்டாருக்குன்னாலும் ச்சும்மா 3 நிமிசம் வந்ததுக்கே மக்கா இப்படி கரகோஷம் எழுப்பி என்னை வைகுண்டம் போக வைச்சுட்டாங்களே... அப்ப அவருக்கு வாழ்க்கை முழுசும் எப்படி இருக்கும்னு யோசனை வராமலில்லை!

இதுபோக பொங்கலன்னைக்கு தமிழ்ல நல்லா மூச்சு விடாம ஒளர்ற திறமையைப் பாராட்டி காம்பயரிங் செய்ய மைக்குவேற கொடுத்தாய்ங்க... 4 மணிநேரம் சும்மா ரத்தம் வரவர தேமேன்னு சக்கரைப்பொங்கல் வைக்கற போட்டிக்கு வந்திருந்த அத்தனை பேரையும் வெளாரிட்டேன். அடடா.. மைக்மோகனே இப்ப ஓஞ்சிட்டாலும் அந்த செகண்டு நினைச்சதை நினைச்சபடி மைக்குல பேசிக்கிட்டு கும்பல்ல வளைய வர்றதுக்கு ஒரு மாதிரியான தினவுதான். IT வேலை போனாக்கூட எப்படியும் இசையருவி 10 மணி ஸ்லாட்டு வாங்கிடலாம்னு நம்பிக்கை வந்துருச்சுங்கப்பு! :)

எது எப்படியோ பலவருசம் கழிச்சு மீண்டும் கலைக்கூத்தாடியனதுல தாங்க முடியாத சந்தோஷம்! இதே சுகுர்ல அப்படியே அடுத்த வருசம் கோவை CIT Hormony கல்ச்சுலர்ஸுக்கும் எண்ட்ரி போட்டுற வேண்டியதுதான். ( என்ன... அந்தக்காலத்துல அடிவாங்கன மாதிரி இப்ப வாங்காத இருக்கனும்! வயசாவுதில்ல?! ஒடம்பு தாங்காது! ஹிஹி... )

*****

வயதில் இளையவர் ஆனாலும் என் மனைவி என்னைவிட எல்லா விடயங்களிலும் மிகத் தெளிவாக முடிவெடுக்கும் திறன் கொண்டவர் ( அவர் திருமணமே சாட்சி! ஹிஹி..)  ஆரம்பத்தில் என்னதான் நான் வாதப்பிரதிவாதத்தில் லாவகமாக கம்பு சுத்தினாலும் கடைசியில் திறமையான முடிவுகளால் அவரது சரியான ஆளுமையை அழுத்தம் திருத்தமாக உணரவைப்பவர். இப்பத்தின ஒரு சப்பை பிரச்சனை என்னவெனில் நான் பாலச்சந்தர் படங்களை பயங்கரமாக எதிர்ப்பவன். கவைக்குதவாத ஒரு கற்பனா உலகத்தினை நிறுவி முரண்பாடான கோட்பாடுகளை படம் முழுக்க வலியத்திணித்து சமூகத்தில் ஒரு புண்ணாக்குக்கும் உதவாத தீர்வுகளை பெண்ணிய புரட்சி என்ற சுகர்கோட்டிங்கில் அப்பட்டமான க்ளிஷேக்களாக காட்டியவர் என்பது தவிர அவரது படங்களின் மீது எனக்கு உணர்வுபூர்வமான ஒன்றுதல் வந்ததே இல்லை! ஆனால் என் மனைவி இதையெல்லாம் புறந்தள்ளி அவரது படங்கள் ( அதுவும் கல்கி! ) தனக்கு பிடித்திருக்கிறது என்கிறதோடு வாதத்தை முடித்துவிடுவார். சமூகம் மீதான மெச்சூரிட்டி என்னைவிட அவருக்கு அதிகம் என்பதில் எனக்கு முழுநம்பிக்கை உள்ளதால் இப்பொழுது நான் பாலசந்தர் படங்களை ஏற்றுக்கொள்வதா? வேண்டாமா? அல்லது மீண்டும் ஒரு முறை புதிய கோணத்தில் பார்க்க வேண்டுமா?!

ஒரே கொழப்பமுங்க!

கையில கேமராவை வைச்சுக்கிட்டு கொஞ்ச வருசமா நானும் இங்கனயும் அங்கனயும் அல்லாடிக்கிட்டு இருக்கறது உங்களுக்கு தெரிஞ்சிருக்கும். இவ்வளவுநாளா காமெராவுல எப்படி சூப்பரா படமெடுக்கறதுங்கற புத்திதான் இருந்துச்சு. நாளாக நாளாக காமெரா அதன் சிறப்பம்சம் புதுப்புது டெக்னிக் இதெல்லாம் எப்படிங்கற புத்தியைத் தாண்டி நாம வெளிப்படுத்த நினைக்கறதை எப்படி செய்யறதுங்கற யோசனை வந்திருக்கு. அதாவது கருவி முக்கியமல்ல. அதன்மூலம் வெளிப்படுத்தற கலையே முக்கியங்கற மாதிரி. இப்பத்தின படங்கள் எனக்கு ஓரிரண்டு பாராட்டுகளை மட்டுமே பெற்றுத்தந்தாலும் நாம எடுக்க நினைக்கறதை புரிஞ்சுக்கிட்டவுங்கன்னு அப்படியே அவங்கமேல உள்ள இருந்து பொங்கிடுது. அதாவது கவிதையின் படிமங்களை புரிஞ்ச வாசகனை வாஞ்சையோடு பார்க்கும் கவுஜர் மாதிரி! என்னதான் பொழுதுபோக்குக்கு படமெடுத்தாலும் இந்த வகைதான் சரியான அடுத்தகட்ட நகர்வுன்னு மனசுக்கு தோணுது. இப்பத்திக்கு முழுசா நான் சரியா ஃபார்ம் ஆகலைன்னாலும் முயற்சி செஞ்சு இதுலயாவது நல்ல பேரு வாங்கனுங்கற ஆசை இருக்குங்க! :)

இதுக்கே ரீலு அந்துருங்கறதால என் புராணத்தை இப்பத்திக்கு நிப்பாட்டிக்கறேன். இருந்தாலும் இனிமேல் மாசத்துக்கு ஒருக்காவாச்சும் ஏதாவது எழுதனும்னு எண்ணமிருக்குங்க.  எழுதறனோ இல்லியோ போட்டோவாச்சும் போட்டு ஒப்பேத்துவேன் என்று இன்றைய நாளிலே உளமார உறுதி கூறுகிறேன்! :)

உயிப்புடன் இருப்பதற்கும் உழைத்துக்கொண்டே இருப்பதற்கும் வித்தியாசம் இருக்குங்கப்பு. உழைப்பது பிழைப்பை ஓட்டவே என்றாலும் அதுவே 24 மணிநேரங்களை திண்ணும் போது உயிர்ப்புடன் இருப்பது என்பது பெருங்கனவு. கொஞ்ச நாளைக்கு முன்னால எனக்கொரு குழப்பம் வந்தது. நம்ப பீல்டுல எல்லாரும் இந்த ஓட்டம் ஓடறாங்களே. யாராச்சும் யாரையாச்சும் ஏறி மிதிச்சு முந்திக்கிட்டே இருக்காங்களே.. நான் அந்த இயக்கத்துல தான் இருக்கனா? இல்ல தன்முனைப்பே இல்லாம இருப்பதைக் கொண்டு மகிழ்ந்து அரைவேக்காடாக பொங்கித் தின்று வாழ்க்கையை ஓட்டறனான்னு. சரி இந்த எலி ரேஸ்ல நாமும் ஒரு தடவை ஓடித்தான் பார்ப்போம். பிடித்தால் அது இயல்பு. இல்லைன்னா முயற்சி செய்யலைங்கற குற்ற உணர்வாவது இல்லாம இருக்குமேன்னு முடிவு செஞ்சு தலை தெறிக்க ஓடுனேன் பாருங்க

ஒரு ஓட்டம். சுத்தி என்ன நடக்குதுன்னு தெளியறதுக்குள்ள மூணு வருசம் முடிஞ்சுருச்சு! இப்ப கண்ணை முழிச்சு பார்த்தா பொருளா பதவியா சிலது கெடைச்சிருக்கு. ஆனா அதுல ஓடுனத்துக்கான அர்த்தம்னு சொல்லிக்கிட பர்சனலா ஒன்னுமே இல்லை. இருக்கும் திறமைக்கும் தண்டிக்கும் ஆன்மாவை கலந்தடிக்கற மாதிரி ஒன்னு செஞ்சுட்டோம்னு சொல்லிக்கற மாதிரி ஒரு இளையராஜா கிடார் நோட்ஸோ அல்லது ஒரு வண்ணதாசனின் கண்களில் நீர்தேக்கும் ஒரு சின்ன நிகழ்வை கதையாக்கும் வித்தையோ அல்லது தாமுவின் நாவூரும் ஒரு நளபாக பதார்தத்தினையோ போல ஒரு உன்னதத்தின் உச்சியை அடைய முடியாட்டாலும் அதை உணரும் முயற்சியாகவாவது இருந்திருக்கலாம். செய்தது எதுவுமே எனக்காகவோ அல்லது எனக்குள்ளாகவோ இல்லைங்கறது ஏமாற்றத்தினை மட்டுமே தருகிறது. செய்யும் தொழிலே தெய்வம்கறதுல மாற்று கருத்தில்லை. ஆனால் ஒரு சிலருக்கு மட்டுமே உயிர்ப்பும் வேலையும் ஒரே இடத்தில் கிடைக்கிறது போல.

பிழைப்புவாதத்திற்காகவும் இன்னும் பச்சையாக சொன்னால் கிடைக்கும் ஒரு எக்ஸ்ட்டா பூச்சியத்துக்காக மட்டுமே இன்னமும் இந்த துறையில் இருக்கிறேங்கறது தான் எனக்கு இப்போதைக்கு கிடைத்த தெளிவு. இதுல வருத்தப்படறதுக்கோ கேவலமாக நினைச்சுக்கறதுக்கோ ஒன்னும் இல்லைன்னாலும் நமக்கே நமக்கான வாழ்வின் சில கணங்களை எதற்கோ எங்கனையோ சிதறவிட்டுட்டு இருக்கறது உண்மைதான் போல. எலிகளுக்குள்ளான ஓட்டம் ஓடாமலேயே நமக்கான எல்லைகளையும் வாழ்க்கையும் வகுத்துக்கொள்ள முடியுங்கறதும் தெரியவந்த பொழுது வாழ்வில் எதற்கு முன்னுரிமை கொடுக்கனுங்கற லிஸ்டுல பயங்கர மாற்றம்! இழப்புகள் என்பது யாருக்காக என்பதைப் பொறுத்து அதன் மதிப்புகள் மாறித்தான் போகின்றன. மாறினால் தான் என்ன ஆகிவிடும்? குறைந்தபட்சம் எங்கப்பாரு வால்டரு வெங்கடசாமி போலவோ, நடேசன் வாத்தியாரைப் போலவோ, ஸ்டார் டைலரைப் போலவோ, சித்ரா ஸ்டோர்ஸ் ஓனரைப் போலவோ வேலையும் வாழ்க்கையும் இயைந்து வாழ்ந்து குடும்பத்தை நிமிர்த்திட முடியாதா என்ன? 

ஆகவே நான் ஓட ஓட ஓட ஓட்டம் என்னிக்கும் முடியாத ஓட்டப்போட்டியில் இருந்து நிதானிக்க போகிறேன்! ஆனால் எல்லா துறைகளையும் போலத்தான் எங்க பீல்டும்! கொஞ்ச நேரம் கண்ணை மூடிக்கிட்டு இருந்தம்னா கூட ஓடற வேகத்துல மக்கா நாலுபேருக்கு இங்கிட்டு ஒரு பொணம்னு ஒரு மெயில் தட்டி அதை நானூறு பேருக்கு பரப்பி ஓரமா ஒதுக்கி ஓய்ச்சிருவாய்ங்க. அதனால இனிமேலுங்காட்டி என் வாழ்வுக்கான மற்றும் குடும்பத்துக்கான நேரங்களிலும் தலைதெறிக்க ஓடாம ஆனா ஓடறமாதிரியே காலை மட்டும் ஆட்டிக்கிட்டே இருக்கப்போறேன். அதுபோக பிடிச்சதை செஞ்சு உயிப்புடன் வாழப்போறேன். என்னது பிடிக்குமா? அதைத்தான் தேடப்போறேன்! எங்கன தேடுவனா?! சரி விட்டுடுங்கப்பு. என்னாலயே இதுக்குமேல முடியலை! 

----

இந்தமுறை ஊருக்கு வந்தப்ப முத்திப்போன இளைஞர்கள் (அதாங்க.. அங்கிளுங்க...) 8 பேராக சத்தியமங்கலம் ரிமோட்ல 3 நாள் ஜாகை. இப்படி காட்டுக்குள்ளாக டேரா போட்டு தலைமறைவா இருக்கறது தினப்படி வாழ்க்கையில் இருந்து ஒரு எஸ்கேப்பிசத்துக்குதான்னு சொல்லிக்கலாம். ஆனா உண்மையில கிடைக்கும் இந்த சைக்கிள் கேப்புல அமுக்கி அடக்கிவைச்ச எல்லா எளவயசு கிறுக்குத்தனக்களையும் அவுதி அவுதியா செஞ்சிட்டு அப்பறம் சமுதாயத்துக்கான சட்டையை எடுத்து மறுபடியும் மடிப்புக்கலையாம மாட்டிக்கிட்டு மொகத்த அழுந்த தொடச்சிக்கிட்டு பேக் டு ஃபேமிலி கேம்னு கெளம்பிறனும்!

வெளங்காத எஞ்சினியரான என்னைத் தவிர மற்ற எல்லாரும் ஒருவாகா நல்லா படிச்சு மூளை இருதய டாக்டர்களாக வேலையாகி கண்ணாலம் முடிச்சு குட்டிகள் போட்டு கவுரவமா குடும்பம் நடத்தறோம்னு சமுதாயத்துல பிச்சரு வரைஞ்சவங்க. என்னதான் பழைய நண்பர்கள் என்றாலும் வேலையும் உறவுகளும் கொடுக்கும் அழுத்தங்கள் குணங்களையும் பண்புகளையும் திண்ண ஆரம்பித்திருக்கும் பருவம்றதால ஆரம்பத்துல யாரும் இயல்பா இல்லை. ஆரம்ப ஜோரான ஐபோன் மாடல், காரு டீடெல்ஸ்னு ஆம்பளைகளின் ஈகோக்களை எந்த அளவுக்கு நிவர்த்திக்கறோம்னு அலசி முடிச்சோம். அப்பறம் வேலைல அவனவன் எப்படி பகுமானமா பட்டைய கெளப்பிக்கறோம்னு பொய்பொய்யா அடுக்குனோம். அப்பறம் எப்படி அப்பாடக்கரா வாழ்க்கைல பிரச்சனைகளை ஹேண்டிலு செய்யறோம்னு வெளக்கிக்க இருக்கற இல்லாத சொந்தபந்த எதிரிகளையும், அவங்களுக்கான குணாதியங்களையும் ஏற்படுத்தி அதனால் ஏற்படும் குடும்ப சமூக பாதிப்புகளையெல்லாம் புட்டுப்புட்டு வைச்சு அவனவன் முதுகை அவனவனே கையை வாகாக வளைச்சு வளைச்சு சொறிஞ்சுக்கிட்டு இருந்த நேரம்.

நாந்தான் மொதல்ல விட்டிருக்க வேண்டும்! மசாலா ஆம்லெட்டுகளும், அரைவேக்காடு முட்டை கலக்கிகளும், கலர் கலராக பொறித்த சிக்கன் மட்டன்களும், இரத்தப்பொரியலும், மூளை வறுவலும், குடல்கறியும் வேகவைத்து தாளித்த கடலைகளும், மணப்பாறை முறுக்குகளுமாக சரக்குகளுக்கு நடுவால ஏத்திக்கிட்டே இருந்தா வயுறு என்னதான் செய்யும்? அதேதான். கொஞ்சம் பீல் லைக் ஹோமாக லெதார்ஜிக்கா இருந்த சமயத்துல சத்தமா டர்ர்ர்ருண்னுட்டேன். சடக்குன்னு அத்தனைபேரின் கண்களூம் நான் 20 வருடங்களுக்கும் முன்னால கண்ட கிண்டல் மின்னும் மின்மினிப் பூச்சிகளாயிற்று. ”அடக்கம் அமரருள் உய்க்கும். அடக்காமை அண்ட்ராயரை கிழித்துவிடும்” “பம்பம் பரிமளம் நாஸ்தி... பிப் பிப் மத்தியமம், கஸ் பிஸ் மஹா கோரம்... நிசப்தம் பிராண சங்கடம்”னு ஓட்ட ஆரம்பிச்சுட்டானுவ.

நான் விடுவனா? ( அதான் ஏற்கனவே விட்டுட்ட்டேனே!? ) “போங்கடா போக்கத்தவனுங்களா! பார்க்கலாம் நீங்க எம்புட்டு நேரம் நாகரீக கனவானுக்களா அமுக்கி நசுக்கி நடிக்கறீங்கன்னு... இத்தன வயசுல இதுகூட உங்களால இயல்பா விட முடிலைன்னா அப்பறம் என்னத்த நீங்க உங்களுக்காக வாழ்வை இயல்பா வாழ்ந்துருவீங்க?”ன்னு ஒரு பெரிய தத்துவபிட்டா எடுத்து விட்டுட்டேன். பயக ஒரு நிமிசம் கண்ணாமுழி திருவிட்டானுவ.. அப்பறம் என்ன? மத்த ரெண்டு நாளும் அவனவன் மேஸ்ட்ரோதான்! செட்டியார் டைப், சேட்டு டைப், குண்டுமாமி டைப், சபை டைப், கடுகெண்ணை டைப், மசால்வடை டைப், யெஜ்டி டைப், வெஸ்ட்டர்ன் எக்கோ டைப், கரடி டைப்னு மொத்தமா பல ஆராய்சிகள் செஞ்சி நான்ஸ்டாப் சிம்பொனிதான். அதுக்கப்பறம் ரெண்டுநாளுக்கு எங்களுக்குள்ள எந்த மனத்தடையும் பம்பலும் இல்லை. வரும்போது ஒரு மொடைல வந்தவனுங்க போகும்போது சிரிப்பா சிரிச்சோம்.

ஸ்ஸப்பா! லஜ்ஜை இல்லாமல் காற்று பிரிப்பதற்கே நாற்பதாயிருச்சே. இனி எப்ப நான் சுகம், துக்கம், பிறப்பு, பிணைப்பு, பந்தம், பொருள், பற்று எல்லாம் விட்டு கையில கரும்போட வீடுபேறு தேடிக்கெளம்பறது :(

----

அப்பாரு கூட கல்லூரி முடிக்கறவரைக்கும் அம்புட்டு சிறப்பா கம்யூனிகேசன் அமையலை. அவரக்கு வேலைன்னும் எனக்கு உலக அமைதிக்கான போராட்டகள்னும் பிசியா இருந்துட்டோம்! ஆனா நான் காலேஜ் முடித்த காலகட்டமான சில வருடங்களுக்கு வேலைக்குபோகாம வெட்டியா இருந்ததால அவருக்கு சாரதியாக இருந்ததுண்டு. எனக்கு வண்டியோட்டறதுல ரொம்ப இஷ்டங்கறதால பல கிலோமீட்டர் சளைக்காம அம்பாசிட்டரை உருட்டுவேன்.

தமிழ்நாட்டின் பல இடங்களுக்கு அவருக்கும் அவரது குழாமுக்கும் காரோட்டியிருக்கிறேன். அவருக்கு ஒவ்வொரு ஊருக்கும் அளாவளாவ சில நண்பர்களும் ஊரைப்பற்றி சிலாகிக்க சில காரணங்களும் இருந்ததுண்டு. ஊருக்குள் நுழையுமுன்பே “அப்டியே காந்திநகர் ரெண்டாவது லெப்டுல அரை அவர்டா குட்டி.. சண்முகம் சாரை பார்த்துட்டு போகலாம்”, “கருப்பண்ணா அண்ணாச்சி இந்நேரத்துக்கு கடைலதான் இருப்பாப்ல. நேர கடைல ஒரு எட்டு பார்த்துட்டு போலாம்”, “72 பேட்ச் நாராயணன் இப்ப இங்கதான் போஸ்டிங். நம்பள பார்த்தா சந்தோசப்படுவாப்புல”, “அரைகிலோ பால்கோவா வாங்கிக்கலாண்டா குட்டி..கோபி சாருக்கு புடிக்கும்” ங்கற மாதிரியான பேச்செல்லாம் சாதாரணம். அதேபோல சந்திக்கற ஒவ்வொருவரும் முகம் கொள்ளாத சிரிப்போட கட்டிக்கறதும் பலகாரமா விருந்தோம்பறதும்னு பார்க்கவே ஆத்மார்த்தமா இருக்கும்.

இவங்க சிரிச்சு சிரிச்சு பேசிக்கறத பரிமாறுன பலகாரமும் டீ தம்ளருமா ஒரமா இருந்து குசும்பனாட்டம் கவனிச்சுக்கிட்டே இருப்பேன். குடும்பத்துல அத்துணை பெயர்களையும் தனித்தனியா விசாரிச்சு தெரிஞ்சுக்குவாங்க. வேணுக்கற உதவியையோ தகவல்களையோ தயக்கமே இல்லாம கேட்டுப்பாங்க. செய்ய முடிஞ்ச உதவியை உறுதியாச் சொல்லி செஞ்சிருவாங்க. அதேபோல வருத்தமோ தயக்கமோ எதுவுமே இல்லாம சந்தோசமா விடைபெறுதல். தபால் கார்டுகளும் இன்லாண்டு லெட்டருகளும் எப்போதோ போட்டுப் பேசும் STD களும் எப்பொழுதும் அவர்களை விசாரித்ததாக சொல்லியனுப்பும் தகவல்களும் மட்டுமே எப்படி இந்த இணைப்புகளை பாராமரித்து உயிர்ப்புடன் வைத்திருக்கு முடியுங்கறது இன்னைக்கும் ஆச்சரியமா இருக்கு.

ஆனா அவங்க என்ன இழுத்தாலும் வாயத்திறந்து அவங்க போடற பொங்கல்ல கலந்துக்கவே முடிஞ்சதில்லை. பெரிசுங்க பேச்சுல பொடுசுக்கு எனக்கெதுமில்லைனாலும் “தம்பி, சரியாச் சாப்புடறீங்களா? இப்படி ஒடம்பு புடிக்காம இருந்தா எப்படி?” மாதிரியான சகஜமான கேள்விகளுக்கு கூட சிலுக்காட்டம் ஒக்கார்ந்த இடத்துலயே நெளிஞ்சுக்கிட்டு வாய்க்குள்ள மொணங்குவனே கண்டி போல்டா ஒரு வாக்கியம் பேசுனதில்லை. என்னமோ சின்ன வயசுல இருந்து கூச்ச சுபாவம் ஆட்டிப் படைக்குதுங்க. புதுசா ஒரு மனுசனை கண்டுபுடிச்சு பழகி செட்டவறதுக்குள்ள தாவு தீர்ந்துடுது. இதுல இழப்பு என்னவோ எனக்குதானாலும் நாமா முன்னாடி நின்னு பழக்கம் ஏற்படுத்திக்கறதுலயோ இல்லை தொடர்பை உயிரோட்டமா வைச்சுக்கறதிலையோ முனைப்பை விட தயக்கமும் கூச்சமுமே முன்னாடி நிக்குது. சின்ன வயசுல வீட்டுக்கு யாராவது புதுசா வந்தா கட்டிலுக்கு அடியில போய் ஒளிஞ்சுக்கிட்டன்னா வெளில வரவே மாட்டேன். அப்பறம் அவங்க போனப்புறந்தான் கொண்டுவந்த ஆரஞ்சையும் மில்க்பிக்கீசையும் பங்குகேட்டு வெளில வர்றது. 

வருத்தம் என்னன்னா இன்னமும் அப்படியே இருக்கறேன்னுட்டு தான் :( சில நாடுகள் பார்த்துட்டேன். பல ஊருகள் வாழ்ந்துட்டேன். உறவுகளும் நட்பும் இருக்கத்தான் செய்யறாங்க. ஆனா சொல்லிக்கற மாதிரி அதெல்லாம் சரியா எப்படி மெயிண்ட்டெயின் செய்யறதுன்னு தெரிய மாட்டேங்குது. தகவலும் தொடர்புமே வாழ்க்கையா இருக்கற இந்தகால ஒலகத்துல நூற்றுக்கணக்குல நண்பர்கள் லிஸ்டு ஆன்லைன்ல இருக்கறது மட்டும் ஒரு காலத்துக்கும் நம்மை வளப்படுத்தாதுங்க்ற உண்மை உறுத்துது. எங்கப்பாரு மாதிரி டைரி புல்லா நண்பர்களும் தொடர்புகளும் அவர்களுடனான ஆத்மார்த்தமான அளாவளாவலுக்கும் ஆசைப்படலனாலும் ஊருக்கு ரெண்டு பேருன்னு போய் நின்னு உரிமையோட பார்க்கறதுக்கு இருக்கனும்னு மனசு கெடந்து அடிச்சுக்குது. பழகத்தெரியாதுன்னு இல்லை.ஆனா ஆரம்ப ஐஸ்பிரேக் நடக்கறதுக்குள்ள ஜீன்ல ஒட்டிக்கிட்ட வெக்கமோ தயக்கமோ என்னைய மென்னு தின்னுருது.

இதும்போக இந்த ஐடில இருந்துக்கிட்டு யாரும் யாரையும் சார்ந்திருக்காம நமக்கான குறுகிய வட்டத்துல வாகா வாழ்க்கையை ஓட்டிற முடியுங்கறது இன்னும் கீழாக இழுத்துருச்சு போல. பார்க்கலாம் இந்த ரெண்டு கழுதை வயசுல இந்த தடைக்கல்லை எப்படி ஒடச்சு மேல வர்றேன்னு.

-----

கல்யாணம் கட்டி குழந்தைகள் பெற்று அவங்களும் பள்ளிக்கு போய்க்கொண்டிருக்கும் பருவத்தில் இருக்கும் வீட்டு ஆம்பளைகளுக்கு சம்போகம் என்பதே மாசத்துல என்னிக்காவது சில தடவை திடீர்னு கிடைக்கற லாட்டரி தான்! அதுவும் சூழ்நிலைகளை சரியா கணிச்சு நமக்கு தோதா மாத்தி அமைச்சு, பாவமா மூச்சை வைச்சு, நாமுச்சூடும் சுத்திவந்து ஏகப்பட்டு குறிப்புகள் காட்டி காரியத்துக்கு தளம் அமைக்கனும். இது போக கோடானுகோடி வானாதி தேவர்கள் பசங்களை சீக்கிரமா தூங்கவைச்சும் வீட்டம்மாவுக்கு தூக்கம் வரவிடாமலும் வரம் கொடுத்து நம்மையும் செத்தநேரம் சந்தோசமா தொலைஞ்சு போங்கடானு ஆதீர்வதிச்சா கிடைக்கும் அபூர்வ நேரக்கூறு அது. 

இதெல்லாம் போக நமக்கே நமக்குன்னு கெடச்ச அந்த நல்ல நேரத்துலயும் நம்ம நாறவாய் ஏதாச்சும் தத்துப்பித்துக்கா பேசி மூடைக் கெடுக்காம இருந்தா நடந்தாலும் நடந்துறக் கூடிய சமாச்சாரம்! ( இதை நம்பாதவங்கள்ல 99% பேரு தமிழ்படங்கள் கரைச்சு கரைச்சு கழுவி கழுவி ஊத்தும் காதல் படங்களில் காலத்தை ஓட்டிக்கொண்டு கல்யாணக் கனவுகளுடன் கால்கட்டுக்கு காத்திருக்கும் பேச்சுலரு மக்கள்ஸ்! மிச்சம் 1% எங்கனயோ ஏகப்பட்ட மச்சம் இருக்கற மஹா மஹானுபாவ பாக்கியவான்கள்!! கவனிக்கவும்! நான் வீட்டு சோற்றை உண்டுவாழும் அப்புராணி குடும்பிகளை மட்டுமே கணக்கில் வைக்கிறேன்!! )

என்ன இருந்தாலும் ஆம்பளைக உடம்பு இல்லையா? இயற்கையின் விதிப்படி நமக்கெல்லாம் மூடு வந்து சட்டுன்னு நட்டுவனார் ஆகறதுக்கு நேரங்காலமே தேவையில்லையல்லவா? அப்படியாப்பட்ட அசமஞ்ச நேரங்களில் தனிமைக்கு “கை” கொடுக்கறதுக்கு ஆயிரம் விசயங்கள் உள்ளங்கையில் உலகவலையென இருந்தாலும் அதெல்லாம் இப்பெல்லாம் சரியா தோதுப்படறதில்லை. சும்மா TAMIL HOMELY அப்படிங்கற கூளுளாண்டவர் தேடலில் கிடைக்கும் சில புகைப்படங்களே காரியமாற்ற ஏதுவானதாக இருக்கிறது. தன்மையும், வனப்பும், சிரிப்பும், நளினமும் பாந்தமுமே சரியான நியுரான்களை தூண்டிவிட போதுமானதாக இருக்கிறது. இந்த கிரியா ஊக்கிகள் கொண்டே கற்பனைக் குதிரைகள் பலகாதம் பாய்கின்றன. பலகாலமாக தேடியலைந்த பருத்த உருண்ட திரண்ட போன்றன வார்த்தைகளெல்லாம் சமீபகாலமாக எனக்கு அர்த்தமிழந்ததாக சொல்ல வரவில்லையெனினும் அதெல்லாம் அவ்வளவு கனகச்சிதமாக காரியமாற்ற உதவுவதில்லைங்கறேன். மிருகம், வெறி, தகிப்பு, அடங்காத்தாகம், ஆத்திரம் வரிசையிலிருந்த காமத்தை கனிவு, காதல், தன்மை, உயிப்பு வரிசையிலும் வைக்க இயலுமென மனம் எனக்கே தெரியாமல் நம்பி உணர ஆரம்பித்திருக்கிறது. வாலிப வயசுல தினத்தந்தியின் ஞாயிறு கவர்ச்சிபடம் படம் பார்க்கையில் இதெல்லாம் எந்தமூலைக்கு காணும்னு போடறாங்கன்னு சிரிச்ச காலத்துக்கான அசட்டுத்தனத்தினை கண்டுகொண்டேன் கண்டுகொண்டேன்! 

இதுல இன்னொரு மேட்டரு என்னன்னா கல்யாணத்துக்கு முன்னால கைய வைச்சுக்கிட்டு சும்மா இருங்கடான்னு சித்தவைத்திய சிவராஜ் குடும்பம் என்னதான் பயமுறுத்துனாலும் ஒரு பாதிப்பயலுவ மட்டுமே பயந்து AAA சூப்பர் ஸ்பெஷல் செட் VVP ல வாங்க வாய்ப்பிருக்கு. ஆனா கல்யாணத்துக்கப்பறம் கரமைத்துனம் ஒரு கயவாலித்தனம்னு நொந்ததைச் சொல்லி நோகடிச்சு வியாபாரமடிக்க வழியில்லாததால அப்டியாப்டியே விட்டுட்டாய்ங்க போல! எனவே, மயக்கமும் இல்லை. கலக்கமும் இல்லை. வாழ்விலே நடுக்கமும் இல்லை! ஆகவே பிரபு குரல்ல கையை உயர்த்தி கட்டைக்குரல்ல சொல்லறேன் கேளுங்கப்பு. ”இது என் குஞ்சாமணி! என் உரிமை!!” :)

------

மேல படிக்கையில நாறவாயின்னு ஒரு வார்த்தை சொன்னேனில்லையா? லாஜிக்கவும் பிராக்டிக்கலாகவும் எல்லாத்தையும் பார்த்தும், தீர்த்தும் வெள்ளாடற வெளிவாழ்க்கையில கெடக்கற வெற்றி தோல்விகளும், கிரீடங்களும், அடிகளும், படிப்பினைகளும் நம் மூளையில் ஏற்படுத்தும் மடங்கள்களும் திறப்புகளுக்குமான விளைவு இது!

அதே தர்க்க ரீதியிலான வாதப்பிரதிவாதங்களை அப்படியே வீட்டுக்கு லாரி லாரியா கொண்டாந்து மனையாள் மக்கள் கேக்கறாங்களோ இல்லையோ எல்லா சின்ன பெரிய விசயத்துலயும் நடுவால பூந்து சொம்பு சொம்பா அள்ளி அள்ளி இந்த பஞ்சாயத்து மஞ்சதண்ணிய ஊத்து ஊத்துண்ணு ஊத்தவேண்டிய தினவு நாவுக்கு வந்துடுதுங்கறேன். விசயம் என்னவோ சப்பை மேட்டராத்தான் இருக்கும். என்னதான் பேசற நமக்கு ஒரு வாயி கேக்கற அவங்களுக்கு ரெண்டுகாது இருக்குதுன்னாலும் எம்புட்டு நேரம்தான் இந்த உறுப்புக தாங்கும்? சில நேரம் நம்ப காதுகளே நாம அளவில்லாம பெனாத்துறத தாங்க முடியாம மூளைக்கு “நிறுத்தித்தொலைடா மூதேவி!”ங்கற மெசேஜ் கொடுக்கும். ஆனா சும்மாவா பழகியிருக்கு இந்த நாக்கு! அதுபாட்டுல வார்த்தைக்கு வார்த்தை ஊசிகள் சொருகி, பழையன தொட்டு, புரட்டுகள் பிரட்டி, ஈகோக்கள் சீண்டி, இமேஜ்ல வெடி வைச்சு அதுக்கு தன்னால திரியும் பத்த வைக்கிற வேலைய முசுவாச் செஞ்சே தீருது.

அதுவா ஆடி அடங்கற நேரத்துல வீட்டுல எல்லாமே எல்லாருமே ஸ்வாகாதான்! “நாலணா பெறாத விசயத்துக்கு எதுக்கு இப்படி ஊரெல்லாம் சுத்தி வளைச்சு உருப்படாத தகவலாக்கொட்டி நாயாட்டம்/பேயாட்டம் கத்தறீங்களோ போங்க!”ன்ற அங்கலாப்புல முடிஞ்சாலே அன்னிக்கு நாள் அடியில்லாம தப்பிச்ச நல்ல நாள் தான்..

ஹஹா... ஆனால் பலநேரம் பின்விளைவுக ஒன்னும் பெருசா வெளீல சொல்லிக்கறமாதிரி இருக்காதுங்கப்பு! சில நாளைக்கு சோறு சரியா கெடைக்காது. நம்ப ஒவ்வொரு மூவுக்கும் மூஞ்சிலயே முறைப்பாலேயே அடி வுழும். ஊட்டுகுள்ளயேயே ஏதுனா முகமூடியோ அல்லது முக்காடோ போட்டுக்கிட்டு சுத்தவேண்டி வரும். பசங்க பார்வையிலயே “நெஜமாவே லூசாப்பா நீ?”ன்னு கேக்கும்! அப்பாலிக்கு அந்த கொஞ்ச நாளைக்கு வாலை காலுக்கு நடுவால வைச்சுக்கிட்டு மொகத்தில் மெரட்சி தெரிஞ்சும் தெரியாம சுத்திசுத்தி வரணும். அப்பறம் அப்படியே ஏதும் நடக்காதாப்புல ஆஃப் ஆகிற வேண்டியதுதான். மறதி தானே நம்பளை வாழவைக்குது? அது போக ஆம்பளைக்கு எப்பவும் ஒரு வீடுதானே? கோச்சுக்கிட்டு அப்பனூட்டுக்கா வண்டிய உடமுடியும்?

இருந்தாலும் இந்த சின்னத்தனத்தை எப்படிடா தீக்கறதுன்னு பலநாள் யோசிச்சததுல மறுபடியும் உதவுனது நம்ப கவுண்டபெல் தான்! இப்பவெல்லாம் வீட்டுல எப்பவும் நல்ல ஒரப்பா நெறைய கடலை, மசாலா பொறி, கறிவேப்பிலை, பெரிய பூந்தி, பெருங்காயம் போட்டுச் செஞ்ச நாட்டு மிச்சரு அரைக்கிலோக்கு கொறையாம இருக்கறாப்புல வாங்கி வச்சுக்கறது. எப்பவெல்லாம் நாக்கு தேவையில்லாத மேட்டருக்கு நாட்டாமை சொம்மை தூக்கிக்கிட்டு அசால்ட்டா வாயில அஞ்சாஸ்பவரு மோட்டரை ஸ்டார்ட் பண்ண சுவிச்சு போடறதுக்கு ரெடியாகுதோ அப்பவெல்லாம் கபால்னு அடுப்படிக்கு பாய்ஞ்சு மிச்சரு டப்பாவை வாரியணைச்சு ஓடியாந்துறது. அப்பறம் ஹால் சோபாவுல ஒரு ஓரமா காலை மடக்கி குத்தவச்சு பகுமானமா கை ரொப்பா மிச்சரை அள்ளி உள்ளங்கையில் குவிச்சு வாய எம்புட்டு முடியுமோ அம்புட்டு அகலமா தெரிந்து அப்படியே கொட்டிக்கிடுறது. அப்பறம் இறுக்கமா மூடுன வாய்க்குள்ள 32ம் வைச்சு அரைச்சுக்கிட்டே முதல் 10 நிமிசத்த ஒரு வார்த்தை வாயிலிருந்து செதறாம சமாளிச்சுட்டம்னா அப்பறம் மிச்சத்த ஓட்டிடலாம்.

மொதல்ல இத செய்யறதுக்கு செரமாமாத்தான் இருந்தது. நாக்கு மிச்சரு ஒரப்புக்கு பழகினப்பறம் பேசற தெனவு கம்மியாயிருச்சு போங்க! இப்பவெல்லாம் அவிங்களே “என்னாங்க/என்னாப்பா, இங்க இவ்வளவு அட்டகாசம் நடக்குது.. எதப்பத்தியும் கண்டுக்காம இப்படி ஓரமா ஒக்கார்ந்து மிச்சரு மொசுக்கறீங்களே?!”ன்னு சொம்பை வாலண்டியறா கையில திணிக்கற அளவுக்கு முன்னேறியாச்சு.

என்ன? இதுனால கொலஸ்ட்ரால் ஏறினாலும் இன்னும் 2 கிலோமீட்டரு நடந்துக்கலாம்! ஆனா வாயைக்குடுத்து கிடைக்கும் பின்விளைவுகளுக்கு மிச்சரு பார்ட்டியா இருக்கறது எம்புட்டோ தேவலாங்கறேன்!

இப்படியெல்லாம் முதுகுரொப்பா கேள்விகளை மூட்டை தூக்கிக்கிட்டு சேக்காளிக கூட வாட்டர்ஸ்போர்ட்ஸ்சின் போது ஏதாச்சும் பொங்கல் போட்டா ஒரு தெளிவு கெடைக்கும்னு நினைச்சா அவங்கவுங்க ரெண்டாவது கேள்விக்கே கண்ணு உள்வாங்கி நெகத்த நோண்டறாங்க. அதுசரி பதிலா முக்கியம்? கேள்விகள் கேள்விகளாகவே இருக்கறவரைக்கும் வண்டி எப்படியாச்சும் ஓடிரும்போல! பதில் தெரிஞ்சுட்டா பாதிப்பயக பாதிலயே ஒடைஞ்சுருவோம்னுதான் நினைக்கறேன்!

எனக்கெனமோ இப்பத்திக்கு ஒரு நல்ல ”செண்ட்டிமெண்டல் இடியட்” முகமூடி தான் வாழ்க்கைக்கு மிகப் பாதுகாப்பான ஒன்னுன்னு தோணுது. நம்பிக் கட்டுனா கஷ்டமோ நஷ்டமோ சிரிச்சும் அழுதுமே வண்டி ஓடிரும் போல. ஆனா இருக்கறதுலயே கஷ்டமானதும் இந்த வேசங்கட்டறதுதான்னு நினைக்கறேன்.

உண்மையா சொல்லனும்னா இத்தனைநாள் நானும் எனக்கான ~600 ப்ளாக் சுட்டிகளும்னு கூகுள் RSS Reader ல சந்தோசமா படிச்சுக்கிட்டுதான் இருந்தனுங்க. நான் எழுதாததைப் பற்றி எந்தவித சொனங்களும் இல்லைன்னாலும் அறிஞ்சவங்க பிடிச்சவங்க பதிவை ரெகுலரா படிச்சுடறதுதான். கூகுளுக்கு என்ன ஆச்சோ RSS Readerயையே திடீர்னு இழுத்து மூடிட்டாங்க! அதையெல்லாம் இப்ப XMLலா பேக்கப்பும் எடுக்க முடியல. எப்பவும் ப்லாகர் சைட்டுக்குத்தான் வந்து ஒவ்வொன்னா படிக்க முடியுங்கறதுல பயங்கற கடுப்பு.

அப்பறம் என்ன செஞ்சா கண்டினுசா நம்க மக்கா அக்கப்போரெல்லாம் படிக்கலாம்னு தேடுனா பாதிசனம் முகநூல்ல குழுமியிருக்கு. எனக்கென்னவோ ஒரு குறிப்பான மனநிலைல ஒரு முழு பதிவு படிக்கறது இன்னமும் திருப்தி தருவதாக இருப்பதால் எப்படி இழந்ததை மீக்கறதுன்னு தெரியாம முழிக்கறேன். ஹிட்லருக்கும் எனக்கும் ஒரே பிரச்சனைனு தெரிஞ்சதுல மட்டும் ஒரு அல்ப சந்தோசம்!

யாராச்சும் RSS dataவை எப்படி எக்ஸ்போர்ட் செஞ்சு ஏதாச்சும் readerல இம்போர்ட் செய்யறதுன்னு தெரிஞ்சா சொல்லுங்கப்பு! உங்களுக்கெல்லாம் புண்ணியமாப் போகும். தெனம் நாளு பதிவு படிக்க முடியாம ஒடம்பு கொளம்பிப் போய்க்கெடக்கு! 

”அவனவன் டுவீட்டு, பேஸ்புக்குன்னு பிட்டுப் போட்டுகிட்டு பறக்கற காலத்துல இப்படி பழைய பிளாகருன்னு வந்து இம்மாம் பெரிய பதிவ நீட்டி மொழக்கி போட்டுக்கிட்டு வெக்கமில்லாம நிக்கறீயே? உனக்கெல்லாம் நெசமாவே நாட்டுல என்னா நடக்குதுன்னு தெரியாதாட கூமுட்டை?”னு திட்டாதீகப்பு. நெசமாலுமே முகநூல், கூகுள்+, ட்வீட்டெரெல்லாம் ஒன்னியும் புடிபடலை. முன்னாடி ப்ளாகரு சண்டைல யாரு கையில யாரு சட்டை யாரோட கொட்டை மாட்டியிருக்குன்னு ஒரு மார்கமாவாவது தெரிஞ்சுக்க முடியும். ஆது இதுகல்ல சுத்தம். 5 நிமிசம் பார்த்தாலே கண்ணு மயமயங்குது. நான் எப்ப புரிஞ்சி எங்கன தெளியறது? இப்பத்திக்கி ப்ளாகரே ப்ராப்த்திரஸ்த்து!!

ஆகவே நின்னு பொறுமையா நாளைக்கு நாலு லைனுன்னு நாலு வருசத்துக்கு கூட படிச்சுக்கங்க. பொறவு எப்பத்திக்கி நான் மீண்டும் மீண்டு வந்து அடுத்தப் பதிவை போடுவனோ யாரு கண்டா?! ( போன முறை மாசத்துக்கு ஒன்னுன்னு வாயக் குடுத்து சொசெசூ வைச்சுக்கிட்டது இன்னும் வலிக்குதுங்கப்பு!! )

கானா பிரபா அவர்களின் மிகவும் டச்சிங்கான ”இளையராஜா எனக்கு இன்னொரு தாய்” என்ற பதிவினை படிக்க நேர்ந்தது. இளையராஜாவை பொறுத்தவரை மற்றவருக்கு தாயாகவும் தந்தையாகவும் தோழனாகவும் வழிகாட்டியாகவும் தெய்வமாகவும் பலபேருக்கு இருப்பது பெரிய விடயமல்ல. ஆனால் அந்த உணர்வினை பெற்றவருக்கே அது வாழ்க்கையில் எவ்வளவு பெரிய பிடிப்பையும் மாற்றத்தினையும் ஏற்படுத்துகிறது என்பது தெரியும். வலிகளை ராஜாவின் கரம்கொண்டு கடந்து வந்த கானா பிரபாவும் பொறாமைப்பட வைக்கும் ஒரு அதிர்ஷ்டசாலிதான்!

இசை என்பது எனக்கு இங்கிலீசு மீடியம் படிக்கும் மேட்டுக்குடி மக்களால் அறிமுகப்பட்டது. இதையுங்கூடி ஒருமுறை எழுதியிருக்கிறேன்! ( பீட்டர் சாங்ஸ்சும் ஒரு தமிழ்மீடிய பையனும்... ) பேயடி அடிக்கும் ட்ரம்ஸ்சும், கதறக்கதற இழுக்கப்படும் லீட் கிட்டாரும் தான் பிடித்த வாத்தியங்கள். மெட்டாலிகா போலவோ மெகாடெத் போலவோ நீளமாய் முடி வளர்த்திக்கொண்டு வெறுங்கையில் கிடாரை காது கேக்கறதுக்கு தோதாக இழுத்தபடியே தலையை பரப்பிவிட்ட படி மாரியாத்தா ஆடவேண்டுமென்பது ஒரு அடையாளத்தேடல். ஆனால் அன்றைக்கு எனக்கிருந்த கம்பிமுடிக்கு வைத்த ப்ஃங்க் ஸ்டைல் பிரபுதேவா இந்து படத்தில் வைத்திருந்த தேன்கூடாட்டம் வந்ததே தவிர மெட்டல் ஸ்டார்னு சொல்லிக்கறமாதிரி இல்லை :( அன்றைக்கெல்லாம் ப்லிப்ஸ் பவர்ஹவுஸ் தான் பயங்கற செட்டு! அதுலயும் சில ஸ்பீக்கர்களை கழட்டி பானைமேல கவுத்தி அக்வெஸ்டிக் இஞ்சினியரிங்க் வயரிங்கெல்லாம் பார்த்து Bass ஏத்தி பாட்டு கேட்டுக்கிட்டு இருந்த காலம்.

அப்பவும் சில விவரம் தெரிஞ்ச எதிர்கோஷ்டி மக்கள்ஸ் இளையராஜாவை கேட்டுக்கிட்டு இருப்பாங்க. அப்ப எனக்கு லவ்வு, பிரிவு, வேதனை, பெத்தவங்க பாசம், இறப்பு சோகம், பிறப்பு சந்தோசம்னு எதுவுமே மனதில தாக்காத பியூர் இம்மெச்சூரிட்டி பாய். அவனுங்க எங்களை “வாங்கடா பேயோட்டிகளா..”ன்னு கூப்பிடறப்ப நாங்க “போங்கடா தபலா தட்டிகளா..”ன்னு ஆரம்பிச்சு.. எப்ப பாரு ஒரு தபலாவ வைச்சுக்கிட்டு லொட்டு லொட்டுங்கறது தான் உங்காளு மூஜீக்காடான்னு வம்பிழுப்போம். அவனுங்க இந்த வயலின் தெரியுமா, இந்த கிடார் நோட்ஸ் புரியுமான்னு கொஞ்ச நேரம் பேசி ட்ரைசெஞ்சு பார்த்துட்டு தொலைங்கடா பீத்தரைகளானுட்டு ஆஃப்பாயுருவானுக.

ஆனா எனக்கும் மொட்டையை புரிந்துகொள்ளும் ஒரு காலம் வந்தது. ஒரு நல்ல நண்பி மேல லவ்வு கெளம்பி விநாயக சதுர்த்திக்கு கடலை பருப்பு வெல்லமெல்லாம் போட்டு நெருப்புல வாட்டற தேங்காயாட்டம் வெந்து வெதும்பி திரிஞ்சேன் சில காலம். அப்பறம் ஒர் நல்ல நாள் பார்த்து சொல்லி பெரிய பழமா வாங்கினது தனிக்கதை. கோவைல பழம் வாங்கறதுன்னு பொண்னு பன்னு குடுத்துருச்சுன்னு அர்த்தம். அப்பறம் என்ன?! அதுக்குன்னே இருக்கும் பழம் வாங்கியோர் மீட்பு சங்கத்துல சரண்டர். சங்க வேலைகள் பெருசா ஒன்னுமில்லைங்க. எல்லாம் லோக்கல் மக்காதான். கைக்காசையெல்லாம் கலெக்ட் செஞ்சு லம்ப்பா ஒரு அமவுண்ட் தேத்துவானுக. பாகுபாடெல்லாம் இல்லை. நம்ப ஷேரும் பெருசாத்தான் இருக்கும். நியுஸ் சும்மா தீமாதிரி பரவிரும். பத்திருவது மக்கள்ஸ் சேர்ந்து அன்னிக்கு நைட்டு ஹட்கோல பேச்சுலர்ஸ் தங்கியிருக்கற சேவல் பண்ணைல தான் ஜமா. 

என்னை நடுவுல ஒக்கார்த்தி வைச்சுட்டு எல்லா வேலையும் பரபரன்னு எப்பவும்போல நடந்தது. ரெண்டுபேரு பரோட்டா, சிக்கன் பிரியாணி, சில்லி ஐட்டங்கள்னு ராயப்பாஸ்ல இருந்து பார்சஸ்! சிலதுக பெரிய துணிப்பையா எடுத்துக்கிட்டு ஹோல்சேலா கூலிங் போகாம இருக்க பேப்பரெல்லாம் சுத்தி சில்பீரா ரொப்பிக்கிட்டு வருவானுவ. ரெண்டு பேரு வீட்டையெல்லாம் ஒழிச்சு நீட்டா ஹாலை ரெடிபண்ணி பாயைவிரிச்சு ஒக்கார்ந்தம்னா அது ஓடும் விடிய விடிய. அதாவது சங்கவிதி என்னன்னா பழம் வாங்குனவன் என்ன வேனா பேசலாம். கதறிக்கதறி அழலாம். திட்டலாம். மத்தவிங்க ஆறுதலா ஏதாச்சும் சொல்லலாம், காறிக்காறி துப்பலாம், அழறதுக்கு தோள்கொடுக்கலாம். இல்லைன்னா சும்மா ஊங்கொட்டலாம். இன்னும் அல்பையா சொல்லப்போனா எல்லாரும் கூடி கோழி ஆனவன கும்மியடிச்சுறனும். 

மத்தியானம் வாங்குன பன்னுக்கு சாயந்தரம் வரைக்கும் பஸ்ஸ்டேடுலயே முகமெல்லாம் வெளிறிப்போய்தான் உட்கார்ந்திருந்தேன். அப்பறம் சாயந்தரமா தேடிவந்த ஈஸ்வரன் கிட்ட விசயத்தை சொல்லப்போக அது இப்ப எல்லாங்கூடி கொண்டாடத்துல வந்து நின்னிருக்கு! இதே அடுத்தவனுக்கு நடக்கறப்ப நானெல்லாம் சும்மா பூந்து பூந்து வெள்ளாடுவேன். மத்தவிங்களை ஓட்டறது முடிவெடுத்துட்டா என் நாக்கெல்லாம் நொடிநேரத்துல நைக்கி ஷூவெல்லாம் போட்டு ரெடியாகி நாறடிச்சுடும். ஆனா அன்னைக்கு எனக்குன்னு வந்தப்ப வாயத்தொறக்க முடியலை! பசங்க எப்படி எப்படியோ பேசிப் பார்த்தானுவ...கேட்டுப் பார்த்தானுவ...கெஞ்சிப் பார்த்தானுவ... திட்டிப் பார்த்தானுவ... ம்ம்ஹீம்.. நான் வாயத் தொறக்கனுமே?! என்ன சொல்லறதுன்னு தெரியலைங்கறதை விட எப்படி சொல்லறதுன்னுதான் தெரியலை! சோகமாகவோ சீரியசாவோ எந்தக் காலத்துலயாவது பேசியிருந்தா அது தன்னால வந்திருக்காதா? எதுகேட்டாலும் உர்ருன்னு மூஞ்சை வைச்சுக்கிட்டு மோட்டுவளைய பார்க்கறதும் கீழா வெறிச்சு பாய நோண்டறதுமாவே போய்க்கிட்டு இருந்தது. ”ஒன்னுமில்ல.. விடுங்கடா...” இதைத்தான் 4 மணிநேரமா நான் சொல்லிக்கிட்டு இருந்திருக்கவேண்டும். நடுவுல பரோட்டாவும் சால்னவும் மட்டும் பிச்சிப்போட்டு சொரணையா தின்னுமுடிச்சது ஞாபகம் இருக்கு. அவனுங்கெல்லாம் ஆளாளுக்கு ரெண்டுமூணு கவுத்துக்கிட்டு தின்றும் தீர்த்துட்டு பழகேசட்டை மட்டும் வாக்மேன்ல போட்டுவிட்டுட்டு எப்படியாச்சும் சாவுடா நாயேன்னு கெடைச்ச மூலைல உருள ஆரம்பிச்சுட்டானுவ. 

பழகேசட்னா ஒன்னுமில்லைங்க.. லவ்பெயிலியரு பாட்டா இருவது புடிச்சு கேசட்டுல எழுதி சாமிபாட்டு கணக்கா போட்டுவிட்டு பழம்பெற்றானை காண்டாக்கும் வேலை! எல்லாம் தமிழ்தான் . நானும் மனசெல்லாம் எரிய அப்டியே சாஞ்சுக்கிட்டு ஒரு நாலு பாட்டு கேட்டிருப்பேன். நெஜமாலுமே இதுல ஏதாச்சும் பீலிங்கு கிடைக்குமானு ஒரு நப்பாசை. அஞ்சாவது பாட்டுன்னு நினைக்கறேன். “பாடிப்பறந்த கிளி... பாத மறந்ததடி..”ன்னு ஆரம்பிச்சது, முன்னாடி பலதடவை காதுல விழுந்த வரிகள்தான். ஆனா இந்தக்கணத்துல ஒவ்வொரு எழுத்தும் எனக்காகவே எழுதுனமாதிரி ஒரு தரிசனம். எப்பொழுதும் கிண்டலடிக்கும் அதே லொட்டு லொட்டு தாளகட்டு தான்... ஆனால் நான் அன்றைக்கு உணர்ந்தது வேறு மாதிரி... இழுக்கற வயலின் நேரா ஒரு காதுவழியா மண்டைக்குள்ள சொருவுது. ”ஒத்தையடிப்பாதையில நித்தமொரு கானமடி”ன்னா நான் எங்கோ ஆளவரமே இல்லாத தீவின் நடுவில் இருக்கறேன். ”கண்டகனவு அது கானாதாச்சு..”ன்னா மண்டை வெடிக்கற வலி! அதுக்கப்பறம் வந்துச்சுய்யா ஒரு வரி! ”வீணாசை தந்தவரு யாரு யாரு?” அப்படியே உள்ளுக்குள்ள நொறுங்கிட்டேன். அதுவரைக்கு உம்மனாங்கோட்டானா இருந்தவனுக்கு என்ன சொல்லி அழனும்னு தெளிவு வந்துருச்சு. வாய் கேவுது. கண்ணுல கரகரண்ணு கொட்டுது. ஒடம்பெல்லாம் நெகுநெகுன்னு ஆயிருச்சு... ”சொல்லில் அடிச்சா அது ஆறாது..”ங்கறப்பவெல்லாம் மொத்தமா சேதாரமாயிட்டேன். வாய்விட்டு கதறிக்கிட்டு ஒவ்வொருத்தனையே எழுப்புனேன். “மாப்ள.. தெரியாம ஆசைப்பட்டுடன்டா... எந்தப்புடா... எல்லாம் எந்தப்பு..” இதைத்தான் அடுத்த ரெண்டு மணி நேரத்துக்கு கதறிக்கிட்டு இருந்தேன். சத்தங்கேட்டு எழுந்திருச்சதே நாலுபேருதான். அவனுங்களும் நெஞ்சையும் கக்கத்தையும் கொஞ்ச நேரம் சொறிஞ்சுக்கிட்டே விட்றா.. விட்றான்னு சொன்னவனுங்க கொஞ்சநேரத்துலயே போடா மயிருன்னு சாஞ்சிட்டானுவ. ஹேவர்ட்ஸ் 10000னா சும்மாவா?!

அன்னிக்கு நைட்டும் அதுக்கப்பறமும் அந்த ஒரு பாட்டையே தேயா தேச்சேன். வீணாசை வரிக்கு மட்டும் கேவிக்கேவி, அப்பறம் பொங்கி, அப்பறம் கண்ணுல நீர்மட்டும் முட்டி அப்பறமா ஒரு நிலைகுத்தும் பார்வைல முடிஞ்சு தெளியறதுக்கு ரெண்டு மாசம் ஆச்சு. ஆனா அந்தப்பாட்டு மட்டும் என்னிக்கும் எனக்குன்னு ஆயிப்போச்சு. இதுக்கப்பறம் பலதடவை பலபேரு பழத்துக்கு நானே தலைமையேத்து சங்கத்தை கூட்டி சிரிப்பா சிரிச்சும் ஆலோசனைகளும் ஆதரவுகளுமா அள்ளி விட்டிருக்கேன் ( அப்ப அதிதீவிர பாலகுமாரன் வாசகனல்லோ!! ) ஆனா தமிழ் பாட்டை நொட்டை சொல்லறதுங்கறது அத்தோட போச்சு.. இளையராசாவின் ஆதரவுக்கரங்கள் என்னைக்கும் என் தோளில்னு ஆயிருச்சு.

ரசனை வேறு ரசிகன் வேறு. இன்னிக்கும் தமிழ்ல கருத்தம்மால இருந்து கடல் வரைக்கும்னும் ARR ல இருந்து சந்தோஷ் நாராயணன் வரைக்கும்னும் எல்லாரு பாட்டுகளையும் ரசிக்க கொண்டாட முடியுது தான். ஆனா உணர்தல்னா அது இளையராஜாவுக்குன்னு மட்டுமே இருக்கு முடியும்னு தோணுது. அவரு பாட்டுக்கு எல்லாப் பாட்டுகளையும் அடிச்சு வைச்சுட்டாரு. வாழ்க்கையில் நமக்கான நிகழ்வுகளும் அனுபவங்களுமே அப்பாடல்களுடன் நம்மை பிணைத்து விடுகிறது. என் வாழ்வின் எல்லா நிகழ்வுகளுக்கும் ஒரு பாட்டு பிடிச்சு வைச்சிருக்கறேன். 

மாடவிளக்கை யாரோ ஏத்திவைச்சதில் இருந்து கொடியிலே மல்லிகைப்பூவைச்சு நீ பார்த்த பார்வைக்கு நன்றிசொல்லி பிச்சைப்பாத்திரம் ஏந்தவைத்தது வரை எனக்கே எனக்காக வயலின்களும் கிடார்களும் பியானோக்களும் போட்டியிடும் மாயத்தருணங்கள் . அவைகளை கேக்கும்போது அவற்றிக்கான அன்றைக்கான அந்த உலகத்திற்கு அப்படியே ஜம்ப்பிருவேன். 10 மணிநேரங்கள் சளைக்காமல் வண்டியோட்டுவேன். இரவுமுழுவதும் பஸ் ரயில் பயணங்களில் மாற்றிமாற்றி கேட்டுவிட்டு விடிந்தபின் வீடு வந்து நாள்பூராவும் தூங்குவேன். அந்த பாடல்கள் என்னை எங்கெங்கே அழைத்துச் செல்கின்றன என்பதில் இருக்கிறது என் வாழ்வின் சரடு. உன்னதம் என்றும் அப்பழுக்கற்றது என்றும் என் வாழ்வில் நான் கண்டடைந்த வெகு சிலதில் ராஜாவின் எனக்கான பாடல்களும் உண்டு. ரகுமானா யுவனான்னு கூட பாடல் கணக்கா படவாரியா ரெண்டு மணிநேரம் பேசிற முடியும். ஆனால் இளையாராஜாவா மத்தவங்களாங்கற பேச்சையெல்லாம் ஒரு சிறு புன்னகையால் புறந்தள்ளிப்போக மட்டுமே முடிகிறது. இத்தனைக்கும் கானாபிரபா மாதிரி ரகவாரியா ராகவரிசையா பிட்டுபிட்டா சிலாகிக்கும் உணரும் பாராட்டும் இசை நுண்ணறிவெல்லாம் எனக்கு இல்லை. ஆனா ராஜாவோட சிலது கேட்டு அதோடு என் வாழ்க்கையை பிணைச்சுக்க கூடிய உயிர்ப்புத்தன்மை இருக்கற வரையில் இன்னுமிருக்கும் 30 வருடங்களையும் அந்த 30 பாடல்களை கொண்டே எளிதில் தாண்டிருவேன்னு ஆழ்ந்த நம்பிக்கை இருக்குங்கப்பு! :)

இதோ இன்றைக்கு ராஜா எனக்குன்னு இன்னொன்று கொடுத்திருக்கப்ல. கேட்ககேட்க தான் புரியும்.. படத்தோட பார்த்தாதான் இன்னும் எபெக்ட் இருக்கும்... மோன நிலையில கேங்கனுங்கற பம்மாத்தெல்லாம் இல்லாம தொடங்கற நொடியில் இருந்து மண்டைல சரக்குன்னு இறங்கி நேரா நெஞ்சுல சிம்மாசம் போட்டு ஒக்கார்ந்துக்கிச்சு! கேட்கக் கேட்க இப்பவும் உள்ள இருந்து ஏதோ ஒன்னு குபுக்குன்னு பொங்குதுதான். ஆனா கதறி அழனுங்கறது தேவைப்படலை. ( இளவஞ்சி வாழ்க்கைல மெச்சூராய்ட்டாறாமாம்! :) ஜீவனே... ஜீவனே... திரும்பவும் ஒருமுறை ரிப்பீட் லூப்ல ஓடிக்கிட்டே....

சுரேஷ் கண்ணன் அவர்களது முகநூலில் ஒரு ஸ்டேடசுக்கு எழுதிய பதில். படித்தால் அது ஏறக்குறைய நீயா நானா நிகழ்ச்சியை ஒட்டியே அமைந்திருந்தது. இங்கே சேமிக்க என்றெல்லாம் ஜல்லியடக்க மாட்டேன். பதிவாக போடவேண்டும் என ஆசை. அம்புட்டுத்தான். இது என் பார்வை மட்டுமே. அவர்பதில் கிடைத்தால் கோர்க்கிறேன்.

---------+++++----------

வண்ட்டேன்... இங்கே அனைத்து சேனல்களும் yupptv.comல் காசுகட்டி காணக்கிடைக்கின்றன. நான் பார்ப்பது என்னவோ இரண்டே நிகழ்சிகள் தான். நீயா நானா & கொஞ்சம் நடிங்க பாஸு :)

// அறியாமையே பேரின்பம் ரீதியில் சில பெண்கள் பேசினார்கள் //

எப்படிங்க இப்படியெல்லாம் தீர்மானிக்கறீங்க!? அறியாமைக்கும் தெரியாமைக்கும் நிறைய வேறுபாடு இருக்குங்க. பெண்ணிய இயங்கங்களும் இலக்கியங்களும் களப்பணியாளர்களும் என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள் என்பது அவர்களுக்கு தெரியாமல் இருக்கலாம். தெரியவேண்டிய அவசியத்துக்கான வாழ்க்கை முறையிலும் அவர்கள் இல்லை. அதனால் அது அறியாமை ஆயிருமா?

so called சராசரி பெண்கள் - இனி இவர்களை உங்கள் வார்த்தையிலேயா சராசரிகள் என குறிப்பிடுகிறேன். :(

ஒரு சமூகத்தில் ஒவ்வொருவருக்கும் ஒரு வாழ்க்கை முறை இருக்கிறது. சிலர் குடும்ப அமைப்மை ஏற்றுக்கொண்டு புள்ள குட்டின்னு வாழ்ற வாழ்க்கையை அமைத்துக்கொள்கிறார்கள். சிலர் மற்றவர்களுக்காக ஏதாவது செய்யனும்னு பெண்ணியத்திற்கு போராடுபவர்களாகவும் களப்பணியாளர்களாகவும் ஆகிறார்கள். அதது அவங்கவங்க குடும்ப சூழ்நிலை மற்றும் சுயசிந்தனைல வர்ற தேர்வுகள். பெண்ணியவாதிகள் உரிமைகளுக்காக போராடட்டும். சமூக சட்டதிட்டங்களை மாற்றி அமைக்கட்டும். சமூக புரிதல்கள் மீதான சிந்தனைகளை புரட்டிப்போடட்டும். உரையாடல்களை தொடரட்டும். இந்த செய்கைகளினால் போராட்டங்களினால் வர்ற பலன்களை அந்த சராசரிகள் அனுபவித்துவிட்டு போகட்டுமே. தலைவர்கள் போராடிக்கொண்டுவரும் மாற்றத்தை சராசரிகள் அனுபவித்து முன்னேறி வருவது தானே உலகத்தில் நடப்பது? வாழ்க்கையில் ஒருத்திக்கு மற்றவர்களுக்காக போராட வேண்டும் என்கிற தேர்வு எப்படி உன்னதமானதோ அதற்கு சற்றும் குறையாதது ஒரு பெண்ணுக்கு குடும்ப வாழ்க்கையை தேர்ந்தெடுப்பது என்பது சரியில்லையா? குடும்பம் குட்டி என வாழ்ந்து ஒரு குடும்பத்தை உயர்த்துவது என்ற தேர்வு அவ்வளவு கேவலமானதா?! இருவருக்குமே அவரவர் அரசியல் எல்லைகள். சிறிதும் பெரிதுமாய். இதில் உயர்வென்ன? தாழ்வென்ன? சராசரிகளுக்கு தேவை பெண்ணியம் என்றால் என்ன என்பது பற்றிய விழிப்புணர்வே. இந்த விழிப்புணர்வுதான் மாற்றங்களை அவரவர் குடும்பத்தில் கொண்டுவருகிறது. சராசரிகள் அனைவரும் களத்தில் இறங்கிப்போராட வேண்டும் என்பதோ அவர்கள் இரண்டுபேர் இணைந்து வாழ முடிவெடுத்து குடும்ப அமைப்பை தேர்ந்தெடுத்து அமைக்கும் வீட்டுகுள்ளேயே புரட்சிகள் வெடிக்க வைத்துக்கொண்டே இருக்கவேண்டும் என்பது சரியான எதிர்பார்ப்பா? 

பெண்ணியம் என்றால் என்ன கேள்விக்கே நீங்க குறிப்பிடும் so called சராசரி பெண்கள் தெரிஞ்சதை மனப்பாடம் செஞ்சு சொல்லறாப்டி இருந்தாலும் குழப்பமே இல்லாம பட்டுன்னு சொன்னாங்க. அதுக்கு பெண்ணியவாதிகள் மத்தில ஒரு அலட்டலான சிரிப்பு. அய்யோ பாவம் இதுகளுக்கு ஒன்னுமே தெரியலையேன்னு. பெண்ணியம் பத்தி உரையாடலாம் அப்படிங்கற எண்ணம் இல்லாம யாராவது நாலுபேரு மாட்டுவாய்ங்க அவங்களுக்கு பெண்ணியத்தை கழுவி கழுவி ஊத்துவோம்னு நினைப்புல பேச்சை ஆரம்பிச்ச புத்திகேர்ல்ஸ் பாதிப்பேரு “பெண்ணியம்னா என்னன்னு ஒரு வரையறைக்குள்ள சொல்லமுடியாது.. ட்பைன் பண்ணமுடியாது..”ன்னு திக்கித்தெணறி முடிக்கறதுக்குள்ள நமக்கே வேர்க்குதுன்னா பாவம் நீங்க சொல்லற சராசரிகளுக்கு எப்படி இருந்திருக்கும்?! இதுல வெண்ணிலா நடுவால ஒரு சவால்வேறு.. சரியா பதில் சொல்லிட்டன்னா இப்பவே ஷோவை முடிச்சுக்கலாம்னு. என்னக் கொடுமை அய்யா. இதில் யாருக்கு சொல்லித்தருவதில் அறியாமை இங்கே அதிகம்? 

நல்லா படிச்சு வேலைவாங்கி மிலிட்டரிக்கு போகும் ஒருபெண். குடும்ப அமைப்பை ஏற்று கணவருடன் அன்யோனியமாக குடும்பம் நடத்தும் ஒரு பெண். தன் தந்தையும் நானும் எப்படி நட்பாக இருக்கிறோம்னு ஒரு பெண். இதையெல்லாம் அவர்கள் வெளிப்படையாக சொல்ல இந்த சைடுல இருந்து சரமாரியா கவுண்ட்டர் அட்டாக்ஸ்.. ”உங்க வீட்டுல மட்டும் இருந்துட்டா போதுமா? நீ மட்டும் உங்க வீட்டுல கன்வின்ஸ் பண்ணிட்டா போதுமா?” முடியல! “உனக்கு கிடைத்த பலன் மற்றவர்களுக்கும் கிடைக்கனும்...அந்த விழிப்புணர்வைத்தான் நாங்க ஏற்படுத்த போராடறோம்.. அதுக்கு உங்க உதவியும் தேவை.. வாங்க இங்க என்ன நடக்குதுன்னு சேர்ந்தே புரிஞ்சுக்கலாம்..”னு அக்கறையா இந்த கேள்விகள் வெளிப்பட்டிருந்தா எவ்வளவு சிறப்பா இருந்திருக்கும்?! கேட்டதெல்லாம்.. ”அடியே மக்கு... மக்கு... தெரிஞ்ச பெரிய நம்பர் என்னன்னு 100ன்னு சொல்லறையே மக்கு... 1000 100000 எல்லாம் உனக்கெங்க தெரியப்போது?”ங்கற தொணி! 

உண்மையில் இந்த சராசரிகள் எல்லாம் பெண்ணியவாதிகள் சொன்ன மாதிரி இவ்வளவுகாலம் பெண்ணியம் கண்ட போராட்டங்களுக்கு கிடைத்த பலன்கள். ”பெண்ணியம் ஒன்றும் வெட்டிப்பேச்சில்லை. மாற்றம் நடந்தே தீரும். இது நடந்திருக்கிறது பாருங்க..”ன்னு சபையிலேயே கட்டியணைச்சு உச்சிமுகர்ந்திருக்க வேண்டிய முன்மாதிரிகள். பெண்ணியவாதிகள் இவர்களை அரவணைத்து அக்கறையோடு பெண்ணியத்தின் செயல்பாடுகள் என்னென்ன என விளக்க அமைந்த அற்புதமாக அமைந்த வாய்ப்பு அது. ”அடடா,,, நீங்க எல்லாம் இவ்வளவு தூரம் வந்துட்டீங்க... இந்த நல்ல வாழ்க்கையிலும் உங்களுக்கு ஏதாவது சிக்கல் வந்தா இப்ப இருக்கற பெண்ணிய செயல்பாடுகள்ல இன்னின்ன நல்ல வழிகள் இருக்கு... இதையெல்லாம் தெரிஞ்சுக்கங்க... நாம எல்லாரும் இன்னும் உயரலாம்...” அப்படின்னு அழகா மாறி இருக்க வேண்டிய உரையாடல் இது. ஆனால் இந்த சராசரிகள் நம்மில் ஒருத்தருங்கற அக்கறை இல்லாததால... நாம் பெண்ணியத்திற்காக போரடறோம், சராசரிகளுக்கு களம் காண்கிறோம்கற ”ஒரு படி மேல” சிந்தனைதான் பேசுன பெண்ணியவாதிகளுக்கு இருந்ததே தவிர அவர்களும் நம்மில் ஒருத்தர் அவர்களுக்கு தெரியாததை கனிவுடன் அறியச் செய்வோம்ங்கறது சுத்தமா இல்லை. ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து நக்கலாக சிரிச்சுகிட்டதுதான் இதற்கு சாட்சி. 

நான் உணர்ந்த வரையில் ஓவியா ஒருவரின் பேச்சில் தான் இந்த கனிவையும் ஆதூரத்தையும் அக்கறையையும் காண முடிந்தது. 

இதையெல்லாம் விட ஒரு வலிகூட்டும் சொல்லை கேட்கமுடிந்தது. சராசரிகளை நீங்க எப்படி இப்ப பார்க்கறீங்கன்னு கேட்டபோது பரிதாபப்படுகிறேன் அப்படின்னு ஒரு பெண்ணியவாதி சொன்னார். அவர் யாருன்னா உங்க பெண்ணிய விடுதலையை எப்படி உணர்கிறீர்கள் எனக்கேட்டதுக்கு என்ன சொல்லறதுன்னு தெரியாம ”வார்த்தையே இல்ல சொல்ல முடியல...”ன்னு முடிச்ச குட்டிரேவதி. அவர் யாரைப்பார்த்து பரிதாபப்படுகிறார் என்றால் எப்படி கணவனும் மனைவியுமா இயந்து காதல் வாழ்க்கையை வாழ்ந்துகொண்டிருக்கிறோம்னு உணர்வுபூர்வமாக எவ்வித தடங்கல்களும் இன்றி உணர்ந்ததை வார்த்தைகளில் கோலம்போட்டுக் காட்டிய (நாடக பாவங்களாம்!! ) பெண்களையும் , எப்படி பல தலைமுறையாக பெண்கள் எங்க வீட்டுல லீடரா இருக்காங்கன்னு சொன்ன பெண்களையும், ராணுவ சீருடை அணிந்து உற்சாகமாக பணிக்கு கிளம்பும் பெண்களையும், அயர்ன் செய்துகொடுத்த அப்பாவின் சட்டைக்கு கிடைக்கும் ஆதுரத்துடன் கூடிய சிரிப்பை பரிசாகப்பெருன் பெண்களையும் பார்த்து!!! :( மகா கொடுமை அய்யா இது. இவங்க எல்லாம் அப்ப யாருக்காக எந்த வாழ்க்கைக்காக போராடறாங்க அப்படிங்கறதே ஒரு நிமிடம் மறந்துருச்சு! இதை விட கொடுமை பெண்ணியவாதிகள் பலபேரு பலதடவை எங்களுக்கும் ஆண் உறவுகள் இருக்கு... ஆண் நண்பர்கள் இருக்காங்கன்னு திரும்ப திரும்ப சொன்னாங்களே தவிர ஒருத்தராவது ஒரு பெண்ணியவாதியாக நான் இப்படி என் ஆண் உறவுகளை பேணுகிறேன்னு ஒரு வரி கூட சொல்லவில்லை! அப்படி என்னங்க அவங்களை சபைல இயல்பா பேசறதை தடுக்குது?! இந்த “ஒரு படி மேல” எண்ணம் தான் போல! சொல்லிட்டா அப்பறம் அடடா இவங்களும் சராசரிதானானு சராசரிகள் கண்டுபுடிச்சுட்டா?!

சல்மாவின் கூற்று... ”சமையல் நல்லா இருக்கு.. நீ நல்லா இருக்க... வீட்டை அருமையா வைச்சிருக்க...” அப்படிங்கற பாராட்டுகள் எதையும் ஏத்துக்க கூடாதாம்! அதெல்லாம் பின்னால பெண்களுக்கெ கெடுதல்ல முடியுமாம்! இதையெல்லாம் எங்க போய் சொல்ல?! உனக்கும் எனக்கும் குடும்ப அமைப்பு எனும் வாழ்க்கைமுறை சரின்னு நினைத்து திருமணம் செய்து கொள்கிறோம்... அதில் வரும் சிக்கல்களை பேசித்தீர்த்து விட்டுக்கொடுத்து வாழ்வோம்... என்ற எண்ணத்தில் இணையும் இருவர் ஒருவருக்கொருவர் பாராட்டிக் கொள்ளக்கூடாது. அப்படி செய்தால் அடிமையாயிருவாய்! :( இன்னொருத்தரு சொல்றாங்க ஒருத்தர்க்கொருத்தர் தியாகம் செய்யக்கூடாது! :( இவர்கள் சொல்வது அனைத்தும் திருமணமே ஒரு அடிமைசாசனம் அப்படின்னு படிச்சு வந்த தெளிவு. ஆனா திருமணமே ஒரு அடிமைத்தன விலங்கு... குழந்தை பெறுதல் ஆணாதிக்கத்தின் அழுத்தம்னு ஒருத்தருகூட தெளிவா ஒருவரி சொல்லல. பூசிப்பூசி மெழுகறாங்க... பாவம் பேசவந்த பெண்ணியவாதிகள்ல எத்தனை பேர் திருமணமானவங்களோ!! எளிமை மட்டும் இயல்பு என்பது ஒரு படி மேல போயிட்டா அவ்வளவு சிரமமான குணாதியங்களா மாறிடுமா என்ன? இத்தனைக்கும் இவங்களையெல்லாம் சிறப்புநடுவர்களா கூப்பிடலை. ஒரு சைடுல உட்கார்ந்து சரிக்கு சமமா கலந்துரையாட அழைக்கப்பட்ட பங்கேற்பாளர்கள் தான், சராசரிகளை போலவே!

நான் கவனித்த வரையில் பெண்ணியவாதிகள் அனைவரும் ஆடைகளை தேர்ந்தெடுத்து அணிந்துவந்திருந்தனர். குட்டிரேவதியின் நிறத்துக்கு அவர் அணிந்திருந்த உடையும் அவர் கால்மேல் கால்போட்டு அமர்ந்திருந்த கம்பீரமும் அருமையாக இருந்தது. சல்மாவின் வெள்ளை உடைகூட பார்க்க சிறப்பு. கவிதா அவரின் கழுத்து டகோடாக்களை தேடித்தான் மேட்சிங்காக அணிந்து வந்திருக்க வேண்டும். இவ்வளவு ஏன்? ஓவியாவே மடிப்பு கலையாத கஞ்சிபோட்ட காட்டன் புடவையில் பாந்தமாகத்தார் இருந்தார். ”சராசரிகளே.. ஆண்பெண் சமத்துவம் கொண்டுவரத்தான் போராடுகிறோம்.. ஆனால் ஒருவருக்கொருவர் பாராட்டிவிடக்கூடாது” எனச்சொல்லும் இவர்களிடம் போய் “சல்மா.. இந்த வெள்ளை உடையில் நீங்கள் இருக்கும் சூழலே அழகாகத்தெரிகிறது... ரேவதி...உங்கள் பேச்சில் வெளிப்படும் கம்பீரம் அழகு... கவிதா உங்கள் காதணிகள் உங்கள் உடைக்கு சரியா மேட்சாகுது” அப்படினெல்லாம் பாராட்டினா என்னென்ன வார்த்தைகளில் திட்டுவாங்களோன்னு பயம்மா இருக்கு!!! “ஆணாதிக்கம் கொண்ட காமகொடூரா..”ன்னு தட்டையா மட்டும் திட்டமாட்டங்கன்னு நம்பறேன்! :) அவரே பார்த்துப்பார்த்து தேடித்தேடி வாங்கி அவரவரே அணிந்து அவரவரே மகிழ்ச்சி அடையவா உடை? மற்றவர் முன்னால் ஒரு தோற்றப்பொழிவோடு இருக்கவேண்டும் என்ற அடிப்படை அவாவின் வெளிப்பாடு அல்லவா அன்றைக்கு அனைவரிடமும் இருந்திருக்கும்.

இத்தனைக்கு பிறகும் ஒரு விசயம் சொல்லனும்னா குடும்ப அமைப்பில் இருக்கும் சராசரி பெண்கள் தான் தங்கள் எண்ண ஓட்டங்களை தங்குதடையின்றி பேசுனாங்க... தனக்கு தெரியாத சில விசயங்களை உடனே தலையாட்டி ஒத்துக்கிட்டாங்க... உண்மையில் உணர்ந்ததையும் வாழ்க்கையில் செயல்படுத்தறதையும் மட்டுமே சொன்னாங்க... சொல்லிக்கொடுக்க வந்தவங்க இதுல எல்லாம் இதுல ஏதாவது ஒன்னு கத்துக்கிட்டும் போயிருந்தா மகிழ்ச்சியே! :)

இதுபோக ஆண்டனியை பாராட்டியே ஆகவேண்டும்! தப்பித்தவறியும் ஒரு ஆண் பங்கேற்பாளர் இல்லாமல் நடத்தியதற்கு. இல்லையெனில் சராசரிகளின் தெளிவும் உணர்வுகளும் அறிவுபூர்வமான வாதங்களால் சிதறடிக்கப்பட்டிருக்கும்!

”கொட்டற பனில இன்னும் என்னங்கடா வெட்டிப்பேச்சு? நாளைக்கு காலேஜ் போகவேண்டாமா? நெஞ்சுல சளி கட்டுனா மூனு நாளைக்காவது கஷ்டம்ல? ரவுண்ட்ஸ் எல்லாம் நான் பார்த்துக்கறேன். நேரமா போய் படுங்கப்பா…”


ஒரே நிமிடத்தில் இப்படி அன்பு, அக்கறை, கண்டிப்பு, தோழமை எல்லாம் கலந்து எங்களை திட்டமுடியும்னா அது கோபி அண்ணாவால் மட்டும்தான் முடியும். இதற்கு பதில் எங்களிடமிருந்து என்ன வரும் என்பதும் அவருக்கு தெரிந்தே இருக்கும். ஒரு மாதிரி கோரசாக “தோ.. அஞ்சு நிமிசம்ணே… போயிடுவோம்” என்று நாங்க சொல்லி முடிக்கறதுக்கும் அவர் “ம்ம் சீக்கிரம் போங்கடா.. வீட்டுல திட்டுவாங்கல்ல” என்று சொல்லியபடி திரும்பி ரோட்டை பார்த்தபடி அடுத்த ரவுண்ஸ் நடப்பதற்கும் சரியாக இருக்கும். அந்த அஞ்சு நிமிசங்கறது கூடக்குறைய ரெண்டுமணி நேரமாவது ஆகும். அது அடுத்து தொடர்ந்துவரும் அவரவர் வீட்டாரின் அன்பு மேலிடும் அழைப்புகளை பொறுத்தது.






நாங்க நெதமும் பொங்கல் போடுமிடம் ரொம்ப தூரமெல்லாம் இல்லைங்க. எங்க காலனியே நேர்கோடுகளாக நாலு தெருக்கள்தான். தெருவுக்கு ஒரு சைடுல 30 வீடாச்சும் தேறும். தெருக்கள் சேரும் ஒரு பக்கம் சின்ன மெயின் ரோட்டில் இணைந்து அது வடக்காக அவனாசி சாலையைத்தொடும். மறுமுனைகள் தொடும் இடம் நாலு ஏக்கராவுக்கு காலிநிலம். பெரும்பாலும் பார்த்தீனிய செடிகளால் நிறைந்திருக்கும். அதுக்கு ஆரம்பத்துல ஒரு சின்ன கால்வாய். அதைத்தாண்டுனா எங்க கிரிக்கெட் க்ரவுண்டு. அதன் கடைசில ஒரு ஃபவுண்டரிய ஓட்டிய சின்ன ஆஷ்பெட்டாஸ் ஷெட்டு. அதுதான் எங்களுக்கு கிரிக்கெட் காலரி, சட்டசபை, சங்க ஆபீஸ்னு எல்லாமே. காலனில ஏறக்குறைய என்வயசுல ஒரு டஜன் உருப்படிக தேறுவோம். அதை வைச்சே மெஜாரிட்டி போட்டு அந்த ஷெட்டை ஆக்கிரமித்திருந்தோம். எங்களைவிட சிறுசுங்க கிரிக்கெட்டு வெளையாடிட்டு போயிறனும். சங்க ஆபிஸ்குள்ள எல்லாம் வரப்படாது. எங்களை விட பெருசுங்க எப்பவேணா வந்துபோகலாம். ஆனா பட்டா போட்டுறப்படாது. பெரும்பாலும் பெருசுக திருட்டு தம்முக்கும் பீருக்கும் தான் வரும்க. கொஞ்ச நேரத்துலயே மேட்டரை முடிச்சுட்டு பொண்டாட்டி திட்டுவாங்கன்னு கெளம்பிருவாங்க. பெருசுகளும் தலைகாட்டறதால ஒருமாதிரி பொறுப்பாத்தான் ஓடுதுன்னு அப்பாம்மா யாரும் பெருசா கவலைப்படறதில்லை. நாங்களும் அ.கொ.தீ.க கழகம் அளவுக்கு இல்லைன்னாலும் ஏதோ சின்னச்சின்னதா தப்புக செஞ்சுக்கிட்டு வண்டி ஓட்டிக்கிட்டிருந்தோம். வண்டின்னா எல்லா வண்டியும்தான். சைக்கிள்ல ஆரம்பிச்சு, பைக்குகள்ல போய் அப்பறம் இப்பக்கூட மக்கா கார்களை நிறுத்தி அங்கன பொங்கல் போட்டுட்டுதான் இருக்காங்க. நாந்தான் வேலைதேடி ஊரைவிட்டு வந்ததுல டச்சுவிட்டு சிலகாலமாச்சு.



கோபிண்ணா இந்த பெருசுக கூட்டத்துல என்னைக்குமே சேர்ந்ததில்லை. அவருக்கான வயலும் வாழ்வும் வேறு. எங்களை விட ஏழெட்டு வயசு அதிகம். நாங்க ஸ்கூல் முடிக்கறதுக்கு முன்னாடியே அவர் காலேஜெல்லாம் முடிச்சு வேலைக்கு போயிட்டாப்ல. வீட்டுக்கு ஒரே பையன். ஆறடி, தங்கநிறம், கருஞ்சுருட்டை முடி, சதுரமுகம், அதுல ஒரு பட்டைக்கண்ணாடி. சுருங்கச்சொன்னா மலையாளிக முகம். பின்ன அவங்கம்மா பாலக்காட்டு சைடுல்ல? இப்பக்கேட்டால் அவரு பார்க்கறதுக்கு உயரமாய் சிவப்பாய் மீசைவைச்சுக்காத ஆதவன் மாதிரி இருப்பாப்லன்னு பட்டுன்னு சொல்லிருவேன். அப்பக்கேட்டிருந்தா டி.ராஜேந்தர் படத்துல அவர் தங்கச்சிய காதல்செய்து ஏமாத்தி அப்பறம் சாவகாசமா அடிவாங்கி திருந்திக்கொள்ளும் மேன்லி ஸ்மார்ட் கேரக்டர்களுக்கான முகம். ஆனால் உண்மையில் கோபிண்ணா தப்பெல்லாம் செய்யமாட்டாரு. எங்களுக்கெல்லாம் ஒரு விதத்துல எதிரி. வீட்டுல எங்க யாருக்கு புத்தி சொல்லறதா இருந்தாலும் பெரும்பாலும் அவரு பேரை வைச்சுத்தான் பாட்டு ஆரம்பிக்கும். ஏனெனில் அவரது சொல்லும் செயலும் ஒழுக்கமும் அப்படி. கடமை கண்ணியம் கட்டுப்பாடுல எங்க காலனி தாய்மாரெல்லாம் அவரை உச்சிமுகர்ந்து கைவிரல்களால் கன்னத்துல சொடக்குப்போட்டு ஏறுகழிப்பாங்கன்னா பாருங்களேன்!







என்ன அவரது வீடு இந்தப்பக்கம் கடைசி வீடுங்கறதால அங்கிருந்து பார்த்தா சங்க ஆபீஸ் கத்திக்கூப்பிடும் தூரம் தான். வீட்டுக்கு முன்னால் ஒரு வேப்பமரம். அதனை ஒட்டியே தெருவிளக்கு. இரவுநேரங்களில் அந்த தனித்த மஞ்சள்விளக்கின் ஒளி அவரது வீட்டை முழுதாக போர்த்திவிட்டது போலிருக்கும். கோபிண்ணா கடைசியாக வீட்டுக்குள் செல்வதற்குமுன் சங்கத்துல ஏதாவது வண்டிக தென்பட்டால் எட்டிப்பார்த்து மேற்கண்டபடி எங்களுக்கு லைட்டா ஒரு எத்து விட்டுட்டு போவாப்ல. எங்க காலனில அனேகமாக எல்லா வீடுகளும் 9 மணிக்கெல்லாம் கடை சாத்திரும். இளந்தாரிங்க நாங்க இப்படி கொஞ்சம்பேர் மட்டுமே நடமாட்டம். இதுவும்போக எங்களை நைட்டு சாப்பாட்டுக்கு அப்பறமும் வெளில சுந்த அனுமதிச்சதுக்கு ஒரு காரணம் இருந்தது. காலனியில் முளைத்த திருடர் பயம்! கொஞ்சம் ரிமோட்டான ஏரியாங்கறதாலயும் காலனிய தாண்டித்தான் சில பவுண்ட்ரிகளும் லேத்துபட்டறைகளும் ஓடிக்கொண்டிருந்ததால் காலனிவழியா யாரு வரப்போக இருக்காங்கன்றது தெளிவில்லை. அப்பப்ப ஏதாச்சும் சில்லரைத் திருட்டுகளாக சைக்கிளை கெளப்பிக்கிட்டு போறது, வீட்டுக்கு முன்னாடி இருக்கும் ஏதாச்சும் காணாமப்போகத்தான் இருந்தது. ஒரு நாள் பூட்டிக்கிடந்த வீட்டுக்கு பின்னாடி கதவை பெயர்த்துப்புகுந்து 20 பவுன் நகை திருட்டுப்போனதுக்கு அப்பறம்தான் எல்லாரும் பீதியாகி உசாரானாங்க. காலனி மீட்டிங்கைப்போட்டு வீட்டுக்கு மாசம் இவ்வளவுன்னு வசூலிச்சு செக்கூரிட்டிங்க ரெண்டுபேரு நைட்டு ரோந்துக்கு அப்பாயிண்டடு. அதுவும் திருப்தி ஆகாததால இளந்தாரிக மிட்நைட்டு வரைக்கும் ரோந்துபோறோம்னு முறைபோட்டு சுத்திவருவாங்க. நாங்க ஒரு ரவுண்டுக்கப்பறம் சங்க ஆபீஸ்ல பொங்கலுக்கு அடைக்கலம் ஆயிருவோம். கோபியண்ணா மட்டும் முடிகிற நாளெல்லாம் விரைப்பாக செக்கூரிட்டிகளுக்கும் மேலாக ரவுண்ட்ஸ் சுத்திட்டு திருப்தியானதுக்கப்பறம் தான் படுக்கப்போவார்.









நாங்களும் பலநேரம் பேசித்தீர்த்ததுண்டு. எப்படி கோபிண்ணா மட்டும் இப்படி நல்லபுள்ளையா இருக்காருன்னு. அதுக்கு காரணம் அவங்கப்பாதான் அப்படின்னு நாந்தான் அடிச்சுப்பேசுவேன். கோபியே இப்படின்னா அவங்கப்பா எப்படியாப்பட்ட கனவானாக இருக்கனும்தானே நினைக்கறீங்க? அப்படியே தலைகீழ். பயங்கர காசுபொழங்கற கவருமெண்டு துறைல கேடர் அதிகாரி. யாருக்கும் தேவைக்கு அதிகமாக இருக்கும் பணமெல்லாம் சேமிப்புதான். உழைத்து வராமல் கிடைச்சால்கூட லாட்டரி. ஆனால் கடமையை செய்ய மறுத்தோ அல்லது அதிகாரத்தை தவறாக பயன்படுத்தியோ வாங்கும் லஞ்சப்பணம் என்பது பாவப்பணம். பாவம் செய்ய தூண்டுவதால். காலைல இருந்து ஏய்ச்சதுக்கு மாலைல கையில சிலபல ஆயிரங்கள் சுளையாக கிடைத்தால் அதை சேமிக்கத்தோணாது. சொத்து வாங்கி கணக்கு காட்ட முடியாது. பாக்கெட்டுலயும் ரொக்கமாவே வைச்சுக்கமுடியாது. மிகக்குறைந்த அளவுக்கு மான அவமான உணர்ச்சி இருந்தாலும்கூட அது குற்ற உணர்ச்சியாக உருவெடுத்து தலையை தின்னுரும். ஒரே வழி அன்னைக்கு நைட்டே அதை ஆட்டம்போட்டு அழிச்சிறதுதான். குடி குட்டி கும்மாளம். காலைல ட்ரிம்மா சபாரி சூட்ல கிளம்புனார்னா சாயந்திரம் வண்டி அப்படியே ஆபீசர்ஸ் க்ளப், க்ளவுட் 9 பார் இப்படி எல்லா இடமும் குடிச்சு முடிச்சு வீடு வந்துசேர 11 ஆகிரும். வண்டில இருந்து யாரையாவது திட்டியபடிக்கு உளரிக்கொண்டே இறங்கி உள்ள போவார்.



60வதுல அவர் ரிடையர் ஆனதுக்கு பிறகும் இது தொடர்ந்தது. முழுநாள் வேலையாக. காலைல 11 மணிக்கே டிரைவர் போட்ட அம்பாசிடரை எடுத்துக்கொண்டு சீட்டாட கெளம்பிருவாப்ல. இதையெல்லாம் சின்ன வயசுல இருந்து பார்த்துப்பார்த்து வெறுத்துப்போய்தான் கோபிண்ணா மனசை ஒருமுகப்படுத்தி கட்டுக்கோப்பாய் மாற்றியிருக்க வேண்டும். மிக இயல்பான காட்சி அது. எல்லா ஞாயிறுகளிலும் கோபிண்ணா வீடுமொத்தமும் சுத்தம் செஞ்சுக்கிட்டிருப்பார். போர்டிகோ கழுவுவார். ஜன்னல் கம்பிகளையெல்லாம் துடைச்சுக்கிட்டிருப்பார். பூச்செடிகள் அனைத்துக்கும் தண்ணி ஊத்திக்கிட்டிருப்பார். அம்பாசிடரை தூசிதும்பில்லாம அலசியெடுப்பார். அவங்கப்பா கையில்லாத பனியன் போட்டுக்கிட்டு நெஞ்சுக்கு கீழ தொப்பைக்கு மேல கட்டுன சிங்கப்பூர் லுங்கியோடு அவரது ஆறாவது விரலான சார்மினார் சிகரெட்டு புகைய தேமேன்னு ஈசிசேர்ல சாய்திருப்பார். ஒரு நாளைக்கு பத்து பாக்கெட்டு நிச்சயம் ஓடும். அப்பாருக்கு சிற்றின்பம். மகனுக்கும் ஒழுக்கம். அவங்கமாவுக்கு கோயில் கோயிலாக பக்திதேடல்னு அவங்க குடும்பமே ஏதாவது ஒன்றுக்கு அடிமைப்பட்டு கிடந்த காலம் அது.


ஆனால் காலனி பெருசுகளுக்கு அவங்கப்பா மேல ஒரு வயித்தெரிச்சல் எப்பவும் இருந்தது. எல்லோரது வீட்டுலயும் ஒருத்தருக்காவது கொழுப்பு, இரத்த அழுத்தம், நீரிழிவுன்னு கவுரவமாக சொல்லிக்க ஒரு வியாதி இருந்தது. அது சந்திச்சு பேசும்பொழுது ஆளாளுக்கு காலைல வாக்கிங் போறதையும் மாஸ்டர் ஹெல்த் செக்கப் செய்ததை சொல்லி பெருமையடிச்சுக்கவும் உதவிக்கொண்டிருந்தது. ஆனால் கோபியண்ணா அப்பாக்கு உடம்புல எந்த பிரச்சனையும் இல்லை. சும்மா ஒழுக்கமா அடங்கிக்கிடக்கற உடம்புங்க எல்லாம் சீக்கிரமே உழுத்துப்போக ஆட்டமாய் ஆடிக்கொண்டிருக்கும் இந்தாளுக்கு மட்டும் ஒன்னுமே வரலையான்னு ஆளாளுக்கு அங்கலாய்சுக்குவாங்க. அது நீருபூத்த நெருப்பாக மேலாக்க சாம்பல் தட்டிய பொறாமையாக உருவெடுத்திருந்தது ஒரு தருணத்தில் வெளிப்பட்டது.






ஒரு நாள் மத்தியானநேரத்தில் காசைக்காட்டி ஏதோவொரு வேலையாளு பொம்பளைய ஏற்பாடு செய்து முக்கால்வாசி கட்டி முடிக்கப்பட்ட காலியாருக்கற வீட்டுல கோபிங்கப்பா காமத்தில் திளைத்துக்கொண்டிருந்த பொழுது யாரோ வயித்தெரிச்சல்ல அந்த அறைக்கு வெளில நல்ல பெரிய பூட்டு போட்டுக்கு போயிட்டாங்க. வெளில வரமுடியாம அவர் கத்த அந்த பொம்பளை மூலைல குறுகிக்கிட்டு கதற விசயம் மெல்லப்பரவி அத்தனை காலனி பெருசுகளும் அந்த பில்டிங்குல ஆஜர். ஆளாளுக்கு அறிஞ்ச தெரிஞ்ச புத்திமதியா அள்ளிவிடறாங்க. யாருக்கும் பூட்டை உடைக்க தோன்றவில்லை. ஆடின ஆட்டத்துக்கு அந்தாளு எவ்வளவு நேரம் உள்ள இருக்காப்லயோ அந்தளவுக்கு அசிங்கப்படனும்னு அல்ப ஆசை. கோபிண்ணாவுக்கு விசயம்போய் களத்துக்கு வந்து சேர்ந்தார். முகம் எந்த உணர்ச்சியும் இல்லாம இருகிப்போய் கிடந்தது. ரெண்டு நிமிசத்துல நிலைமைய புரிஞ்சுக்கிட்டு தலைய குனிஞ்சபடிக்கே “பூட்டை உடைச்சுக்கறேன்.…” என்று மட்டும் சொன்னார். அவர் சில நொடிகள் தாமத்தித்தது சபையோரின் அனுமதிக்கு காத்திருந்தது போலவே இருந்தது. ஆனால் சடக்குன்னு எங்கிருந்தோ ஒரு பெரிய இரும்பு ராடு கொண்டுவந்து ஒரே நெம்பு. பூட்டை தாழ்ப்பாளோட பெயர்த்து எடுத்துட்டு கதவை திறந்தார். தலைகுத்துனவாகுலயே அப்பாவை அழைச்சுக்கிட்டு வீட்டுக்கு விறுவிறுன்னு போயிட்டார். வயசாளிகளுக்கு எப்படியோ இளவட்டங்க எங்களுக்கெல்லாம் முதல்ல சிரிப்பா இருந்தாலும் கடைசில கோபிண்ணா மேல பாவமா வந்துச்சு. இப்படியும் ஒரு ஆளா? அந்தாளுக்கு இப்படியும் ஒரு புள்ளையான்னு.



கோபிண்ணா செஞ்சுக்கிட்டது லேட் மேரேஜ்னு சொல்லமுடியாது. ஆனா அவங்கப்பா எல்லாம் ரிடையர் ஆகி சுமாரா முப்பது ஆரம்பத்துல செஞ்சுக்கிட்டாரு. எங்க எப்படி பொண்ணெடுத்தாங்கனு யாருக்கும் தெரியாது. பாலக்காட்டுல கல்யாணம். கோவைல ரிஷெப்சன். அவர்மேல இருந்த மரியாதைக்கு மட்டுமே காலனில எல்லாரும் போயிருந்தோம். அண்ணி அப்படி ஒரு அழகு. ஆனால் கோபிண்ணாவை விட நிறம் கொஞ்சம் கம்மிதான். கேரளத்தின் வட்டமுகம். பெரிய கண்கள். பூரித்த உடல்வாகு. வாய்கொள்ளாச்சிரிப்பு. மலையாளமும் தமிழும் கலந்த பேச்சு. ரிஷப்சன் மேடைல அவங்க ஒவ்வொருவருக்கும் கைக்கூப்பி சிரிக்க அவங்க கண்களும் சேர்ந்து சிரித்தன. சற்றே தலைசாய்த்த சிரிப்பு. ஒவ்வொரு தலைசாய்ப்புக்கும் அவங்க காதில் இருந்த சின்னச்சின்ன சிவப்பு கற்கள் பதித்த டாலடிக்கும் ஜிமிக்கி எத்தனைமுறை ஆடுகிறதுன்னு கணக்கு வைச்சபடியே கீழிருந்து பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். அன்றைக்கு எங்க எல்லோருக்குமே சாப்பாட்டுடன் சக்கப்பிரதமன் ரெண்டு ரவுண்டு வாங்கி குடிச்சதவிட கடைசில கோபிண்ணாக்கு நல்ல அழகான மனைவி அமைச்சது பொறாமையை மிஞ்சிய இனிப்பான நிகழ்வாக இருந்தது. நல்ல பையனா இருந்தா அதுவா அமையும்னுகூட எங்கம்மாவும் நானும் பேசிக்கொண்டோம்.


கோபிண்ணா நடையிலயும் ஒரு ஜோரு வந்திருந்தது. சிரிச்சமேனிக்கு வேலைக்கு போய்வந்துகொண்டிருந்தார். வாரயிறுதியில் வண்டியெடுத்துட்டு பாலக்காட்டுக்கு மாமனார் வீட்டுக்கு பயணம். ஞாயிறு சாயந்தரம் திரும்பி வந்தவுடனே சிலமணிநேரம் வீடு பராமரிப்பு. மாமிகூட ஆண்டவன்கிட்ட அழுகறதுக்கு மட்டுமே கோயிலுக்கு வந்துக்கிட்டு இருந்தவங்க இப்பவெல்லாம் சந்தோசமாகத்தான் வழில பாக்கறவங்ககூட பேசிக்கிட்டிருப்பாங்க. வீட்டுக்கு மருமகளே வந்தாச்சுன்னு அடங்குனாரா இல்லை வீட்டாரால் அடக்கிவைக்கப்பட்டாரான்னு தெரியாது. கோபிங்கப்பா அதுக்கப்பறம் எந்த வில்லங்கத்துலயும் மாட்டலை. சிகரெட்டு மட்டும் அதே அளவுல ஓடிக்கிட்டிருந்தது. சிலசமயம் சிகரெட்டு தீர்ந்துட்டா என்னைப்பிடிச்சு கடைக்கு ஓடச்சொல்லுவார். நானும் சைக்கிளை அழுத்திக்கிட்டு போய் சடுதில ஒரு கட்டு சார்மினாரோட வரணும். தொலையுது பெருசுன்னு அப்பப்ப செய்யறதுதான். சார்மினார் குடுக்கற சாக்குல அண்ணி கண்ணுல பட்டா அகலச்சிரிப்போட ”நல்ல படிக்குன்னா?”னு கேட்கக்கிடைச்சால் ஒரு கூடுதல் சந்தோஷம்தான். அரியர் கோஷ்டியான எனக்கெல்லாம் யாராவது படிப்பைப்பத்தி பேசுனாங்கன்னாவே குபீர்னு கிளம்பும். ஆனால் நான் மிகமகிழ்ச்சியாக பதில்சொல்லும் ஒரே தருணம் அதுதான்.








சிலருக்கு சிலதுபடி வாழ்க்கை எழுதப்பட்டிருக்கும்போல. வாஸ்து, பில்லிசூனியம், விதி, கெட்டநேரம் என அவரவர் நம்பிக்கைபடி என்னவேண்டுமானாலும் சொல்லிக்கொள்ளலாம். ஆனால் சிலரது வாழ்வில் சில நிகழ்வுகள் அவர்களை எங்கேயும் எப்பொழுதும் மேலே வரவிடாமல் அழுத்திப்போட்டுருது. கோபிண்ணாவும் அண்ணியும் எங்களுக்கு தெரிஞ்சு ஒருவருசத்துக்கு நல்லா இருந்தாங்க. கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அண்ணி நடவடிக்கைகள்ல மாற்றங்கள். காலனில அரளிபுரளியான பேச்சுக்கள். அவங்களுக்கு கட்டுக்கடங்காத கோவம் வருது. வழில பாக்கறவங்களை மொறைச்சபடிக்கு மலையாளத்துல திட்டறாங்கன்னு. ஒருமுறை பால்காரர்மேல பாலோட பாத்திரத்தை தூக்கி எறிஞ்சுட்டாங்கன்னு பஞ்சாயத்து. நாளாக ஆக நைட்டானாவே கத்த ஆரம்பிச்சாங்க. வார்த்தைகளால் அல்ல. ஏதோவொரு கேவல் மாதிரி. தொண்டையை கிழித்துக்கொண்டு கிளம்பும் அலறல்கள். கத்திக்கத்தி ஓய்ந்து மெல்ல அழுகற சத்தமா மாறும். கொஞ்சம் தெம்பு வந்தவுடன் திரும்பவும் அந்த உச்சஸ்தாயில கேவல்.


மொதல்ல கொஞ்சநாளைக்கு பக்கத்து வீட்டுக்காராங்க எல்லாரும் ஏதோ குடும்ப பிரச்சனைன்னுதான் நினைச்சாங்க. ஆனால் அந்த கதறல் சகிக்கமுடியாத அளவுக்கு போனபொழுது என்ன செய்ய இயலும்? கோபிண்ணாவை கூப்பிட்டு சொல்லிவைக்க ஆரம்பிச்சாங்க. உண்மையில் அவரைப்பார்க்கவும் திகைப்பும் என்னஏதென்று புரியாத குழப்பமும் நிரம்பிய முகமுமாகத்தான் தெரிந்தார். பல மருத்துவர்கள், பல ஊர்கள் பல ஆஸ்பிடல்னு சுத்திச்சுத்தி வைத்தியம் பார்த்தார். கொஞ்சகாலம் பாலக்காட்டுல அவங்கப்பாம்மா வீட்டுல விட்டுட்டு வருவார். எல்லாம் தற்காலிக நிவாரணம்தான். போய்விட்டு வந்த சிலநாட்களுக்கு நல்லா இருப்பாங்க. ஆனால் கொஞ்சநாள்லயே அந்த ராத்திரி கேவல்கள் பீரிட்டுக்கிளம்பும். கையறுநிலையில்தான் கோபிண்ணா. இரண்டு வருசம்கூட அவர் நிம்மதியாக வாழ்ந்தமாதிரி எங்களுக்கு தெரியலை. பாலக்காட்டுலயும் எப்பவும் கொண்டு விடமுடியாத நிலமை. அண்ணிக்கு அடுத்து ஒரு தங்கை. எல்லோரும் சேர்ந்து முடிவெடுத்து அண்ணியை கேரளால ஒரு ஹொம்ல கொண்டுவிட்டுட்டு வந்தாங்க. ஒரு வாரம்கூட முடியலை. மனைவியை இந்த நிலைமையில் விட்டுட்டு வாழத்தாங்காத கோபிண்ணா அவங்களை நானே பார்த்துக்குவேன்னு வீட்டுக்கே கூட்டிட்டு வந்துட்டாப்ல. எங்கம்மா ஒருமுறைபோய் துக்கம் கேட்டதுல “விடுங்கம்மா… நம்பி வந்துட்டா… எத்தனை கஷ்டம்னாலும் நானே பார்த்துக்கறேன்…”னு சின்னச்சலனம்கூட இல்லாமல் சொன்னதை கண்ணுகலங்கியபடி வந்து சொன்னாங்க. எங்க பொங்கல்ல இதை கொஞ்சகாலத்துக்கு சொல்லிச்சொல்லி மாய்ஞ்சோம்.






வீடுகளுக்கு சுற்றுச்சுவர்கள் இருக்கின்றன அந்நியர் பிரவேசத்தை தடுக்க. கதவுகள் இருக்கின்றன பாதுகாப்புக்கு. சன்னல்கள் இருக்கின்றன காற்றோட்டத்துக்கும் வெளிச்சத்துக்கும். உண்மையில் கதவுகளும் சன்னல்களும் வீட்டின் ரகசியங்களை பொத்திப்பொத்தி பாதுகாக்கவே பயன்படுகின்றன. ஒவ்வொரு வீட்டினுள்ளும் சிலப்பல பகிரப்படாத சொல்லமுடியாத ரகசியங்கள். சில வீட்டோடு வீட்டாகவே புதைந்துபோகின்றன. சில மெள்ளக்கசிந்து திரிந்து பக்கத்துவீடுகளின் புறம்பேசலாக மாறுகின்றன. உண்மையில் குடும்ப ரகசியங்கள் குடும்பத்தில் உள்ளோருக்கே தெரிவதில்லை. தாளிட்ட வீட்டுக்குள் குடும்பரகசியம். அதனுள் கதவை ஒட்டிச்சாத்திய அறைக்குள் அவரவர் ரகசியம். இருகமூடிய மனசுக்குள் நமக்கே நமக்கான ரகசியங்கள். கோபியண்ணாவின் வீட்டில் அண்ணியின் அறைக்கதவுகள் எப்பொழுதுமே தாளிடப்பட்டிருந்தன. சன்னல்கள் திறக்கப்படவே இல்லை. ஐந்தாறு நைட்டிகள் மட்டுமே உடைகளாயிற்று. தலைமுடியை தானே பிடித்து இழுத்தபடிக்கு சுவரில் மோதிக்கொள்கிறார்கள் என்று கோபியண்ணாவே மாதமொருமுறை கத்தரியால் முடியை வெட்டிவிடுவார்.


நான்கைந்து வருடங்களில் ஒரு பெண்ணால் ஐம்பது வயதின் முதிர்ச்சியை எட்டமுடியுமென்பது எங்களுக்கெல்லாம் அதிர்ச்சியாக இருந்தது. கந்தலாக வெட்டிய கிராப்போடு ஒட்டிப்போன உடலுடன் விலா எலும்புகள் துருத்திய அண்ணியை சிலமுறை உக்கிரம் குறைந்த பொழுதுகளில் கோபிண்ணா வாசலில் அமர்த்திவைத்தபடி பேசிக்கொண்டிருப்பதை பார்த்திருக்கிறேன். அவரும் எல்லா வகையான மருத்துவங்களும் மாந்திரீகங்களும் விடாமல் முயற்சித்துக்கொண்டே இருந்தார். என்றாவது எப்படியாவது சரியாகிவிடாதா என்ற நம்பிக்கை. அவரவருக்கு அவரவர் வேலைகள் கவலைகள் தேடல்கள் மற்றும் ஓட்டங்கள். காலனி மக்களுக்கு பின்னிரவில் ஊளையிடும் நாய்களின் சப்தமும் ரவுண்ட்ஸ் வரும் செக்கூரிட்டியின் விசிலும் அண்ணியின் விட்டுவிட்டு கேட்கும் கேவல்களும் இரவுக்கென்ற ஒலிக்கூறுகளாக இயல்பாகிப்போனது. வேலைநேரத்தையும் வெளியுலக வாழ்க்கையையும் சுருக்கிக்கொண்ட கோபிண்ணாவிடம் ஒரே ஒரு மாற்றம்தான் தெரிந்தது. சன்னல்கள் பூட்டிக்கிடந்த வீட்டினை அடிக்கடிக்கு வெறித்தனமாக கழுவிமெழுகி சுத்தப்படுத்தியபடிக்கு இருப்பார். மொட்டைமாடி முழுவதும் நீர்விட்டு அடித்துக்கழுவுவார். இரும்பு கேட்டின் ஒவ்வொரு கம்பியையும் எண்ணைவிட்டு துணிசுற்றி துருபோக இழுத்தபடிக்கு இருப்பார். வீட்டைச்சுற்றிலும் உள்ள தென்னைமரங்களின் விழுந்த ஓலைகளையும் குப்பைகளையும் அள்ளி தெருமுனை குப்பைத்தொட்டியில் நிறைத்து அதில் தீவைத்து எரிவதை பின்னால் கைகட்டி வேடிக்கை பார்த்தபடி இருப்பார்.






காலத்தின் ஓட்டத்தில் எங்கள் சங்கத்தில் ஆளாளுக்கு ஒருபுறம் சிதறிப்போயிருந்தோம். நல்லா படிச்சவன் படிக்காதவன் அனைவருக்கும் ஒரேஅழுத்தம்தான். எதையாவது செய்து சம்பாதிக்கனும். எனக்கான ஓட்டத்தில் சென்னையில் வந்து விழுந்திருந்தேன். அல்ட்ராசவுண்டு ஸ்கேனிங் மெசின்ஸ் சேல்ஸ் அண்டு சர்வீஸ் இஞ்சினியர். தமிழ்நாடு ஆந்திரா கேரளான்னு மூன்று மாநிலங்களுக்கும் ஊடாக மருத்துவமனைக்கிடையே ஓட்டமாக ஓடிக்கொண்டிருந்தேன். சம்பளத்தைவிட பயணப்படி மிக அதிகம். ஓரளவுக்கு தாராள காசுப்புழக்கம். மாதத்தின் பல இரவுகள் ரயில்களிலும் KPN பஸ்களிலும் கழியும். தூங்கப்பிடிக்காத வராதா பயண இரவுகள். நிலவொளியும் சாலைவிளக்குகளும் மாற்றிமாற்றி காலியான நெடுஞ்சாலைகளையும், வெறிச்சோடிய ஊரின் வீதிகளையும் இரவுநேர உலகத்தின் சலனங்களை சித்திரங்களாகவும் கதைகளாகவும் கண்கட்டு வித்தைகளாகவும் காட்டும் சன்னலோர பயணங்கள். கோவையின் வழியாக ஏதேனும் சேல்ஸ் விசிட் அமையும்போது மட்டுமே ஊருக்கு வந்துபோகும் வாழ்க்கை. அதை சாக்காக கொண்டே காலனில மீதம்கிடக்கிற நண்பர்களை சந்திக்கற நிலைமை. நானாவது பரவாயில்லை. தக்கிமுக்கி படிச்சதுக்கு கையில சில்லரையாவது புரண்டது. அஞ்சரை வருசமா தலையணை சைசுக்கு புத்தகங்களா படிச்சு மெடிக்கல் முடிச்ச முரளிக்கும் வெங்கிக்கும் ஒரு தனியார் மருத்துவமனைல அப்ரசண்டி டாக்டர் வேலைதான். அவங்களும் வெறும் MBBS போர்டுவைச்சா காலாம்பூராவும் 50ரூவாபீசு எண்ணியே ஓய்ஞ்சிருவோம்ற பயத்துல கிடைச்ச அப்ரசண்டி வேலைய மாசச்செலவுக்காச்சுன்னு ஒட்டிக்கொண்டு மருத்துவ மேல்படிப்புக்கான தகுதிப்பரிச்சைக்கு மாசக்கணக்கா படிச்சுக்கிட்டிருந்தானுங்க.


சென்னையில் இருந்து கொச்சினுக்கு வேலையாக சென்றுகொண்டிருந்த நான் மக்களைப்பார்த்து நாளாச்சு என்று கோவையில் இறங்கிவிட்டேன். ராத்திரி ஒன்பது மணிக்கும் மேலாகத்தான் முரளியும் வெங்கியும் டூட்டி முடிச்சுட்டு வந்தானுங்க. வீட்டில் சாப்பிடவேணாம்னு ஹோப்ஸ் SKP மெஸ்சுல முட்டைபரோட்டா அடிச்சோம். அங்கனயே நான் ஒரு வாழைப்பழமும் கிங்ஸ்சும். அது சேல்ஸ்மேன்களின் இரவுச்சாப்பாட்டு முடிவுரை. பேசிக்கொண்டே வண்டிய எடுத்துக்கிட்டு வீட்டுக்குப்போக பிடிக்காம சங்க ஆபீஸ்ல பொங்கல் போடலாம்னு ஆஜர். போனவந்த கதைகளையும் போனவ வந்தவ சேதிகளையும் மாறிமாறி பேசிக்கொண்டிருந்தபொழுது அருகாமையில் கோபிண்ணாவின் குரல் கேட்டது.


“என்னடா இன்னேரத்துல அங்க செய்யறீங்க?”


“ஒன்னுமில்லண்ணே... ரொம்ப நாளாச்சு பேசிக்கிட்டிருக்கோம்”


கால்வாயைத்தாண்டி வண்டிகளின் தடத்தில் மட்டுமே உருவான ஒத்தப்பாதையில் பார்த்தீனியச்செடிகளின் ஊடாக அண்ணன் நடந்து அருகில் வந்தார்.


“நீ எங்கடா இங்க? சென்னைல இருக்கறதா சொன்னாங்க?



“ஆமாண்ணே. சும்மா இன்னிக்கு ஊருக்கு வந்தேன்”


“நீங்க என்னடா.. டாக்டருக்கு முடிச்சு ___ ஆஸ்பிடலுக்கு வேலைக்கு போறிங்களாம்?”


”ஆமாண்ணே… இப்பத்தான் டூட்டிமுடிச்சு வந்தோம்”



இதன்பிறகு என்னாச்சோ கோபிண்ணாவே வெடுக்கு வெடுக்குன்னு பேசிக்கிட்டே போனாப்ல



“என்னடா உங்க ஆஸ்பிடல்ல ஒரே வகைவகையா கேரளா குட்டிங்கதான் நர்சுங்களாம்?”



“எல்லாத்துக்கும் பெரிய பெரிய காய்ங்களாம்ல? கின்னுகின்னுன்னு இருப்பாளுங்களாம்ல? வேலை பாக்கறப்பவே தனியா தள்ளிட்டுப்போயி நல்லா மேல பெனைஞ்சுவிட்டாலும் ஒன்னுமே சொல்லமாட்டாங்களாம்ல?!”



”ஈசியா செட் பண்ணி போட்றலாமாம்… நீங்களே அங்கன வைச்சே ஏகமா போடுவீங்கலாம்ல?”


எல்லாம் ஒரே நிமிடம்தான். மங்கிய நிலவொளியின் வெளிச்சத்திலோ அல்லது சற்றுத்தள்ளி எரியும் ஃபவுண்டரி நேம்போர்டின் டியூப்லைட் வெளிச்சத்திலோ கோபிண்ணாவுக்கு எங்களின் அந்தக்காலத்திய கிரிக்கெட்டு விளையாடித்திரிந்த சிரார் முகங்கள் தெரிந்திருக்கக்கூடும். அந்த ஒரு கணத்தில்தான் நாங்களும் அவரது உள்ளுலகத்தில் இருந்து தவறி வெளிவிழுந்த ஒரு ரகசிய முகத்தினை கண்டிருக்கக்கூடும்.


சட்டென்று பேச்சை முடித்த கோபிண்ணா “நேரமாவுது… சீக்கிரம் போய்ப்படுங்கடா… வீட்டுல திட்டப்போறாங்க...” என்று சொல்லியபடியே திரும்பி விருவிருன்னு நடந்து வீட்டை அடைந்து கேட்டைத்திறந்து உள்ளேபோய் மறைந்தார்.



நாங்கள் மேற்கொண்டு எதுவும் பேசிக்கொள்ளவில்லை. நிலவொளியில் வேப்பமரத்தின் நிழல் பிசிறுபிசிறாக விழுந்த தெருவிளக்கின் மஞ்சள் ஒளிபோர்த்திய சன்னல்கள் சாத்தப்பட்ட அவரது வீட்டையே பார்த்தபடி நின்றிருந்தோம்.

வா.மு.கோமுவின் புத்தகத்தை படித்துவிட்டு மனுசன் மனசுக்குள்ள அவரு பேனாவ உட்டு ஆட்டிட்டாப்லன்னு சொல்லி சிலாகிக்கறதும் வாழ்க்கைல சோக்களிகளோட மொத பீருக்கு அப்பறம் இதான் மப்புதூக்கறதான்னு தெரியாம அலங்கமலங்க கொஞ்சகணம் மெதப்புல இருக்கயில மப்புன்னா சூப்பர்தாம்லன்னு சொல்லறதும் ஒன்னுதான். ரெண்டுமே மொதமொதல்ல காணாததை கண்டுட்ட பிரமிப்பாத்தான் அனுபவிக்கயில தெரியும். வெளில சொல்லி அந்த சொகத்த எப்படி வெளக்கறது? சொல்லதேவையும் இல்லீல்ல? இருந்தாலும் அந்த திருட்டு சொகத்தை, தப்பை மறைச்சு செய்யற த்ரில்லை, நாசூக்கு மசிருமட்டைன்னு ஏதுமில்லாம தேங்காயொடச்ச மாதிரி சொல்லற நேர்மைய நாம அனுபவிக்கறதை கொஞ்சமா வெளீல சொல்லி பீத்திக்கறது தப்பில்லங்கறதால இந்த ரெண்டு பத்தி...

நாவல்னுதான் அட்டைல போட்ருக்காப்ல.. எனக்கென்னவோ பன்ணெண்டு சிறுகதைகள எழுதிவைச்சுட்டு வரிசைய மாத்திமாத்தி எந்த பத்திரிக்கை அனுப்பலாம்கற கொழப்பத்துல எல்லாஞ்சேத்தி ஒரு புக்கா போட்டுட்டாப்லனுதான் படிக்கயில தோனுச்சு. எந்த அத்தியாயத்துல ஆரம்பிச்சு படிச்சாலும் தனிக்கதைதான். மொத்தமா படிச்சா நாவல்மாதிரிதான் தெரிது. எல்லாகதைலயும் சாமிநாதன் வர்றாப்லங்கறதும் அல்லது எல்லாக்கதைலயும் சாமிநாதன் வரமாறியே எழுதுனாப்டியும் இருக்கறதால சாமிநாதனின் வரலாறுன்னு நினைச்சு படிச்சுக்கலாம்தான். ஊடால ஊடால சாதி ஒடுக்கம், அழுக்கு, பொருளாதாரம், பொழப்பு, செல்போனு, பொண்ணுன்னு களிமண்பொம்மைக்கு கைகாலு ஒட்டவைச்சதா இல்லாம பரோட்டாவுக்கு மாவுபெசயற மாதிரி நல்ல பெனைஞ்செடுத்ததுல இவை எதுவுமே துறுத்திக்கிட்டே தெரில. ஆரம்பத்துல கவுண்டமாரு எப்படி தாழ்த்தப்பட்டவங்களை அமுத்தறாங்கறமாதிரி சொன்னாப்டி இருந்தாலும் ச்சும்மா பார்த்ததுக்கே கையக்கால வாங்குன ஆளா இருந்தவிங்க காலப்போக்குல நீதிநியாயம் பார்த்து சும்மாக்கெடந்த சாமிநாதன கெளப்பியுட்டவ கவுண்டச்சின்னு தெரிஞ்சு கவுரவமா அவளை கொளத்தியுடறதை சொல்லறப்ப அவ்வளவு நீதிநியாயம் பார்த்தா இப்பெல்லாம் சாதி பார்க்கறாங்கனு கருக்குன்னுச்சு.

அதுக்கப்பறம் கதை மடைமாத்தி சாமிநாதனுக்கு வாழ்க்கைல கெடச்ச பல்புகளை அத்தியாயமா சொல்லிக்கிட்டே போறப்ப நமக்கும் நம்மை அடையாளப்படுத்திக்க நெறய சான்சுக படிக்க கெடைக்கறதால கதைல ஈசியா ஒட்டிக்கமுடியுது. சாமிநாதன் ஒரு குழப்பவாதி, அம்மா கூட இல்லாதவன். தறிக்குப்போயி கஷ்டப்பட்டு சம்பாரிச்சாலும் குடிக்கு குறைவில்ல. கோட்டருக்கு மகனை சார்ந்திருந்தாலும் பாசத்துல தாங்கும் அப்பா, கூட்டாளி, கூட்டாளியின் அம்மா சரோஜாக்கா, தறிக்குபோற புள்ளைங்க, லவ்வு, கல்யாணம், செல்போனு கலாச்சாரம்னு எல்லாருக்கும் நடக்கறதுதான். நடக்கறதை நடந்ததை அப்படியே தோப்புல கயித்துக்கட்டில ப்ரெண்டுக நாலுபேத்தோட சாயங்காலமா லுங்கிய ஏறக்கட்டிக்கிட்டு சாஞ்சாப்புல குப்புறடிச்சாப்புல நாம கதைகேக்கறமாதிரியே எழுதறது கோமுவின் திறமைதான். இருந்தாலும் இந்த சாமிநாதன் எங்க ஒருபடி தூக்கலா தெரியறான்னா அவனுக்குள்ள ஒளிஞ்சுவெளியாடும் தண்ணிபோட்டா பொங்கிவழியும் சுயபச்சாதாபம்தான்னு எனக்கென்னவோ தோனுச்சு. பதின்மத்துல கோட்டைவிட்டதுக்கெல்லாம் பச்சாதாபத்துல நொந்து நூடில்ஸ் ஆனவனுங்களுக்கு ஒவ்வொருமுறையும் சாமிநாதன் காதல்னு கெளம்பி வாயக்கொடுத்து சூத்த புண்ணாக்கிட்டு வரும்போது அடடே நம்பாளுன்னு சிரிப்புதானே கெளம்பும்? எனக்கும் ஒவ்வொரு அத்தியாயம் கடைசிப்பத்தி படிச்சுமுடிச்சதும் நெலக்கொள்ளாத சிரிப்புத்தான் அம்மிக்கிச்சு. சிரிச்சுக்கிட்டே திரும்பவும் இந்தாளு எங்கெல்லாம் வரிக்கு நடுவால வெடிவச்சிருக்காப்டின்னு இன்னொருக்கா சுருக்கா தேடறது ஒரு சுகம்.

போனவருசத்தின் மிகச்சிறந்த ரசனைக்குரிய படமாக அட்டக்கத்திய சொல்லுவேன். அதுக்கும் இந்த புதினத்துக்கும் நெறைய தொடர்பு. ரெண்டுமே பல்பு வாங்குற கதைதான். ஆனா படம் காதல்தோல்விய வலியாச்சொல்லாம சிரிச்சாப்டியே சொன்னாப்டி இருக்கும். ஆனா க்ளைமாக்ஸ்ல ஒரு அந்த ஏமாத்தத்தின் துயரம் படீர்னு மூஞ்சுல அறைஞ்சி அழவைச்சிடும். பயக வெடுக்காளியா சுத்தறதெல்லாம் வேசம்தான். மப்புபோட்டா மட்டும் அழுவறதுகூட மனம் கரையறதாலதான். ஆனா பதின்மத்துல எதிர்பால் தேடுதல்கொண்ட, கெம்பீரமோ வசதியோ தண்டியோ கவர்ச்சியோ உடல்வாகோ மெச்சூரிட்டியோ இல்லாத ஒருத்தன் உள்ள படற அவஸ்தையும் அதை ஈடுகட்டிக்க வெளில காட்டிக்கற அலப்பரையும் இரண்டுமே அவலம் மிகுந்தது. அந்த அவலத்த ஆசிட்டுமாதிரி குடிச்சுக்குடிச்சு தெளிஞ்சு ஒரு புள்ளய கட்டி குடும்பம்னு செட்டாவறதுக்குள்ள ஆம்பள படற தவிப்பை நேர்மையா சொன்னபடம் அட்டக்கத்தி. என்ன தவிர்க்கமுடியாத சினிமாஜிகினாக்களை ஒரு டைரக்டரு மொதபடத்துக்கு வியாபாரகாரணங்களுக்கு சேர்த்துக்கத்தான் வேண்டியிருக்கு. அதிலும்கூட துருத்தாமத்தான் நடுக்கடலுல கப்பலையிறங்கி தள்ளியிருப்பாப்ல ரஞ்சித்.

ஆனா ரஞ்சித்துக்கு எல்லாத்தையும் சினிமாவுல காட்டமுடியாத சுதந்திரம் கோமுவுக்கு உண்டு. எழுத்துல படிக்கயில நச்சுன்னு மண்டைலயும் மனசுலயும் இறக்கும் சுதந்திரம்தான். அந்த வரிகளை நாசுக்காகவும் பூச்சாகவும் சொல்லாம சொல்லறமாதிரியும் அருவருப்பில்லாமயும் நாகரீகமாய் வேற வார்த்தைகளைப்போட்டு எழுதிவிட முடியும்தான். ஆனா சொல்லவந்ததை இப்படி செத்துப்போன மிருகத்தை பாடம்பண்ணி காட்டறமாதிரி இல்லாம உயிர்ப்போட சொல்ல அந்த பூச்சுகளற்ற வார்த்தைகளே எங்கேயும் துருத்தாமல் இயல்பாய் நிற்கின்றன. 

இதுலயும் மொதரெண்டு அத்தியாயம் தவிர வேறெங்கும் சாதியழுத்தத்தை திணிக்கலை. வரிகளுக்கிடையில் உணர்ந்துக்கறது நம்ப பாடுதான். நம்ம சாமிநாதனுக்கு பாருடா இப்படில்லாம் ஆயிருச்சுன்னு கோமு சொல்லிக்கிட்டே போறாப்ல. நாமும் அவருக்கூடவே பத்திக்கு பத்தி ஊங்கொட்டிக்கிட்டே படிச்சுக்கிட்டே போறம். முடிவுல கெரகம் கதைய முடிச்சேபோடனும்னு போடான்னு கடைசில கட்டுன பொண்டாட்டு ஒரே வாரத்துல விரல்படாம ஊடுவிட்டு ஓடயில நமக்கும் அந்த அவலம் பத்திக்கிதுதான். ஆனா கோமு நாலு கோட்டர சேர்த்தடிச்சுட்டு ரயில்வே கேட்டுல உழுந்துசெத்தான்னு எழுதியிருக்கலாம். இல்லைன்னா அடுத்த செல்போனு நம்பரு தேடிக்கிட்டான்னு சொல்லியிருக்கலாம். இதெல்லாம் இல்லாம சரக்கடிச்சுக்கிட்டு மப்புல சினிமாப்பாட்டா பாடி சரோஜாக்காவை முத்தங்குடுக்கறாங்கறது எல்லாம் ராத்திரியெல்லாம் நடக்கும் கூத்துல கிழக்கால வெளுத்து விடியறது பார்த்து கூத்தை முடிச்சுத்தொலயனும் கொஞ்சம் தம்கட்டி கூவுடியம்மான்னு நல்லதங்காளை வாத்தியக்காரனுக சேர்த்தடிச்சு கெளப்பறமாதிரிதான் இருக்கு. இருந்தாலும் என்ன? கோமுவின் கதை. அவர் இஸ்டம். அவர் முடிவு.

கள்ளி, தவளைகள் குதிக்கும் வயிரெல்லாம் முன்னாடியே படிச்சவந்தான். அதிர்ச்சி கொடுக்கற மூஞ்சுல அறையற வரியெல்லாம் படிச்சு பழகிட்டந்தான். குத்தவைச்சு காதுல கோழியெகுட்டு கொடயறமாதிரி சொகமா கத சொல்லயில எவ்வளவுவேனும்னாலும் அலுப்பில்லாம கேக்கமுடியும்தான். ஆனா இந்த புத்தகத்துல ஒரு மகா சிறப்பிருக்கு. அது ஏழாம் பத்தி “ஏய், நாஞ்சொல்லறத கேளு!”

செல்போனு மட்டும் விசயமங்களம் எட்டியிருக்காட்டி கோமு எதவச்சு கதையெல்லாம் எழுதியிருப்பாப்டின்னு சிலசமயம் தோணும். ஆனா சிலாகிக்கும் மேட்டரு செல்போனல்ல. இந்த ஏழாவது அத்தியாயம் இருக்கே! அடடா... கொழம்பித்தவிச்சு சுத்தியிருக்கறவங்களையெல்லாம் ஒழப்பு ஒழப்புன்னு ஒழப்பி கடலபோடற புள்ளகிட்டக்கூட தெளிவாபேசுறேன்னு முன்னக்கி பின்னவும் மேலுக்கு கீழும் நாய்க்கு வாலுல டப்பிய கட்டியுட்டு அது ஒடோடுன்னு ஓடி ஓஞ்சுபோயி நெனவும் தெளிவுமா அப்பப்ப கெளம்பி மறுபடி வெருண்டு ஓடறமாதிரி மனசு ஒருகாலத்துல ஆம்பளப்பயகளுக்கு வாய்ச்சே தீரும். நம்பளை நாலுபேரு மதிக்கனும்னு தோனும். ஆனா நம்பமேல மரியாத நமக்கே இருக்காது. எல்லாருக்கும் புடிச்சாமாதிரி இருக்கனும்.ஆனா நமக்கே நமக்கு புடிக்காது. பெருசா ஏதாச்சும் செய்யறாப்டியே காட்டிக்க தோணும். ஆனா செய்யறதுக்கு ஒரு மசுரும் இருக்காது. பவுடரடிச்சு டக்கின்னு செஞ்சுக்கிட்டு பவுசா போனாலும் உள்ள இருக்கற சுடர்மணில இருக்கற ஓட்டைய எல்லாரும் பார்க்கறமாதிரியே இருக்கும். புடிக்காத புள்ளயா இருந்தாலும் விட்டா இதுவுங்கெடைக்காம போயிருமோன்னு ஜவ்வாட்டம் நல்லவன்னும் கெட்டவன்னும் மாறிமாறி போக்குக்காட்டி சொல்லறதெல்லாம் அந்த புள்ளயும் நம்பிட்டுதான் கேக்குதுங்கற நெனப்புல மேலுக்குமேலும் ஒளரிக்கிட்டே இருக்கற பேச்சு ஒன்னு இருக்குதே. அதை எந்த எழுத்துலயும் கொண்டு வந்துற முடியாது. ஒருத்தரு கொண்டுவந்துட்டாப்புலன்னா அந்தாளு பேனா நேரா நம்ப நெஞ்சுக்குள்ள பூந்து ஆட்டமா ஆடிருச்சுன்னு அர்த்தம். 16 பக்க அதகளம் அது!

எனக்கென்னவோ புத்தகத்துக்கு கொடுத்த நூத்தியிருவது ரூபாயும் இந்த அத்தியாயத்துக்கு மட்டுமே சரியாப்போயிருச்சுன்னு செம சந்தோசம்தான். அந்த ஒரு அத்தியாத்துலயும் நாம நம்பள கண்டுக்கலைன்னா இன்னமும் நமக்கு சுயத்துல வளர்ச்சி பத்தலைன்னு அர்த்தம்!

இத்தன சொன்னியே.. இந்த கதைல வர புள்ளைங்கள பத்தி ஏம்யா ஒன்னுமே சொல்லலையேன்னு கேக்கறீங்களா? கோமுவின் கதைப்பெண்கள். அதுல எனக்கு அந்த கருங்கொரங்கு மல்லிகாவை ரொம்ப புடிச்சிருக்கு :)

சென்னையில் வேலை பார்த்த காலத்தில் எனக்கொரு அலுவலக நண்பர் இருந்தார். சென்னையிலேயே பிறந்து சென்னையிலேயே வளர்ந்தவர். பள்ளி கல்லூரி சுற்றுலாவுக்கு சிலவெளியூர்கள் சென்றுவந்ததோடு சரி. சொத்தங்களும் வேலூர். கல்லூரியும் சென்னையை ஒட்டி. பேசுவதெல்லாம் சென்னை மற்றும் அதன் உயர்வுகள் பற்றியே இருக்கும். அவர் பார்வையில் கோவை மதுரையில் இருந்து வேலைக்கு சென்னை வந்த நாங்களெல்லாம் ஏதோ பஞ்சம் பிழைக்க வந்தவர்கள் என்றே எண்ணம். எங்கள் வாழ்க்கைமுறைகள் எதுவும் அவருக்கு தெரியாது. அறிந்துகொள்ளும் ஆர்வமுமில்லை. பொள்ளாச்சி எனில் மசக்கவுண்டனுங்க வேட்டியும் பெண்கள் கண்டாங்கியும் கட்டிக்கொண்டு வாழ்பவர்கள் என்கிற சினிமா கொடுத்த சித்திரம் தவிர வேறு அறியாதவர். கூட வேலைபார்த்த நண்பரின் திருமணத்திற்கு என அனைவரும் ஈரோட்டுக்கு கிளம்பினோம். ஏற்காடு எக்ஸ்பிரஸ் சென்று சேரும்வரை அவருக்கு புது ஊரைப்பார்க்கும் ஆர்வம் தாளவில்லை. எங்கேயோ கேள்விப்பட்ட ஈரோடுபோய் திருச்சிவரு ஜோக்கையெல்லாம் சொல்லிக்கொண்டு வந்தார். ரயில் நிலையத்தில் இறங்கி பஸ்ஸ்டாண்டு ஒட்டிய லாட்ஜில் அறையெடுத்து செட்டிலாகி மண்டபத்துக்கு போக ரெடியாகிக்கொண்டிருக்கும் பொழுதில் நண்பர் வியந்துபோய் சொன்னது. "யோவ்.. இந்த ஊர்லகூட ரோட்டுல சிக்னலெல்லாம் இருக்குய்யா.."அவரை மேலும் கீழும் நாங்கள் பார்த்த பார்வை இருக்கிறதே. என்னாத்தை சொல்ல?

நம் நண்பர்களுக்கே வருவோம். சுரேஷ்கண்ணன் சுப்ரமணியபுரம் பற்றிய கட்டுரையில் அந்தக்கால மதுரை டவுன்பஸ் பெயிண்ட் அடிக்காத அலுமினிய பாடியில் பளபளவென்று இருந்ததை ஒரு குறையாக எழுதியிருந்தார். சென்னைக்கு வெளியே ஏறக்குறைய எல்லா நகரங்களிலும் நகருக்குள் ஓடும் டவுன்பஸ்கள் அப்படித்தான் இருந்தன. கோவையில் இன்றும் அப்படித்தான் இருக்கிறது. அவரது தெரியாமை இயக்குனரின் குறையாக எழுதவைத்தது. மாதொருபாகன் ஓவர் முற்போக்கு உடம்புக்கு ஆகாது என்பது லக்கியின் கூற்று. இரு பக்கங்களில் உள்ள வரிகளில் சிலதுமட்டும் எடுத்துக்காட்டி தான் புத்தகம் முழுதாய் படிக்கவில்லை என்பதையும் சுட்டியபடி. அவராவது பத்திரிக்கையாளர். வாசகரின் எதிர்பார்ப்புக்கும் சந்தை தேவைக்கும் ஏற்ப கட்டுரைகள் உருவாக்குபவர். அன்றைய காலக்கட்ட தேவைக்கு ஏற்ப சார்புநிலையில் எழுத காரணமுண்டு என்பதை புரிந்துகொள்ள முடிகிறது. ஆனால் கறாரான கருத்துக்களை யாரைப்பற்றியும் கவலைப்படாமல் முன்வைக்கும் மாமல்லன் கூட தெரிந்தெடுத்த சில பக்கங்களை மட்டும் கொண்டு அதிர்ச்சிமதிப்பீடுக்காக இந்த நாவல் சாரமில்லாத தட்டையான செய்யப்பட்ட ஒன்று என்று முன்முடிவுவோடு அறிவித்தே விட்டது வருத்தமாக இருக்கிறது.

நமக்கு தெரிந்தவரையில் நம் பார்வைக்கு எட்டியவரையில் நம் புத்திக்கு தெளிந்தவரையில் நம் மனதுக்கு உணர்ந்தவரையில் என சில வரையரைகள் உண்டு. அதைக்கொண்டு அதன்மேலாக அனைத்தையும் கற்க பகுத்தறிய உணர முயலலாம்தான். சில வாசல்கள் திறக்க வாய்ப்புண்டு. ஆனால் நமக்கு தெரிந்தது மட்டுமே உண்மை நம் கண்களுக்கு தெரியும் மற்றதெல்லாம் வெற்று என வாதிடவும் நிரூபிக்கவும் முயலும் போதுதான் மற்றவர் பார்வையில் நாம் நம் மதிப்பினை இழக்கிறோம்.

பெருமாள்முருகன் மீது மிகப்பெரிய மரியாதையும் மதிப்பும் உண்டு. சில இணையக்கட்டுரைகள் மூலமாக தெரியவந்து பீக்கதைகள் புத்தகம் வழியாக அவரை வாசிக்க ஆரம்பித்தது. எல்லா யோனி மதன புணர்ச்சி கவிதை கதைகளைப்போல இவரும் ஒரு அதிர்ச்சி மதிப்பீட்டுக்காக பீக்கதைகள் என எழுதி பெயர்வாங்க பார்த்திருக்கார் எனவே ஆரம்பதில் அசூசையுடன் படிக்க ஆரம்பித்தேன். ஆனால் ஒவ்வொரு கதை முடிவிலும் அவர் சொல்லாமல் விட்டுச்சென்றது வெறும் சிலநிமிட அதிர்ச்சி அல்ல. அடிவயிற்றை கவ்வும் அவலம். முதல் கதையிலேயே கிராமத்தில் இருந்து நகரத்துக்கு வந்து வீட்டு ப்ளாட்டினுள்ளேயே பாம்பே கக்கூசு இருக்கும் வாழ்க்கையில் திங்கற செய்த சோறெல்லாம் அந்த கக்கூசு அகோரப்பசியில் வாய்பிளந்து விழுங்கிக்கொள்வதாய். இன்னொரு கதையில் கிராமத்தில் இருந்து வேலைக்கு நகர நகராட்சி கழிப்பிடத்தில் சேர்த்திவிடப்படும் சிறுவன் ஆரம்பத்தில் அரற்றி பின்பு கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் அந்த நாற்றமும் அருவருப்பான வேலைக்கு பழகிக்கொள்ளும் காலத்திணிப்பு. சீக்கிரம் ஆவட்டுண்ணே என குரல்கொடுத்துக்கொண்டே கதவுகளை தட்டியபடிக்கு தண்ணீர் ஊற்றி காசு வசூலிக்கும் வாழப்பழகும் கிடைத்த வாழ்க்கையை ஏற்றுக்கொள்ளும் நிதர்சனம். இதுபோல ஓடும் பஸ்சில் சிறுவன் பேண்டுவைத்ததால் தாய் படும் அவமானம், கண்தெரியாத வாயாடிக்கிழவியை பழிவாங்க புதிதாய் கட்டிய கழிவறையின் தரைமுழுதும் மண்டு பேண்டுவைக்கும் சிறுவர்கள் என பல கதைகள். மிகவும் பாதித்த கதை ஒன்று. கொஞ்சம் வசதியான அத்தைவீட்டுக்கு நெல்லுச்சோறு திம்பான் தன் மகன் என்கிற ஆசையில் கோடைவிடுமுறைக்கு அனுப்பிவிட்டு விருந்தும் மருந்தும் மூன்று நாளாகி ஜலதாரையெல்லாம் பீயாக கோரிவைத்துவிட்டான் என்கிற குற்றச்சாட்டில் திரும்ப அழைத்துவரப்படும் சிறுவன். மிகுந்த பாதிப்பை கொடுத்த கதை. இவை எதுவுமே அதிர்ச்சி மதிப்பீட்டுக்காக எழுதப்பட்டவை அல்ல என்பது வாசித்து உணர்கையிலேயே பிடிபட்டுவிடும். இந்த கதைசொல்லும் பாங்கு கைவரப்பெற்ற எழுத்தாளருக்கு அதிர்ச்சிக்கு என தனியே எழுத முனைந்தால் கூட அவை கதையோட்டத்தில் அமுங்கிவிடும் வாய்ப்பே அதிகமாக இருக்கும்.

மாதொருபாகன் போனவருடம் படித்தது. பின்னட்டையையும் முகவுரையையும் படிக்கும்போதே புத்தகத்தின் சாரம் இதுதான் என தெரிந்து போயிற்று. ஏற்கனவே விடலைவயதில் இதுமாதிரி திருச்செங்கோட்டு திருவிழாவில கையப்பிடுச்சி இழுத்துக்கொண்டு போய் பிள்ளைகொடுப்பாங்கன்னு கேள்விப்பட்ட கதைகள் தான். ஆனால் இதை எப்படி சொல்லியிருப்பார் என்கிற படபடப்பு ஒட்டிக்கொண்டாலும் இந்த விசயத்தை மிகுந்த எச்சரிக்கையாகத்தான் ஆராய்ந்து எழுதியதாக அவர் முகவுரையில் சொல்லியிருந்தாலும் பொன்னாவின் காளியின் வாழ்க்கையை வாசிக்க வாசிக்க அதெல்லாம் அமுங்கிப்போகிறது. நாவல் முழுதும் கடைசி அத்தியாத்துக்கு முன்புவரைகூட செய்யப்பட்டதாக இல்லை. எப்படி மிக ஜாக்கிரதையாக இந்த விடயத்தை சொல்லப்போகிறோம் என்கிற எச்சரிக்கை உணர்வு அவ்வப்போது தென்பட்டாலும் அவைகூட துருத்தலாக இல்லை. குழந்தைபேறு இல்லாத ஒரு பெண்ணுக்கு கிடைக்கும் ஏச்சுகளும் பேச்சுகளும் சமூக மதிப்பிழத்தலையும் அவை கொடுக்கும் மன அழுத்தங்களையும் காளியின் காதலையும் களவியையும் பிரியங்களையும் தாண்டி இந்த இழப்பு கொடுக்கும் வலிகளை மிக நிச்சயமாக அதிர்ச்சிக்கு மட்டுமே எழுதியிருக்க மாட்டார் என்பதை வாசிக்கும் எவரும் மிக நிச்சயமாக உணார்ந்துகொள்ள முடியும். எழுதும் எதுவும் தவறாக போய்விடக்கூடாது என்கிற எச்சரிக்கை உணர்வு கூட அவரது பொறுப்பை கூட்டிக்காட்டுகிறதே ஒழிய செய்யப்பட்டதாக வாசிபனுபவத்தை இறக்கவில்லை. கடைசி அத்தியாயம் பிரளயம். வம்சம் தழைக்க பொன்னாவின் தேர்வும் அவை சுற்றிய உணர்வுக்கொந்தளிப்புகளும் மிக நேர்மையாக எழுதப்பட்ட ஒன்றாகவே நான் உணர்ந்தேன்.

ஒரு படைப்பின் வெற்றி தோல்விகளுக்கு ஆயிரம் காரணங்கள் இருக்கும். ஆனால் ஒரு எளிய வாசகன் எந்த புள்ளியில் அதனுடன் அதன் ஓட்டத்துடன் இணைந்துகொள்கிறானோ அதைப்பொறுத்தே அவனுக்கு கிடைக்கும் அனுபவ தரிசனங்கள். நானும் ஒரு இணைய சராசரி தானே? நான் காளியாக இருந்திருந்தால் என்ன செய்திருப்பேன் என்கிற கேள்வி வாசிக்கையில் மனதில் ஓடிக்கொண்டே இருந்தது. என்னதான் பெரியார் எழுத்துக்களை படிப்பவன் என்றாலும் கருப்பை சுதந்திரம் பெண்களுக்கு அவசியம் என்று படித்து உணர்ந்திருந்தாலும் கடைசி வரை பொன்னா செல்வாள் என்பதை மனம் ஏற்றுக்கொள்ளவே இல்லை. நானாக இருந்திருந்தால் இன்றைய காலத்துக்கு இருக்கும் வசதிக்கு விந்துதானம் பெற்று செயற்கைமுறை கருத்தரிப்பில் குறைந்தபட்சம் தாயாவது பாதி பெற்றோராக இருக்கும்வகையில் முயன்றிருக்கலாம் என என் முற்போக்கு மனதை சமாதானப்படுத்திக்கொண்டேன். தனக்கென நடக்கும் நிகழ்வுகளில் மட்டுமே தன் கொள்கைப்பிடிப்புகளும் நியாய அநியாங்களும் அதன்மேல் நாம் வைத்திருக்கும் உண்மையான பிடிப்புகளும் நமக்கே தெரியவரும். அதுவரை ஊராருக்கு சொல்வதுதானே? அடித்துவிடும் அவசரத்தில் சொல்லலில் இருக்கும் சுகத்தில் அடித்துவிட்டுக்கொண்டு போய்க்கொண்டே இருக்கிறோம்.

மாதொருபாகன் படித்த இரண்டு நாட்களில் அடுத்து நான் வாசித்தது தமிழ்மகனின் ஆண்பால் பெண்பால் எனும் இன்னுமொரு அற்புத எழுத்துநடை கொண்ட நாவல். இதுதான் நான் வாசித்த தமிழ்மகனின் முதல் நாவல். முதல் பாதி நாவல் பெண்ணின் பார்வையிலும் அடுத்த பாதி ஆணின் பார்வையிலும். குழந்தைப்பேறு கொடுக்கமுடியாத ஒருவனுக்கு வாழ்க்கைப்பட்டு அழுத்தத்தில் மனநோயாளியாக மாறிபோகும் பெண்ணின் கதை. எம்ஜியாரின் பரம ரசிகையான அந்தப்பெண் குழந்தைப்பேறின்மையில் கிடைக்கும் அழுத்தத்தில் அடிகளில் உடலில் தோன்றிய வெண்படைகளில் எம்ஜியாராகவே தன்னை வரித்து அழித்துக்கொள்பவள். எம்ஜியாருகூட குழந்தைபாக்கியம் இல்லாம இப்படித்தானே கஷ்டப்பட்டிருப்பாரு என நினைத்து நினைத்து தன்னில் எம்ஜியாரு ஒரு மலடியாக ஆவியாகவே வந்து இறங்கிவிட்டதாக நம்பிக்கையில் வாழ்வை சிதைத்துக்கொள்ளும் பெண். முதல்பாதி முழுக்க அந்தப்பெண்ணின் பார்வையில் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக கதை விரிய அந்த பெண்ணுக்கே குறை என்கிற ரீதியிலேயே போகும் கதை. இரண்டாம் பாதியில் அந்த ஆணின் பார்வையில் நடந்த எல்லா நிகழ்வுகளும் மறுபடி சொல்லப்பட குறையுள்ள ஆண் அதை மறைக்க நடத்தும் ஆணாதிக்க அரசியல் செய்கைகளையும் அவை கொடுக்கும் பாதிப்புகளையும் தமிழ்மகன் எழுதிச் செல்லச்செல்ல ஒரு ஆணாக சடுதியில் இந்த குயுக்திகளை எங்கே எப்படி நாசுக்காக நாகரீக போர்வையில் செய்துகொண்டு இருக்கிறோம் என்பது முகத்தில் அறைந்துகொண்டே இருந்தது. கடைசி அத்தியாயத்தில் மட்டுமே அந்த ஆண் மனநல நோயாளியாக்கப்பட்ட அந்த பெண் மீது அன்பும் பரிதாபமும் தோன்ற முடிவதாக கதை, அதுவும் அந்தப்பெண் ஒருவார்த்தை கூட கணவனின் ஆண்மையின்மை பற்றி பைத்தியமான பின்பும் கூட சொல்லவில்லை என்பதால் கிடைக்கும் குற்றவுணர்வு கொடுக்கும் அன்பு மற்றும் பிரியம். கதைப்போக்கும் சொல்லிய விதமும் பெண் ஆணாக ஒரே ஒருவர் மாற்றிமாற்றி சிந்தித்து இவ்வளவு தத்ரூபமாக எழுதியவகையில் தமிழ்மகனின் உணர்வு பூர்வமான படைப்பு.

இந்த இரண்டு நாவல்களும் ஒருவாரமாக மண்டையில் ஓடிக்கொண்டே இருந்தது. மனசுக்கு நேர்மையாய் எந்த படைப்பின் முடிவு சரியானது என யோசித்ததில் செய்நேர்த்தியிலும் கதை சொல்லும் லாவகத்திலும் தமிழ்மகன் முன்னின்றாலும் நகர வாழ்க்கையில் படித்த வேலையில் இருக்கும் பெண் தன்குறை இல்லையெனினும் குழந்தையின்மையை எதிர்கொள்ள இயலாமல் ஆணின் சூழ்ச்சியில் மிதிபட்டு மனநோயாளியாகிப்போன முடிவைவிட... எழுதுவது தவறாகிவிடக்கூடாது என்கிற பொறுப்புணர்ச்சி மேலாக படைப்பில் வெளிப்பட்டாலும் பொன்னாவின் சுயதேர்வு மற்றும் சுதந்திர முடிவு மனதுக்கு ஏற்புடையதாக இருந்தது. நிஜவாழ்வில் நான் ஆதரிப்பேனா என்பது இன்னமும் எனக்கு தெளிவில்லை தான். ஆனால் அந்த படைப்பு வெறும் அதிர்ச்சி மைலேஜுக்கு எழுதி பெயர்வாங்க செய்ததல்ல என உறுதியாக நம்புகிறேன்.

நான் ஒருவருடமாகவே மீண்டும் சமூகவலையில் இருக்கிறேன். பெருமாள்முருகனும் நம்மைப்போலவே தான் முகநூலையும் பாவித்துக்கொண்டு வருகிறார். அவர் நிலைத்தகவல்களில் ஒருமுறைகூட வரம்பு தாண்டியோ லைக்குக்கு ஆசைப்பட்டு எழுதியதாகவோ அவசரகதி கவனயீர்ப்புக்காக எதையும் சொல்லியதாக செய்தாக நினைவில்லை. ஒரே ஒரு புக்குபோட்டு லட்சக்கணக்கில் மேடைகட்டி சர்ரியலிச நியோநார்சலிய பின்நவீனத்துவ நாசமாய்ப்போன இசங்களெல்லாம் கொண்டு வழிமொழிந்து பேட்டிகண்டு இலக்கியவாதி பச்சைகுத்திய குபீர் இலக்கிய பேராண்மைகள் நிறைந்த அறிவார்ந்த சபை இது. இங்கு இத்தனை படைப்புகள் எழுதிய பெருமாள்முருகன் ஒருமுறைகூட அலட்டி தளும்பி பார்த்ததில்லை. அதனால்தான் ஓராளு சிக்கீட்டாரு சாத்துங்கடா என்பதைக்கூட ஆளு யாரு என்னன்னு தெரியாமல் அவசரகதியில் குரல்வலையில் கத்தியை சொருகிட்டு ஓடிக்கொண்டே இருக்கிறோம். அவசர அடி லைக்கு யுகத்தில் சில பக்கங்களை மட்டுமே படித்துவிட்டு மாட்டடி அடித்து ஓய்வதற்கு முன்பே அடுத்த புரட்சிக்கு தயாராகிறோம்.

இதில் எல்லாவற்றையும் விட ஆச்சரியம் ஆரெஸசஸ் ஆதரவாளர்கள் என அறியப்பட்ட என் நண்பர்களது எதிர்வினைதான். நாட்டில் நடக்கும் எல்லாப்பிரச்சனைகளிலும் காவிச்சிந்தனையையும் இடுப்பில் இருக்கும் வேட்டியை பிடுங்கிவிட்டு காக்கிநிஜாரை மாட்டிவிட துடிக்கும் அவசரமும் புரிந்துகொள்ள முடிந்ததே. ஆனால் நீங்கள் வடக்கில் இருந்து டவுசர் பாக்கெட்டில் நிறைத்து கொண்டுவந்து இங்கு இறக்குமதி செய்ய துடிக்கும் இந்துத்துவதுக்கும் ஏற்கனவே இங்கிருக்கும் இந்துத்துவதுக்கும் மிகுந்த வேறுபாடு உண்டு. ஊர்த்திருவிழா என்பது இந்துப்பண்டிகையாக இருந்தாலும் இந்துக்களுக்கு மட்டுமேயானதல்ல. நடந்த நடக்கும் நிகழ்வுகளுக்கு நம் மாநிலத்தில் நம் மாவட்டத்தில் நம் ஊரில் நம் கிராமத்தில் நம் பழக்கவழக்கங்களில் தேடினாலே பல விடைகள் கிடைக்கக்கூடும். அந்த தேடலில் வெளிப்படும் பழமைவாதங்களையும் சாதி அழுத்தங்களையும் அடிமைத்தனங்களையும் நமக்குள் நாமே அலசி நாகரீகமடைய இயலும். நமக்கென ஒரு வாழ்க்கை முறையுண்டு. மொழியுண்டு. இயல்புண்டு. பரந்த மனப்பான்மை உண்டு. எதிர்க்கருத்துக்களுக்கு இடம்கொடுக்கும் தன்மையுண்டு. இதையெல்லாம் மதிக்காமல் அனைத்தையும் ஒற்றைப்படையிலாக்க அனைத்துக்கும் ஒரே இந்துத்துவ முத்தரை குத்த ஆயத்தம் செய்யும் இவர்கள் தம் குழுக்கள் பாதிக்கும் வரை தம் தனித்துவ வாழ்வுமுறை அழிக்கப்படும் வரை நாட்டுநலனுக்கெனவே இதெல்லாம் என நம்பிக்கொள்ள வாய்ப்புண்டு. ஆனால் நாட்டில் என்ன நடந்தாலும் அதில் தன் லத்தியை பதிப்பேன் என்பது எங்குபோய் முடியும்?

மதத்தின் பெயரால் கட்டமைக்கப்பட்ட எந்த நிறுவனமயமாக்கலும் பன்முகத்தன்மையை அழித்து ஒற்றைத்தன்மையை திணிக்கும் எனபதே வரலாறு. இன்றைக்கு நம் பொது எதிரி பயங்கரவாதம் எல்லோரும் மதத்தின் பெயரால் ஒன்றிணைந்து நாட்டைக்காப்போம் என்பது நல்லவிதமாகவே தோன்றவைக்கலாம். ஆனால் அலங்கரித்து கொம்புசீவி போட்டிக்கு ஆயத்தப்படுத்தப்பட்ட காளையும் பொது எதிரிக்கென உருவாக்கப்பட்டு வேலை நோக்கம் இல்லாமல் சும்மா இருக்கும் படையும் ஒன்றுதான். பயிற்சியின் தினவில் ஒருநாள் சாதாரண மக்களை மிகச்சாதாரண காரணங்களுக்காக போட்டுப்பார்க்கத்தான் போகிறது. நிலமை நம் கையை மீறி போகையில் நம்மால் அடிபட்டவன் செய்தது போலவே நாமும் அரற்றமட்டுமே முடியும்.

அதுவரை மற்றோரின் புத்தக எரிப்புகளையும் கருத்துக்களை அவதூறுகளால் அடித்து துவைப்பதையும் இணையவாழ்வு பரபரப்பு சுகம் என்கிறவகையில் கொண்டாடிக்கொள்வோம்.

நீங்கள் அந்தக்கால பதிவராக இருந்திருந்தால் செல்லமுத்து குப்புசாமியை ஷேர்மார்க்கெட் பற்றி புத்தகம் எழுதும் எழுத்தாளராக முதன்முதலில் அறிந்திருக்கமாட்டீர்கள். ( வரலாற்றை தேடினால் அவரின் கும்மாச்சுகதை ஒன்று மாட்டலாம்! ) இப்பொழுதும் ஒன்றும் தகவல்குறையில்லை. இரவல் காதலியின் எழுத்தாளர்தான் இழக்காதே எழுதியவரும்கூட. இதற்கு நடுவில் பிரபாகரன் மற்றும் எல்டிடிஈ பற்றியும் இரண்டு புத்தகங்கள் எழுதியிருக்கிறார் என்றால் நீங்கள் நம்பத்தான் வேண்டும்! அவரது எழுத்தின் வீச்சு அப்படி.

ஆனால் பாருங்கள் எனக்கு அவரை இன்னமும் வலைப்பதிவர் குப்ஸ்சாகத்தான் நெருக்கமாய் அறிவேன். அதை என் பெருமைன்னும் அவர் கெரகம்னும் வைத்துக்கொண்டாலும் எனக்கும் அவருக்கும் பாதகமில்லை. ஒன்று கவனித்திருக்கின்றீர்களா? எழுத்தாளர்கள் நல்ல வாசகர்களாக இருக்கிறார்கள். ஆனால் வலைப்பதிவர்கள் நல்ல வாசகர்களை பொறுக்கியெடுத்துவிடலாம். தமிழில் நாலுவரி டைப்படித்தால் அதைப்படிக்க நாலேபேர் இருப்பதை அறிகையில் புத்தி பத்திபத்தியாய் எழுதப்போய்விடுகிறது. கொஞ்சநாளில் அடேடே.. இப்பவர்ற புத்தகங்களுக்கு நம் நூறுபதிவுகளை எடுத்து புத்தகமாய்ப்போட்டால் எழுத்தாளர்பேட்ஜ் கிடைக்குமோன்னு அதையும் கைக்காசு 10000 போட்டு செய்துபார்க்க தூண்டுகிறது. ஆனால் பதிவர் குப்ஸ் எழுத்தாளர் செல்லமுத்துவாக அடுத்தடுத்து நல்ல புத்தகங்கள் எழுதிக்கொண்டே இருக்கிறார். ஆனால் எழுதப்பட்ட பதிவுகளை புத்தகங்களாக அல்ல!

ஒருகாலத்தில் கையில் 6 டிஜிட்டில் கொஞ்சம் காசுசேர்த்துவைத்திருந்தேன். அதாவது என் சம்பளத்தில் இருந்து நானாய் சேர்த்தது. மாமனார் கொடுத்ததாக இருந்தால் உடம்பில் ஒரு பயமும் மனைவியின் கழுத்தை இறுக்கும் கடிவாளமும் இருந்திருக்கும். சொந்த உழைப்பில் வந்ததல்லவா? கூடவே அந்த பீரியடில் சூரியவம்சம் படமும் வந்ததல்லவா? இரண்டையும் ஒருலைனில் இணைக்க ஒரே பாட்டில் ஊரிலிருக்கும் எல்லா பெயர்ப்பலகையும் என்பெயராக கனவில் வந்து தொலைத்தது. ம், இதற்கு தேவயானியே கனவில் வந்திருக்கலாம். விதி வலியது. அள்ள அள்ளப்பணம் அப்படின்னு பாகம் 1 மற்றும் 2 வாங்கினேன். படித்தேன். ஒரு கதைபுத்தகம்போல விறுவிறுப்பாக படித்துமுடிக்கையுல் ஹர்ஷத்மேத்தாவின் சித்தப்புபோலவே ஒரு மிதப்பு. என்ன இருந்தாலும் வலைப்பதிவரல்லவா? மனசுக்குள் ஒரு எச்சரிக்கை. பணம் பண்ணறது என்ன கதையெழுதறதுமாதிரி இம்புட்டு ஈசியா? இருக்காதே? அப்ப சீரியசான புக்குபடிச்சு சீரியசா பணம் பண்ணலாம்னு இழக்காதே வாங்கி படிச்சேன். முன்னதைவிட இது நல்ல விசயஞானமும் சிறந்த எடுத்துக்காட்டுகளும்னு நல்லாத்தான் இருந்தது.

ஆனாபாருங்க படிச்சது நானல்லவா? சட்டியில் இருந்தால்தானே அகப்பையில் வரும்! ஒரு டீமேட் அக்கவுண்டு ஓபன்செய்து மொத்த காசையும் இறக்கி ஆரம்பத்தில் ச்சும்மா ஒர்ரூவா ரெண்டுரூவா ஏறுனதுக்கெல்லாம் நைட்டுல ஒவ்வொரு நேம்போர்டா மனசுல கற்பனைசெஞ்சுக்கிட்டு சிறப்பாத்தான் போச்சுது. தொழிலை தொழிலாக கருத்தோடு செய்பவனுக்கே அது தொழில். மற்றவனுக்கெல்லாம் அது சூதுதான். ஒன்னார்ரூவா ஏறுனா விக்கறதும் நாலனா இறங்குனா வாங்கறதுன்னும் ஆறுமாசம் ஒரே அழிச்சாட்டியம்! மனசுல தெகிரியம் எகிற நம்மைவிட இழக்காதே எழுத்தாளரு என்னபெரிய பிஸ்துன்னு தெனாவெட்டுல துறை ரீதியாக அவரை சந்தித்து அளாவளாமென்று எங்கள் சந்திப்பை பழைய மகாபலிபுரம் சாலையில் ( இப்பத்தான் அது ஐடி கலாச்சாரத்தின் சீர்கேடுகள் நிறைந்த ராஜிவ்காந்தி சாலையாமே!? ) அலுவலகத்தை ஒட்டி வைத்துக்கொண்டோம். நான் லொடலொடன்னு எப்படி இந்திய ஷேர்களை வலதுகைல வாங்கி இடதுகைல தூக்கிவீசி அதை மூக்குல நிறுத்தி பேலன்ஸ் செய்து விளையாடறேன்னு சொல்லச்சொல்ல அவர் என்னைப்பார்த்த பார்வை எவ்வளவு கேவலமென்பதை எந்த இலக்கியமும் சொல்லில் வடித்துவிடமுடியாது! என்ன இருந்தாலும் நண்பனல்லவா? ஆகவே ஒரு முக்காமணி நேரத்துக்கு அந்த ரோட்டிலேயே நிற்கவைத்து வகுப்பெடுத்தார். சூட்சுமங்களை லட்டுலட்டாக வீசினார். லபக்கிக்கொள்ள எனக்கு திராணியில்லையெனில் அவரென்ன செய்யமுடியும்? இந்த சந்திப்பு பாலகுமாரன் சுஜாதாவை ஒரு இரவில் சந்தித்து சிறுகதை எழுதுவதெப்படின்னு கற்றறிந்த நிகழ்வுக்கு சற்றொப்ப நடந்தது. ஆனால் இதைப்பற்றி சுஜாதா ஒருமுறை சொன்ன ”எல்லாருமா சூட்சுமத்தை பிடித்துக்கொண்டார்கள்? அது பாலகுமாரனின் திறமை” என்பதைத்தான் நீங்கள் கவனிக்க வேண்டும்.

குப்ஸ் கதறக்கதற சொல்லித்தந்ததில் ஒன்றுகூட என் மரமண்டைக்கு ஏறவில்லை. ஒரே வருடத்தில் என் ஃபோர்ட்போலியோ முழுக்க ஆங்காங்கே இருந்த பச்சையெல்லாம் காணமல்போக ச்சும்மா செக்கச்செவனேன்னு ஆகியது. இழக்காதே சட்டியில் நிறையத்தான் இருந்தது, ஆனால் என் அகப்பை ஓட்டை என்பதால்தான் நான் சட்டியில் இருந்து எடுக்கமுடியவில்லை என்பதை உணர இரண்டு வருடங்கள். அதற்கப்பறமும் நான் அடங்கவில்லை! எவனாவது கையில அஞ்சுரூவா வைச்சுக்கிட்டு ஷேர் அப்படின்னு ஒரு வார்த்தைய உச்சரிச்சுட்டான்னா அவனை அப்படியே அமுக்கிக்கினுபோய் என் டீமேட் அக்கவுண்டைக்காட்டி “ரெத்த பூமிடா இது.. பாரு எப்படி செவப்பா இருக்கு!”ன்னு கிலிகெளப்பிக்கொண்டிருந்தேன். மக்களுக்கு என் திறமை தெரியவர என்னைப்பார்த்தாலே தெரிச்சு ஓட என் ஷேர் சுதி குறைய ஆரம்பிக்க கனவில் எழுதிவைத்த நேம்போர்டெல்லாம் ஒன்னொன்றாக கழற்றிவைக்கவும் தேவயானி ராஜகுமாரனை திருமணம் செய்யவும் சரியாக இருந்ததால் தொழிலை ஏறக்கட்டிவிட்டேன். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக டீமேட்டில் லாகின்செய்வதையே நிறுத்தி வருசத்துக்கொருக்கா எட்டிப்பார்த்து என் கும்பேனி எம்டிக்களெல்லாம் அதே செவப்பை மெயிண்டெய்ன் செய்யறாங்கலான்னு கன்பார்ம் செஞ்சுட்டா ஒரு திருப்திதேன்!

இத்தனை வருட பங்குவணிகத்தில் செல்லமுத்து அன்றைக்கு மண்டையில் குட்டி சொல்லித்தந்த ஒரே ஒரு விடயம் நச்சுன்னு புரிந்தது. ஸ்பெகுலேசனில் பங்குவணிகம் செய்யாதே! கெடக்குது கழுதை விடுங்க, நான் இன்னும் குப்ஸின் நட்பை இழக்கவில்லை!

ஏண்டா வெளங்காவெட்டி.. இம்புட்டு தெறமைய வைச்சுக்கிட்டு நீயெல்லாம் எப்படி இந்த புத்தகத்தை பரிந்துரை செய்யலாம்னு நீங்க கேக்கலாம். குடிகாரவகளுக்குத்தான் குடியை நிறுத்துவதின் உடனடி நன்மைகள் காலையில் மனதில் உதிக்கும்! அதுபோலன்னு வைச்சுக்கங்க. நீங்களாவது செல்லமுத்துவின் இந்த புத்தகங்களை படித்து பங்குவணிகத்தில் உய்து அவராண்ட நல்லபேரு வாங்குங்க! சொன்னவுடன் கப்புன்னு புடிச்சுக்கும் கற்பூரங்களை அவருக்கு ரொம்பபுடிக்கும்!

நான் எனக்குத்தோதான இரவல்காதலி PDFல வந்ததும் கப்புனு புடிச்சு படிச்சுக்கறேன்!

பொங்கச்சொல்லி பிரகாசரும் சோழன் எம்.எல்.ஏவும் கேட்டுக்கொண்டதாலும் மேட்டரு கொசுவத்திதுறையின்கீழ் வருவதால் என்னால் வாயை அடக்கமுடியாதென்பதாலும் இங்கே!

அப்பாவின் காவல்துறை வேலையாக தமிழ்நாட்டின் பல ஊர்களுக்கு வருடாவருடம் பெட்டிதூக்கி கடைசியாக கோவையில் கூடாரம் அடித்திருந்தாலும் என் சொந்த ஊர் தருமபுரி மாரண்டாஹள்ளியை சுற்றியிருக்கும் பலகிராமங்கள். அதெப்படி பலகிராமங்கள் சொந்த ஊராக இருக்கமுடியும்? எங்க தாத்தாபாட்டி பெற்ற 13ல் 2 தவற தக்குன மீதி 11ல் ஒரே ஒரு பெண் எங்க அத்தை! 10 பயகள்ல எங்கப்பாருதான் கடைக்குட்டி. இந்த ஆலமரத்துல பலவிழுதுகள் பலதிசைகளில் வேர்பரப்பினால் நான் எந்த ஊரை சொந்த ஊருன்னு சொல்லிக்க? கடைக்குட்டிங்கற ஒரே தகுதியால் வயக்காட்டுக்கு களிதூக்கிக்கொண்டு வேலைக்கு போகாமல் கவருமெண்டு ஸ்கூலுக்கு அரிசிச்சோறு கட்டிக்கொண்டு படிக்கப்போய் வேலையாகி டவுனுக்கு வந்துவிட்டவர் அப்பா. அப்போதெல்லாம் தீவாளி ஃபேமசாகாமல் பொங்கபண்டிகை முன்நின்ற காலகட்டம். சிறுவயதில் பொங்கல் பண்டிகை எனக்கு எங்கள் கிராமங்களில் வாய்த்திருக்கிறது. பண்டிகை 3 நாட்கள் எப்படியும் நடக்கும். 7நாள், 10நாள் வகை பண்டிகையெல்லாம் ஊரார் ஒவ்வொருவரும் நல்ல விளைச்சலும் நாலுகாசும் கையில் கண்ட காலத்தில் மட்டுமே அமையும். 

பெருசும் சிறுசுமாய் கூடிக்கூடிப்பேசி வீட்டுக்குவீடு முடிஞ்ச காசை வாங்கி 10 நாளைக்கு பண்டிகை சாமிகும்பிடு வழங்கங்களை வரிசைகட்டி சாயந்தர நிகழ்வுகளுக்கு லிஸ்ட்டெடுத்து அந்தந்த குரூப்புகளுக்கு காசைக்கட்டி ரெடியாவாங்க. கொஞ்சம் காசுமிஞ்சுனா ஆரஞ்சு மஞ்சள் துண்டுத்தாள்களில் நிரல் அச்சடித்த பிட்நோட்டீசும் உண்டு! இதுபோக மாட்டுவண்டில மைக்குசெட்டு ஸ்பீக்கரைக்கட்டி ஏழூருக்கும் தெருத்தெருவா வண்டியோட்டி அறிவிப்புச்சொல்லி கூட்டம் சேரும். உள்ளூரு பயககூட டவுஜரை இழுத்துப்பிடுச்சிக்கிட்டு இந்த வண்டிபின்னாடியே அறிவிப்புச்செஞ்சு சுத்துன காலம் பொற்காலம். எந்த ஊருலயும் பாக்கறவுங்க ”இஞ்சுபெட்டரு மவனாடா நீயி? இப்புடி வளந்துட்ட..” என சொந்தம் கொண்டாடுகையில் யாராரு எந்தமுறைன்னெல்லாம் ஒன்னியும் மண்டைல வெளங்காது. குத்துமதிப்பா மாமா பெரியப்பா சித்தின்னு அடிச்சுவிட்டு அப்பறம் ஒரு செல்லதட்டலோடு உறவுமுறையில் திருத்தம்வாங்கி பண்டிககாசுன்னு நாலணாவோ எட்டணாவோ ஆட்டையபோட்டு ஜோபில இட்டுக்கினு போயிக்கிட்டே இருக்கறதுதான். டவுன்ல இருந்து வருசத்துக்கொருக்கா வர்றதால சில்லரை அமோகமாகத்தேரும். அதுபோக கூடவர்ற பயக இவங்க மாமாடா அத்தைடான்னு பத்திவிட்டு காசுதேத்தவைப்பானுங்க. அந்த சில்லரையெல்லாம் காலி வெட்டுப்புலி தீப்பெட்டிக்குள்ளோ பான்ஸ் டப்பாவுக்குள்ளோ நிரம்பும். செட்டாபோய் கலரு, கொடலு, தேன்மிட்டாய் என தீனிகளாக வாங்கித்தீர்த்ததுபோக மிச்சமிருக்கும் காசுகளை ஊருக்குள் புதிதாய் முளைக்கும் வியாபாரிகளிடம் விட்டு அதை ஜவ்வுமுட்டாய் கடிகாரமாகவோ பயாஸ்கோப்பாகவோ அஞ்சுபைசா சீட்டுகிழிச்சு கடைசிவரை ப்ரேய்சுவிழாம கடசியா ஒரு லெச்சுமியோ எம்ஜாரோ போட்ட அட்டை மட்டும் கிட்டி மொனவிக்கிட்டு வர்றதாகவோ முடியும்.

நாங்கெல்லாம் பண்டிகைக்கு ரெண்டுநாள் முன்னாடியே ஊரில் போய் இறங்கிட்டாலும் அவனவனுக்கு செய்யறதுக்கு வேலை ஆயிரம் இருக்கும். பெண்களெல்லாம் வீட்டுக்குவீடு மாத்திமாத்தி மாவிடிக்கறது பலகாரம் சுடறதுன்னு வேலையாயிருவாங்க. பசங்களுக்கு பகல்ல மேயறதைத்தவிர என்னவேலை இருக்கமுடியும்? தெனம் கிணறுகிணறாக காலைல முழுக்க நீச்சல். கடப்பாறை டைவு, தண்ணிக்குள்ள முங்கு ஒளிஞ்சுவெளையாட்டுன்னு அதகளமாகும். நானெல்லாம் சுரபுட்டைய முதுகுல கட்டிக்கிட்டு நீச்சல் பழகுனவந்தான். தண்ணில ஊறிஊறி வெள்ளெலிமாதிரி ஆகிட்டு ஏதாச்சும் ஒரு வீட்டுல பூந்து போடறதை சாப்டுட்டு வயக்காட்டுல கோலியோ கில்லிதாண்டலோ ஓடும். கோலி காசுவைச்செல்லாம் ஆடறதாலும் அடிக்கடி சண்டை வரும்கறதாலும் அது கொஞ்சம் பெரியபயக வெளையாட்டு. இரும்புகோலி ஒர்ரூவா. அதைவைச்சிருக்கற பிஸ்துக மத்த கண்ணாடிகோலிகளையெல்லாம் ஒடைச்செறிஞ்சிருவானுக. கில்லிதாண்டலில் அப்பவே நாங்கெல்லாம் அணுவை அளந்தவனுக. எத்தனைமுறை கில்லியை கிளப்பி அதை காற்றிலே தாண்டல்கொண்டு அடித்துக்கொண்டே இருக்கீங்களோ அதைப்பொறுத்து எதிராளு அளந்துவந்து தாண்டலை தொடும் கணக்கு அது. முழுதாண்டல், அரைதாண்டல், கால்தாண்டல், கில்லி, அரைகில்லி, கால்கில்லி நெல்லிக்காய், கிலாக்காய், விரற்கடை, தீக்குச்சிமண்டை, கடுகு, தூசு, காத்து.... பத்துமுறைக்குமேல் அடித்துவிட்டால் அவங்கேக்கறதுதான் அளவுக்கணக்கு. லெட்சம்பான்! எவன் காத்தைவைச்சு அதை அளந்து அவுட்டாக்கறது? 

பண்டிகைநாட்களில் எல்லோர் வீட்டிலும் ஒரு எட்டுவைத்துவிட்டால் ஏதாச்சும் திங்காமலோ ஜோபியில ரொப்பிக்காமலோ வரமுடியாது. ஒப்போட்டு, நிப்போட்டலு, மிச்சரு, முறுக்கு, கச்சாயம்னு ஏதாச்சும் கிடைச்சுக்கிட்டே இருக்கும். சொந்தக்களின் வீடுகளில் காலைல இட்லிக்கு முன்னாடி இலைல சூடா ரெண்டு ஒப்போட்டுமேல நெய்யவிட்டு பழத்தைப்போட்டு பெசைஞ்சு விரல்கள் பிசுபிசுத்து நக்க சாப்டம்னா பண்டிகைக்குல்ல எண்டராகிட்டோம்னு அர்த்தம்! அப்பறம் கொத்துக்கறி கொழம்பும் இட்டிலியும். மத்தியானத்துக்கு கறிக்கொழம்பும் சோறும், ராத்திரிக்கு ராகிக்களியும் மொச்சக்கொட்டை கொழம்பும். சாயந்தரத்துக்கு வடையோ போண்டாவோ எங்கிட்டாச்சும் தேறும்! இதுபோக வெள்ளாடற நேரத்துக்கு வேனும்னு டவுஜருல எப்பவும் மாங்காயோ, எளந்தவடையோ, நெல்லியோ, எளநிக்கீத்தோ நிச்சயம். உப்பும் மொளகாப்பொடியுங்கூடி எவம்பாக்கெட்டுலயாவது இருக்கும். திம்முக்கா இத்தனை அடைச்சுக்கினு தின்னா வவுரு என்னாவும்? எங்காச்சும் பாறைமேலயோ வயக்காட்டுலயோ தின்னதையெல்லாம் மறுக்கா வடையாவோ ஜிலேபியாவோ கதபேசிக்கிட்டே எறக்கிவைச்சுட்டு கல்லுல தொடைச்சுக்கிட்டு டவுஜரை அரைக்குண்டிக்கா புடிச்சபடி காவாயநோக்கி நடக்கறதுதான். அளவுக்கதிகமா மாம்பழம் தின்னும் நாட்களில் மட்டுமே கொஞ்சம் மேலும் செரமம். அவசரனும்! 

பண்டிகைக்கு மட்டுமே புதுத்துணி. எங்கண்ணந்தம்பிக எல்லோரும் ஒரே கலர்ல டவுஜரும் சட்டையும். ஊர்ல பலபேரு புதுசா காக்கிடவுஜரும் வெள்ளைசட்டையுமே பண்டிகைக்கு எடுத்திருப்பாங்க. உடைகளின் வர்ணங்கள் வேறுபட்டாலும் வர்க்கவேறுபாடு பேச்சிலோ விளையாட்டிலோ வந்ததில்லை. ஆனால் விளையாட்டில் ஏமாத்தவோ தோத்தாங்கோளியோ ஆகையில் எப்படியோ வந்துவிடும் சண்டையில் அனைத்து உறவுகளையும் சிதைக்கும் வார்த்தை இறைப்புகள் உண்டு! அர்த்தமாவது ஒன்னாவது! எந்த உறவின்மேலாவது எந்த உடலுறுப்பையாவது ஏத்தி எகனைமொகனையா அடிச்சுவிடறதுதான். நான் டவுனுப்பையங்கறதால என்வாயில கொஞ்சம் சுழுவா இதெல்லாம் ஆரம்பத்துல வரலை. அப்பறம் கத்துக்கொண்டு எடுத்துவிடுகையில் நெஜமாலுமே உடம்புல ஒரு உதாரு வந்துரும். 

இதெல்லாம் பண்டிகை ஆரம்பிக்கறவரைக்கும். போகிக்கு ஏதும் பெருசா செஞ்சதா நினைவில்லை. பழைசை எரிக்கனும்னாலும் எல்லோரிடமும் பழசுமட்டுமே இருந்தா? தென்னை ஓலையையோ பழைய டயரையோ எரித்து புகைகிளப்பிக்கொண்டு பெரியபயக சலம்புகையில் கூடவே வீதில ஓடுனதுண்டு. பண்டிகை அன்னிக்கு குளிச்சு சாமிகும்பிட்டு பொங்கவைச்ச பானை பொங்கையில பொங்கலோபொங்கல்னு சிரிச்சுக்கிட்டே கத்துவோம். ஆனா பெருசுக இடுப்புல வேட்டிமட்டும்னும் தலைல துண்டும்னும் கட்டிக்கொண்டு பயபக்தியாய் கூவுவார்கள். காலைல பொங்குன பொங்கலுடன் கலந்த பருப்பு பழம் சக்கரைச்சோறு கிடைக்கும். மத்தியானத்துக்குதான் பெரிய இலைல சோறு, குழம்பு, ரசம், நாலுவகை காய் (பொதுவாய் மொச்சை, பூசணி, அவரை, வெண்டை... ) உளுந்தவடை, அப்பளம், பாயசம்னு அளவில்லாம கிடைக்கும். நைட்டுக்கு பசங்களுக்கு வயிறு உப்பிருங்கறதால பெரும்பாலும் ரசஞ்சோறும் மோருஞ்சாதமும். பெருசுக அப்பவும் களியுருண்டைய விடமாட்டாய்ங்க! ஊர்ப்பண்டிகையின் கடைசிநாள் மாட்டுப்பொங்கலாக இருக்கும். கம்பிகட்டுன வரிசைல பின்னாடி எங்கயோ பாதுகாப்பா ஒக்கார்ந்திருக்க மைக்குசெட்டு அலற ஓடற மாட்டு கொம்புல முடிஞ்ச துண்டுத்துட்டை அவுத்தெடுக்க நடக்கும் கூத்தை நீங்க பலபடங்கள்ல பார்த்திருக்கக்கூடுமாகையால் நான் புதுசாச்சொல்ல ஒன்னுமில்லை! 

அப்ப குடிப்பது என்பது மிகக்கேவலமான அடாத செயலாகவும் சம்சாரிகளுக்கும் விவசாயிகளுக்கும் அது ஆகாத செயலாகவும் இருந்தது. ஊருக்கடங்காத விடலைகளும் பெருசுகளும் ஊருக்கு மறைவாய் குடிப்பதுண்டு. சாராயக்கடைதான். பெரும்பாலும் இருட்டுனப்பறமும் மறைவாயும் வாங்கிக்கொண்டு ஊருக்கு வெளில குடிச்சுட்டு மெதுவா வரும்க. வாழ்ந்துகெட்ட பெருசுக மட்டும் மனசுஆறாம இரவில் வீட்டின்முன்னால் வசையுடன்கூடிய புலம்பலோ சண்டையோ போடும். அதுக்குள்ள படுக்கப்போயிருக்கும் எங்களை ஏதாச்சும் பெரிம்மா “காதை மூடிக்கங்கடா.. இதெல்லாம் கேக்கப்படாது. சாமி கண்ணக்குத்திரும்”னு மெரட்டி விடுவாங்க.

அதன்பிறகு வருசம் வளர வாழ்க்கை தேய பொங்கல் சிலநாள் பண்டிகையாகிருச்சு. பெரியபையனாகி திருப்பூரிலும் ஈரோட்டிலும் கோவையிலும்கூட அந்தந்த ஊர்களின் சிறப்புடன் பொங்கல் கொண்டாடியிருக்கிறேன். காப்புகட்டுதல் தொடங்கி மஞ்சத்தண்ணி வெளையாட்டுல இருந்து தினம் சாயந்தரம் ஏதாச்சும் பாட்டு நடனநிகழ்ச்சின்னு நடந்திருக்கு. போகப்போக பொங்கலின் சிறப்பம்சம் என்பதை கமல்-ரஜினி சினிமா தட்டிவைக்க வைபவசண்டைகளாகவும், பொங்கல் சிறப்பு கிரிக்கெட்டு மேச்சுகளாகவும், முதல்நாள் முதல்காட்சி வாழ்க்கை லட்சியங்களாகவும், சிறந்தது இதுவா அதுவா பட்டிமன்றங்களாகவும், நடிகைகள் கையில் கடிக்கமுடியாத கரும்புடன் பொங்காத பானையை கிண்டும் தொலைக்காட்சி பேட்டி நிகழ்ச்சிகளாகவும் மாற்றி வாழ்க்கையின் தரத்தை முன்னேற்றிக்கொண்டோம். ஆனால் இந்தனை வருடங்களிலும் மாறாமல் இருந்தது எந்த ஊரிலிருந்தாலும் எங்கம்மா காலையில் புதிடுதுத்தி பானையில் பொங்கலிட்டு தனிக்குரலில் பொங்கலோபொங்கல்னு கத்திச்சொல்லி படையலிட்டதுதான். திரும்பி எங்களைப்பார்த்து “சொல்லுங்கடா எருமைகளா..”ம்பாங்க. ஆனால் வளர்ப்பில் உடம்பில் ஏறியிருக்கும் நாகரீகம் எனும் கூச்சம் அம்மாவைப்பார்த்து கிண்டலுடன் சிரிக்கமட்டுமே வைக்கும்.

அந்தக்காலத்துல எல்லாஞ்சூப்பருன்னும் இப்ப என்னத்த வாழ்றோம்னு சலிச்சுக்கறதும் நம்மைநாமே ஏமாற்றிக்கொள்ளும் ஒரு க்ளிஷேவான செயல்தான். இருந்தாலும் சுவைத்ததுமட்டுமே நெஞ்சிலிருப்பதாலும் அதுமீண்டும் கிடைக்காதாங்கற ஏக்கமும் மட்டுமே அந்தக்கால பொங்கலை உயர்த்திச்சொல்லவைக்கிறது. இன்றைய புரிதலிலும் வாழ்க்கை முறையிலும் என்னால் என் பால்யப்பொங்கலை மீட்டெடுக்கமுடியாதுதான். ஆனால் தீபாவளியின் முக்கியத்துவத்தை குறைத்துக்கொண்டு பொங்கலை முடிந்த அளவுக்கு வெகுசிறப்பாக கொண்டாடுவதை வழக்கமாகிக்கொண்டேன். தமிழன் என உரக்கச் சொல்லிக்கொள்வது இனவெறியல்ல. அது கிடைத்துவிட்ட அடையாளத்தின்மீதாக மிஞ்சியிருக்கும் ஆதூரம் மட்டுமே! பண்டிகைகள் ஒரு உந்துசத்தி. மனித உறவுகளுக்குள்ளான பிணைப்பின் தூண்டுதல். எல்லாம் இருந்துவிட்டாலும் இன்றைய வாழ்வில் மட்டும் கவலைகளுக்கா பஞ்சம்? நல்லதோ கெட்டதோ மகிழ்வோ துயரமோ கிட்டியதோ எட்டாததோ எதுவாயினும் வாழ்ந்துதான் தீரவேண்டும். 

பால்யத்தில் பண்டிகைகள் கொண்டாடி ஓய்ந்த ஒரு முன்னிரவில் கிராமத்து வீட்டின் முன்னால் திண்ணையிலும் கயிற்றுக்கட்டிலும் பாயிலும் சொந்தங்களாக படுத்து உறங்கமுயற்சிக்கும் வேளைகளில் எங்களுக்குள் விடுகதைகள் போட்டு விளையாடுவதுண்டு. மொட்டத்தாத்தா குட்டையில விழுந்து ரெண்டுகாலு பதிணெட்டு ஊசியென சொல்லி விளையாடிக்கொண்டிருந்த பொழுதில் பையனை போலியோவுக்கும் பெரியம்மாவை கிணத்துக்கும் காவுகொடுத்த மொட்டப்பெரியப்பா “இறைக்க இறைக்க தீராதது. அது எது?”ன்னு விடுகதை போட்டாரு. பெரியாளுக சிரிப்பை சுருக்கிக்கொண்டார்கள். பதில் தெரிந்த பெரியம்மாக்கள் எதுவும் சொல்லவில்லை. எவ்வளவோ யோசிச்சும் பொடுசுக எங்களால் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. அரையிருட்டின் அமைதியில் பெரியப்பாவே மெதுவாக ஒற்றை வார்த்தையில் சொன்னார். ’கவலை’. அன்றைக்கு விடைகிடைத்தபிறகும் அதன் அர்த்தம் புரியவில்லை. இன்றைக்கு அதன் அர்த்தம் தெரியும். ஆனால் ரத்தமும் சதையுமாய் சுற்றி மனிதர்கள் இருந்தாலும் சொல்லிக்கொள்ள மனதின் அருகாமை உணரும் உறவுகள்தான் இல்லை. 

சில விடுகதைகளுக்கு விடைகள் மாறுவதேயில்லை.

அது ஒரு காலம். வீட்டில் ரேடியோ இருந்தாலே வசதிக்காரவுக என இருந்தகாலம். ரெண்டாப்பு மூனாப்பு படிக்கையில எங்க லைன்வீட்டு ஓனரு ஒரு பெரிய மஞ்சாக்கலர் பொட்டிய பங்களா வீட்டு திண்ணைல வைச்சு கேட்டுக்கிட்டு இருப்பாரு. அப்பவே கேட்டுப்போட்ட வீடு. அவரு லாரிபில்டிங் பட்டறையும் வைச்சிருந்ததால அவருபேரு ரேடியோக்காரரா லாரிக்காரரான்னு காலனிமக்கா மாத்திமாத்தி குழப்பி சொல்லிக்குவாங்க. அது ரேடியோவா இல்ல ரிக்கார்டுதட்டு பெட்டியான்னுகூட சரியா தெரியல. வீட்டுகேட்டுக்கு வெளில நின்னு தூரத்துல இருந்து பார்த்தது மஞ்சாபொட்டியாத்தான் தெரிஞ்சது. ஏதாச்சும் பாடிக்கிட்டே இருக்கும். ஆனா அவருக்கு ரெண்டு சம்சாரம்னு மட்டும் இன்னும் நினைவிருக்கு.

அதுக்கப்பறம் வேற ஊருக்கு போயிட்டாலும் பொழுதுபோக்கு எல்லாம் எங்க வீட்டுல எப்பவும் புத்தகங்க மட்டும்தான். வாசிக்கறதுக்குன்னு கோகுலம், பூந்தளிர், தமிழ் மொழிபெயர்ப்பு ரஸ்ய பத்தகங்கள்னு ஏதாச்சும் வீட்டுக்கு வந்துக்கிட்டே இருக்கும். அதுவரைக்கும் கோயில் கல்யாண கூம்பு ஸ்பீக்கரு பாட்டுக மற்றும் திருவிளையாடல் விதி கதைவசனம் சும்மா காது கிழிய கேட்ட நியாபகம் உண்டு. படம்பார்க்க அம்புட்டு கொள்ள ஆசை அன்னைக்கு இருந்தாலும் அதுக்குமேல பாட்டுக்கேக்க பெரிய பிரியமெல்லாம் இல்லை. அதாவது தெரியல. அதுவா காதுல ஏதாச்சும் அப்பப்ப விழுந்தாச்செரி.

மொதமொத தெருசனம் முழுக்க ஒரு ரேடியோவீட்டு முன்னாடி குவிஞ்சதினம் இந்திராகாந்தியை கொலைசெய்த தினம். திருப்பூர்ல கடையெல்லாம் அடைச்சுட்டாங்க. பள்ளிக்கூடத்துல இருந்து வழக்கம்போல நடந்து வீட்டுக்கு வந்தா எங்க தெருவுல ஒரு ஆளையும் காணோம். எங்கவீதி முக்கு வீட்டுல வீட்டுக்கு முன்னயே குடோனுபோட்டு தறியோட்டறவுக. அன்னைக்கு அவங்க ரேடியோவை எடுத்து வீட்டுமுன்னாடி புல்சவுண்டுல வைச்சுவிட்டாங்க. செய்தியும் சோக ஷெனாயும் ( அப்பயுங்கூடி அது பீப்பின்னே நினெச்சேன் ) மாத்திமாத்தி கும்பலோட கும்பலா கேட்ட நியாபகம்.

ஊர் பஞ்சாயத்தையெல்லாம் ஏறக்கட்டிட்டு வீட்டுக்கு வந்த எங்கப்பாரு கும்பல்ல நின்னு நியுசு கேக்கமுடியாத கடுப்புல காண்டாகி நாங்கெல்லாம் இந்திராம்மா போன சோகத்துல மூக்கையுறிஞ்சுக்கிட்டு வர்றயில ச்சே ஒரு ரேடியோ வேணும்டே வீட்டுக்குன்னார். அதுக்கப்பறமும் ரெண்டு வருசமாச்சு எங்க வீட்டுக்குன்னு ஒரு சேனியோ செட்டு வர. செட்டு என்ன பெரிய செட்டு? சேனியோ டப்பாதான். ஒரேயொரு சின்ன மோனோ ஸ்பீக்கரு. பக்கத்துல ஒரு காசெட்டு போட ஒரு இடம். சைடுல ரேடியோ மீட்டரு. அவரு வாங்கியாந்து வைச்ச புல்லாங்குழல் கொடுத்த மூங்கில்களே மொதக்கொண்டு எல்லா சாமிப்பாட்டும் அப்பப்ப தேயும் அதுல. சினிமாப்பாட்டு கேசட்டு அவரு வாங்கறது அபூர்வம். எல்லாம் ரேடியோல வந்தா உண்டு. அதும் காதல் பாட்டுகன்னா பம்பிப்பம்பி கேக்கனும். ஏன்... காதல் என்கிற வார்தையே சொல்லமாட்டோம். அம்புட்டு கட்டுபெட்டி ஆச்சாரம்! ஒரேயொரு வேடிக்கை கேசட்டு பாட்டுன்னா எம்புருசந்தான் எனக்குமட்டும்தாங்கற பாட்டு. அதைக்கேக்கயில நாங்க பயக எல்லாரும் பம்பிப்பம்பி சிரிப்போம். அம்மா கடுகடுன்னு அதை அணைச்சுத்தொலங்கடா எருமைகளாம்பாய்ங்க :))

அதுக்கப்பறம் கோவைக்கு மாத்தலாகி வந்தபொறவுதாம் பயககூட சேர்ந்து பாட்டுக்கேக்க கத்துக்கிட்டதும் காசு சேர்த்து கேசட்டு வாங்குறதும். அப்பயுங்கூடி அதே சேனியோ சிங்கிள்ஸ்பீக்கரு டப்பாதான். ப்ரெண்டு மக்கா ஊட்டுல சோனி ஸ்டீரியோ பெரிய செட்டு இருந்தது. இளையராஜா அஞ்சலியெல்லாம் ஆயிரம்தடவை அவங்கூட்டுல தேய்ச்ச நியாபகம். அதுபோக அவரு முன்னாடி போட்ட பழைய ராசாபாலனை எல்லாம் "தபலாதட்டி ஆரம்பிச்சுட்டாருயா..."நக்கல் தான். ஏன்னா மைக்கேலு பேடும் மடோனா லைக்க பிரேயரும் கேட்டுப்பழகுன கெத்து இருக்காதா என்ன? அந்த பழங்கதையத்தான் பீட்டர் சாங்ஸ்சுன்னு ஒரு பதிவுல கொசுவத்தி சுத்தியிருந்தனே?

ப்ரெண்டு வீட்டுல ஸ்டீரியோ பத்தாம ஒரு எக்ஸ்ட்ரா ஸ்பீக்கரு வயரு இழுத்து அதை காலி கொடத்துமேல கவுத்து அது பாஸ் ஸ்பீக்கரும்பானா... அதெல்லாம் யாரு கண்டா? ஆனா அந்த எக்ஸ்ட்ரா டும்டும்மு நல்லாத்தான் இருந்தது. இன்னொருத்தன் வீட்டுல பிலிப்ஸ் பவர்ஹவுஸ் பார்க்கறவரை!

அதிருந்தது அவிங்க வீட்டு டேபிள்மேல சும்மா பாலீஸ்போட்ட கருங்குதிரை கணக்கா! எங்கபாரு ஸ்விச்சுக. ரெண்டு காசெட்டு. ஈக்குவலைசரு. சைடுல சும்மா புல்லட்டுக்கு சைடுபொட்டி கணக்கா கும்முன்னு ரெண்டு பெரிய ஸ்பீக்கரு பெட்டிக. அதுக்குள்ள மூனு ஸ்பீக்கரு. வாயெல்லாம் பல்லாக அதை தொடக்கூட பயந்து அவம் போட்டுக்காட்டுன மேன்மெசின் டெக்னோ "அயாம் ஆன் ஆபரேட்டர் ஃபார் யுவர் கால்குலேட்ட"ரும் அப்பறம் நேயர் விருப்பம்னு எனிக்மாவின் "வாய்ஸ் ஆஃப் எனிக்மா"வும் கேட்டுட்டு அவங்கூட்டுல கொடுத்த டீய குடிச்சுட்டு அந்த டும்டும்ம பேசிப்பேசி மாய்ஞ்சபடிக்கு வந்தது இன்னமும் நினைவிருக்கு. என்வீட்டுல நுழையறப்ப மொதமொதலா ஒன்னு வாழ்க்கைல நாமளும் வாங்கனும்டேனுட்டு மனசுக்குள்ள கறுவி புதைச்சுவைச்ச ஆசைதான் ஒரு நல்ல மியூசிக் சிஸ்டம். அதுவரை எனக்கு அவையா எதுவும் கிடைச்சதுமட்டுமே வாழ்வு 

:)

அதன்பிறகு பலவருசம் கழிச்சு நானா சம்பாதிச்சு ஒரு நாலு சீடி கென்வுட் வாங்கி வைக்கயில ஏதும் பெரிசா சாதிச்சதா நினைச்ச நினைவில்லை. ஏன்னா அதுக்குள்ள நிறைய அடிவாங்கி அந்த மொட்டை தபலாத்தட்டி பாட்டுக எல்லாம் மனசுக்கு ஒத்தடம் கொடுக்க ஆரம்பிச்ச காலம். பாடும் கருவிய விட பாட்டுக நெஞ்சுநிறைச்ச பருவம்.

செரி அதெல்லாம் விடுங்க. பழங்கதை. கென்வுட்டுக்கு அப்பறம் சோனி ஹோம்தியேட்டரெல்லாம் பார்த்து இங்கவந்து மேலும் துல்லியமா ஒரு செட்டு புடிச்சு வீட்டுல மாட்டலாம்னு தேடித்தேடி வாங்குன கதைய சொல்லறேன்.

இங்க வந்த புதுசுல ப்ளாட்டுல இருந்தோம். வயசாளிக நெறஞ்ச இடம். ச்சும்மா மாடிப்படி தடதடன்னாலே கம்ப்ளைண்ட் கொடுக்கறவங்க. அந்த எடத்துல வேலைப்பளுல இருந்து தப்பிக்க எங்க குடும்ப குலவழக்கமான சினிமா பார்த்து ஆத்திக்கலாம்னு தேடித்தேடி ஸ்பீக்கர்களை வாங்கிவந்து சர்ப்ரைஸா இறக்குனா எங்கூட்டம்மா "அட கூறுகெட்ட கூவை..."ன்னு தலைதலை அடிச்சுக்கிட்டிங். இதேபோலத்தான் அவங்கப்பாரு அங்க ஒரு காலனிக்கு தண்ணி போர் போட்டுக்கொடுத்த செலவுக்கு பள்ளிகரணைல ஒரு கிரவுண்டு வைச்சுக்கன்னு ( இன்னைக்குப்போகுது அம்பது லட்சம்... ) கொடுக்க அவரு அதெல்லாம் வேணாம்னு காசா வாங்கி இருவது ரூவாய்க்கு சோனி வாங்கிட்டுவந்து வாங்கிக்கட்டுன மனுசன்னு எல்லா ஆம்பளையாளுகளும் ஒரே மாதிரியான்னு செம டோஸ்விட்டிங். எல்லா ஸ்பீக்கரு பொட்டிங்களும் அஞ்சடிக்கு ஹாலை நிரப்பிக்கிட்டு நிக்க செம காண்டு. ஒரு வாரம் எடுத்து வீட்டுக்குள்ளயே பம்பிப்பம்பி ஒவ்வொன்னா மாட்டுனா சத்தமே வைக்கமுடியல. ச்சும்மா இருபது வைச்சாலே செவுரெல்லாம் அதிரும். பெர்சுங்க கம்ப்ளைண்ட் கொடுத்துருவாங்கனு பயந்துபயந்து ஊஃபரெல்லாம் அணைச்சு படம்பார்த்த கோராமை. அதுக்கே அப்பறம் ரிமோட்ல ஒரு தனிவீடு பார்த்து எத்தனை சத்தம் வைச்சாலும் அந்த காட்டுக்குள்ள பக்கத்துல ஒரு பயலுக்கும் கேக்காதுங்கறப்ப தான் ஒரு நிம்மதி. குடும்ப சகிதமா வாரம் ரெண்டுபடம் எப்படியாச்சும் ஃபுல் சவுண்டுல பார்த்துருவோம். அது ஒலகப்படமானாலும் செரி பீம்சிங் கருப்புவெள்ளியானாலும் செரி 10 எண்றதுக்குள்ள மெகாமொக்கைகளானாலும் செரி... பார்த்து தீர்க்கறதுதான். இன்னைக்கு போனி டெண்ட்டுகொட்டாயில் வீரபாண்டிய கட்டபொம்மு.:)

வீட்டுக்கு சவுண்டுசிஸ்டம் செய்யறதுல இதுவரைக்கும் நான் தேடி தெரிஞ்சுக்கிட்டதுல சிலது சொல்லறேன்.

* எல்லா எலக்ட்ரானிக் காட்ஜெட்ஸும் ஒரிஜினல் மதிப்பும் பிராண்டிங் ஹைப்பு என இன்னொரு மடங்கு விலையும் கொண்டவை. நமக்குத்தேவை 92% குவாலிடிதான் தான் எனில் அதைத்தேடி தோதானதை வாங்குவது நலம். அதற்கும் மேலே கொடுக்கும் விலையெல்லாம் நமக்கு தேவையில்லாத உபயோகமே செய்யாத வசதிகளுக்கும் ப்ராண்டுக்கும் கொடுக்கும் கைக்காசு. அதற்கென ஒரு 96% குவாலிடி கண்டிப்பாக இருக்கும் தான். ஆனால் நமக்கு அந்த எக்ஸ்ட்ரா 4% குவாலிட்டியை ஆராதிக்கும் மனநிலையோ தேவையோ இல்லையெனில் 92%ல் செட்டிலாவது உத்தமம். இல்லையெனில் வருசத்துக்கு ஒருக்கா வாங்கிய பொருளை சமூக அந்தஸ்த்துக்காவது மாற்றிக்கொண்டே இருக்கனும். "ஆல்வேஸ் டு த பெஸ்ட் அண்ட் லேட்டஸ்ட்"னு இருக்கறது ஒரு ஆட்டிடூட். அதை ரசிக்கும் பாவிக்கும் ஆட்டிடூட் நமக்கில்லை எனில் எவர் என்ன சொன்னாலும் நம்ப ரசனைக்கு மேலாக வாங்கி கைய சுட்டுக்கப்படாது.

* ஒரு நல்ல ரிசீவர் பாதி ஹோம்தியேட்டர். ஒரு ரெகுலர் சைஸ் ஹாலுக்கோ சின்ன மீடியா ரூமுக்கோ 5.1 எதேஸ்டம். இல்லை நான் பக்காவா ஒரு மீடியா ரூம் போடறேனாக்கூட 7.2 மேக்சிமம். அதுக்கும் மேல 9.2 இல்ல ஆரோ 3டி போடறதெல்லாம் அந்த துறைசார் மக்கள் அல்லது நெம்ப பணக்காரவுக வேலை. அது எனக்கு தெரியாது. இப்பத்திக்கு எனது சின்ன ஆபீஸ் கம் மீடியா ரூம்கறதால 5.1ல் பரம திருப்தி :)

* சவுண்ட் என்பது காற்றின் நகர்வு அசைவில் கடத்தப்படுவது. அதை எவ்வளவுக்கு எவ்வளவு மெக்கானிகல் அசைவில் கொண்டுவருகிறோமோ அவ்வளவு சுகம். எலெக்ட்ரானிக் சிமுலேட்டெட் எல்லாம் கேக்க நல்லா இருக்கும். ஆனால் எனக்கென்னவோ ஃபுல்பீல் கிடைத்ததில்லை. ஆகவே எனக்கு பெரிய பெரிய ட்ரைவர்கள் கொண்ட டவர் ஸ்பீக்கர்கள்தான் பிடித்தமானவை. சின்னச்சின்ன பவர்புல் போர்ட்டபிள் போஸ் டைப் ஸ்பீக்கர்கள் எல்லாம் ஒரு நல்ல ரிசீவருக்கு துரோகம் செய்பவை! ஆகவே என் சாய்ஸ்னா அது முன்னாடிக்கு பெரிய டவர் ஸ்பீக்கர்ஸ், செண்டர் ஸ்பீக்கர், பின்னாடி இரண்டு மீடியம் பிக்செஃல்ப் ஸ்பீக்கர்ஸ் அப்பறம் 10 அல்லது 12 இன்ச் ஊஃபர். கேக்கற சவுண்டு ச்சும்மா கனமா இருக்கனும். காத்துல தகரத்தை இழுக்கறது துல்லியம்தான். அதன்கூட நல்ல பாஸ் சேரும்பொழுதுதான் நெசமாவே கனகதாரால இருக்கற பீல் கிட்டும் smile உணர்ச்சிலை 

மத்த சின்ன ஸ்பீக்கர்கள் எல்லாம் ஏனோ வீட்டுக்குன்னே செஞ்சமாதிரி ஒரு குறை லுக்கு. 

* சவுண்ட் ஹோம்தியேட்டர், மத்த ஃபீச்சர்லாம் ஆன்றாய்ட் வைபைல ஆன்லைன்லன்னு ஆகிட்டதால டீவிக்குனு தனியா ஃபீச்சர்லாம் தேடி காசைப்போடாதிங்க. எல்லா ஃபீச்சரும் இப்ப எக்ஸ்டர்னல் தான். இல்லைன்னா டீவிக்குன்னு கொடுக்கற காசு உபயோகப்படுத்தாமலேயே கிடக்கும். ஆகவே பார்க்கத்தோதான பெரியசைஸ் ஸ்கிரீன் ஹோம் தியேட்டருடன் சுகம். சில மக்கள்ஸ் வீட்டுல ப்ரொஜெக்டர் வாங்கி மாட்டியிருக்காங்க. ஆனால் நியூஸ் முதல் பாட்டுவரை எல்லாத்தையும் அதுல பார்க்கறது சிரமங்கறதால பெரிய டீவி திரை இப்பத்திக்கு நல்லது. 

* அவ்வளவுதான். எனக்குத்தெரிஞ்ச பெஸ்ட் அஃபோர்டபில் சவுண்ட் சிஸ்டத்தை http://newegg.comல்ஒரு விஷ்லிஸ்ட்டா போட்டிருக்கேன். எப்படி முயற்சித்தும் நான் சொன்ன 1Kக்கு பதிலா $1150 வந்துருச்சு 

திருட்டுப்பயக ப்ளாக் ப்ரைடேக்கு விலை ஏத்தி விக்கறானுங்க. இதே பொருளை வேற இடத்திலும் ஆன்லைனில் தேடிப்பாருங்க இன்னமும் குறைந்தவிலையில் முடியுதான்னு. ப்ளாக் கலரை விட ச்செர்ரி சிறப்பு, ஆனால் உங்கள் விருப்பம் 

http://secure.newegg.com/WishList/PublicWishDetail.aspx?WishListNumber=21985289 

* பனானா ப்ளக், நல்ல க்வாலிடி ஆக்டிவ் ஸ்பீக்கர் வயரெல்லாம் அத்தியாவசியம். ஆகவே அதிலெல்லாம் நல்ல குவாலிடியே தேடுங்க. கார்பெட் ப்ளோரெனில் எல்லா வயரையும் ஈசியாக நாமே கார்பெட் அடியில் தள்ளி வேலைய முடிச்சிடலாம். 

எல்லாம் வாங்கி மாட்டிட்டீங்களா? எல்லா மேனுவலையும் படிச்சுப்படிச்சு செட் செஞ்சுட்டீங்களா? அவ்வளவுதான். அதுக்கடுத்த ஒரு வாரத்துக்கு டெஸ்டிங்கோ டெஸ்டிங். கை சும்மா இல்லாம எல்லா செட்டிங்கையும் நோண்டிக்கொண்டே இருக்கும். எல்லாம் பழகி ஒரு நிலைக்கு வந்ததும் ரஹ்மான், ஹாரிஸ், சந்தோஷ்சிவன் அப்பறம் அநிருத் என பலப்பல அடிபொலி இசையமைப்பாளர்களை கேட்டு மெட்டு பீட்டுன்னு ரசியுங்கள். இது ஆரவாரம் கொண்டாட்டம் மற்றும் அனுபவித்தல்.

எல்லாம் ஓக்கேன்னு ஆனதுக்கு அப்பறம் யாருமில்லா தனிமைல இருக்கையில ரொம்பப்புடிச்ச மொட்டைபாட்டுக நாலைஞ்சு எடுத்துக்கங்க. கண்ணைமூடி லயுங்க லவ்வுங்க. அதுக்கும் மேல ஒன்றுண்டு. "பறவையே எங்கு இருக்கிறாய்?"போட்டுவிட்டு கண்ணைமூடி உங்க பழைய காதலியை தேடிக்கிளம்பி அலைகையில் பாட்டு நடுவில் மொட்டராசா "முதன்முறை வாழ்ப்பிடிக்குதே..."ன்னு நம்ப ஆன்மாவைத் தொடுகையில் அப்படியே உணர்ந்து கரைந்து கண்களில் நீர் மல்க காற்றோடு போனால் நம்ப ஸ்பீக்கர்செட்டு ப்ராஜெக்ட்டு சக்சஸு.

இது வாழ்வை உணர்தல் :))

இன்று மணப்பாறையில் ஆதவன் கலை அறிவியல் கல்லூரி நடத்திய அமைதி ஊர்வலம் நடைபெற்றது. நேற்றைக்கு கல்லூரி விடுமுறை. இன்று கல்லூரி பேருந்துகள் காலை ஒன்பதுமணிக்கு வந்துசேரும்வரை மாணவர்களுக்கு இந்த தகவல் தெரியாது. காலாமுக்கு கண்ணீர் அஞ்சலி எனும் ஏழெட்டு பதாகைகள் மட்டுமே. காவல்துறை ஒரு கிலோமீட்டருக்கு மட்டுமே அனுமதி அளித்ததால் எண்ணூறு மாணவர்களும் பேருந்துநிலையம் அருகில் இறக்கிவிடப்பட்டு ஒரு மணிநேரத்தில் திரும்ப ஏற்பாடு.

கோஷமோ மாணாக்கரின் விளையாட்டுத்தனமோ அதிசோக பம்மாத்தோ எதுவும் காணோம். மாணவர்களும் ஆசிரியர்களும் அமைதியாக பதாகையை ஏந்தியபடி நடக்க மற்ற மாணவர்கள் அமைதியாக ஒரேவரிசையில் தொடர்ந்தனர். ஒழுக்குசெய்யவோ கண்காணிக்கவோ யாரும் இல்லை. எல்லாம் அவர்களுக்குள்ளாகவே உணர்ந்தபடிக்கு.

என் ஆச்சரியம் அதுவல்ல. ஊரின் நெரிசலாக வழியில் செல்லச்செல்ல இருமருகிலும் உள்ள கடைகளில் இருப்போரும் பேருந்துக்கு காத்திருப்போரும் கடைக்குள் வியாபாரம் செய்வோரும் யாரும் சொல்லாமலேயே எழுந்துவந்து இரண்டு பக்கமும் அமைதியாக வரிசையில் நின்றார்கள். எண்ணுறு மாணவர்களின் ஊர்வலம் அவர்களை தாண்டிச்சென்றவரை தன்னிச்சையாக அமைதியாக பங்கேற்றது மிகுந்த ஆச்சரியத்தை கொடுத்தது. ஊர்நிறைய தன்னிச்சையாய் வைத்த தட்டிகள் மற்றும் ப்ளக்ஸ் போர்டுகள். கட்சிக்காரர்கள் வைத்ததுபோக பள்ளிகள் கல்லூரிகள் ரோட்டரிகள் மற்றும் சின்னச்சின்ன பழக்கடை முடிதிருத்தகம் உட்பட. அவர்கள் எல்லாம் இந்த விளம்பர உத்தியில் எத்தனை ஆட்களைபிடித்து வியாபாரம் பெருக்குவார்கள் என்பது ஆச்சரியமாக இருந்தது.

எளிய கிராமத்து மாணவர்கள்தான். நேற்றுவரையும் நாளையிலிருந்தும் மீண்டும் தல தளபதி ரசிகர்மன்ற குஞ்சுகளாக ஆகிவிடுபவர்கள்தான். இருபக்கமும் தன்னிச்சையாக ஒருமித்து நின்றவர்களும் அதே இலவசத்தில் அடித்துவீழ்த்திய சோற்றாலடித்த பிண்டங்கள்தான். நாளைமுதல் ஏன் இன்றைக்கே டாஸ்மாக்கில் கவிழப்போகிறவர்கள்தான்.இவர்கள் அத்துணைபேரையும் தான் இத்தனைநாள் இந்த அப்துல்கலாம் வான்வெளி விஞ்ஞானி என ஏமாற்றியிருக்கிறார். பலவருடமாக அணுசக்தி நிபுணராக நடித்திருக்கிறார். இந்தியாவை வல்லரசாக்கும் சிந்தனையாளர் என புளுகியிருக்கிறார். எந்தவித உயரிய சிந்தனைக்கூறுகளும் இல்லாமல் ச்சும்மா கனவுகாணுங்கள் என்று எளிய அருள்வாக்கு சொல்லும் காலிப்பெருங்காய டப்பாவாக வாழ்ந்திருக்கிறார். தமிழருக்கு எந்தவித நலனும் செய்யாத கள்ள ஊமையாக வாழ்நாளெல்லாம் மக்களை ஏமாற்றியிருக்கிறார். நாடுமுழுவதும் உள்ள உயர்தர காண்வெண்ட் பள்ளிகளுக்கும் மேன்மக்கள் கல்லூரிகளுக்கும் மட்டும் தேடித்தேடி அவராகவே சென்று எதையாச்சும் அர்த்தமில்லாமல் பேசி ரிடையரானபின்பும் பணவெறியில் சம்பாதித்து இருக்கிறார். குண்டுவைக்கும் இஸ்லாமியர்களை அவர்கள் தீவிரவாதிகள் மட்டுமே என அழுத்திச்சொல்லும் ஒரு சில இஸ்லாமியர்கள் திடீரென இறந்த இந்தியர் கலாம் ஒரு இஸ்லாமியர் என கண்டுபிடிக்கும்படி தந்திரமாக நடந்துகொண்டிருக்கிறார். மொத்தத்தில் வாழ்நாளெல்லாம் எவ்வளவு கடின மனதுடன் அளவிளா திறமையுடன் அவர் நடித்திருந்தால் இத்தனை எளிய மக்களை அவர் வாழ்நாள் முழுதும் ஏமாற்றியிருக்கவேண்டும். நல்லவேளை! இன்றைக்கு இந்த நடிப்பையெல்லாம் அவர் இறந்த வேளையில் மிகச்சரியாக கண்டறிந்துசொன்ன நம் அறிவுசார் ஜேம்ஸ்பாண்டுகள் மட்டும் இல்லையெனில் நாமெல்லாம் கலாமின் அற்புத நடிப்பில் இன்னமும் ஏமாந்து வாழ்விழந்து ஊக்கம் சிதைந்து மொத்தமாய் சீரழிந்துபோயிருப்போம்!

அமைதியான பேரணிமுடிவில் இப்பவெல்லாம் எந்த தலைவருக்கும் இதுமாதிரி மக்களே இறங்கி செய்யமாட்டாங்க என்றேன். ஒரு பெருசு பதினைஞ்சுவருடம் முன்ன இதேபோல் நடந்திருக்கிறது என்றார். மருத்துவம் பார்க்க ரெண்டுரூபாயும் மூனுநாள்வைச்சு பிரசவம் பார்க்க பதிநாலு ரூவாயும் கட்டணமாக பெற்ற லட்சுமிநாராயணன் என்றொரு தேர்ந்த நடிகர் மருத்துவராக செம்மையாக நடித்துக்கொண்டு இருந்தாராம். அவர் மறைவுக்கு பாவம் இந்த மணப்பாறை மற்றும் சுற்றுவட்டார ஏமாளிமக்கள் முழுவதும் அவர்களாகவே ஒரு நாள் கடையடைத்து மவுன ஊர்வலம் சென்று அவருக்கு சிலையும் வைத்துவிட்டார்கள் என்றார்.

இன்றைக்கு இறப்பை இத்தனை ஆராய்ச்சி செய்யும் அறிவுசார் சுடர்களே, கடனேன்னு இரங்கல்செய்தி கொடுக்கும் மக்கள் தலைவர்களே, நீங்களும் உங்கள் நம்பிக்கைகளையும் கொள்கைகளையும் உண்மைகளையும் அரிய கண்டுபிடிப்புகளையும் இதே எளிய பொதுப்புத்தி மக்களிடம் தானே சேர்ப்பிக்க ஏற்றுக்கொள்ளவைக்க உணரச்செய்ய போராடுகிறீர்கள்? இந்த ஏமாளிமக்கள் இந்த சின்ன உணர்வுப்பிரட்டலில்தானே ஒருபக்கமாய் மாக்கள்போல சாய்கிறார்கள். இந்த சாய்வுதானே தேர்தலில் ஓட்டுகளாக மாறுகிறது? வாக்களிப்புமுறையில் தேர்ந்தெடுக்கப்படும் மக்கள்பிரதிநிதிகள் மட்டுமே அரசியல் அதிகாரம் பெறும் வழிமுறை கொண்ட நம் நாட்டில் மக்களை உங்களுக்கும் இப்படி உணர்வுபூர்வமாக நடித்து ஏமாற்றமுடியுமெனில் உங்களுக்கு உங்கள் இலக்கை அடைவது எவ்வளவு எளிது? நீங்களெல்லாம் ஏன் கலாமின் ஏமாற்று நடிப்பை காப்பியடித்து அவர் இப்பொழுது பெற்றிருக்கும் பலனை பெறக்கூடாது? இதுவரை உங்களுக்கு கிடைக்கப்பெறாத எளிய ஏமாளிமக்களின் ஆதரவை மொத்தமாய் அள்ளிக்கொள்ள கலாம் இதுவரை செய்த ஏமாத்து சித்துவிளையாட்டு நடிப்பை கொஞ்சநாளைக்கு செய்துபார்க்கக்கூடாது? வாழ்நாளெல்லாம் அந்த ராமேஸ்வரத்து கிராமத்தானால் விஞ்ஞானியாக ஜனாதிபதியாக கல்வியாளராக மாணவர்களை விரும்பும் நேயராக வெற்றிகரமாக நடித்து ஏமாற்றமுடியுமெனில் பலதளங்களில் அறிவுகொண்ட பல அரசியல்களம் கண்ட உங்களால் ஏன் இதேபோல் நடித்து நீங்கள் விரும்புவனவற்றை அடைய முடியாது? நாம்தான் இறப்பிலும் கூட ஆதாயம் தேடும் மேன்மக்கள் என்பது எல்லோருக்கும் தெரிந்ததுதானே? அந்த ஆளின் நடிப்பு இவ்வளவு பெரிய ஆதாயத்தை தருமெனில் ஏன் பாய்ந்து அந்த வித்தையை நீங்கள் கைப்பற்றக்கூடாது?

தமிழகம் மட்டுமல்ல... அறிவுசார் மேன்மக்களின் பார்வையில் தெரியும் பொதுப்புத்தி மக்களெல்லாம் வெள்ளிப்பாத்திரம் போன்றவர்கள். தினப்படி சூழலும் கிடைக்கும் வழிகாட்டிகளும் தலைவர்களும் ஊடகங்களும் அவர்கள்மீது கருமையை படரவிடுகின்றன. கார்கில் பூகம்பம் நிலநடுக்கம் மற்றும் கலாம் போன்றவர்கள் மறைவு விபூதிபோட்டு தேய்ச்சாப்படி வெள்ளிப்பாத்திரங்களை பளிச்சுன்னு ஆக்கிருது. அதுவும் கொஞ்சகாலத்துக்குதானே நிற்கும்? அப்பறம் அதே மாசுபட்ட வியாபார ஊடக அரசியல் சூழலில்தானே வாழ்கிறோம். 

நல்லதோ கெட்டதோ நம்மை கிளப்பிவிட அடுத்த விபூதிப்பூச்சுக்கு காத்திருக்கவேண்டியதுதான்.

அந்த விபூதிப்பூச்சு வித்தையையாவது இந்த வாய்ப்பில் கற்றுக்கொண்டு அடிக்கடி செயல்படுத்தி பொதுமக்களை வளைத்தெடுத்து உடனடி பலன்பெறுங்கள், இன்றைக்கு கலாம் பலதுறைகளில் ஒரு தேர்ந்த நடிகர் என கண்டறிந்து எங்களுக்கு அறிவித்த அறிவுசார் கண்திறப்பாளர்களே!

ஒவ்வொரு பத்திரிக்கைக்கும் ஒரு நோக்கம் இருக்கும். தன் வாசகர்கள் யார்? அவர்களுக்கு என்ன கொடுக்கவேண்டும்? அவர்கள் எதிர்பார்ப்பு என்ன? என்கிற தெளிவு. இதில் தெளிவாக இல்லையெனில் பத்திரிக்கை அதுவாகவே பொல்லையாகிரும். சிறுபத்திரிக்கையாக இருந்தாலும். இலக்கியப்பத்திரிக்கையில் நடுப்பக்க கவர்ச்சிப்படம் போடுவதோ அல்லது சினிமா எக்ஸ்ப்ரெசில் சமூக அவலங்களை சாடுவதோ நேர்மையான செயலாக கருதலாம்தான். ஆனால் வாங்கிப்படிக்கும் வாசகனுக்கு அது நேர்மையாக விற்கப்பட்ட பொருளல்ல.

அடல்ட் வாழ்வில் உடம்புக்கு திருப்தியா செய்யவேண்டியது உணவும் உடலுறவும்.

இதில் இரண்டாவது ஏற்கனவே நம்ப நாட்டுல கடும் வறட்சில ஓடிக்கிட்டு இருக்கு. கிடைச்சதையெல்லாம் இல்வாழ்க்கை சமூகசூழல் ஒழுக்கவிதி பொருளாதாரம் சாதிமத கட்டுப்பாடுகள்னு ஆயிரத்தெட்டு கொடைச்சல்ல கிடைச்சும் கிடைக்காத குற்றவுணர்வுல பொதுப்புத்தி ( அதாங்... பெரும்பான்மை )வாழ்க்கைய ஏற்கனவே மருகலில் ஓட்டிக்கிட்டு இருக்கோம்.

இதுல முதலாவது உணவையும் குற்றவுணர்ச்சி தூண்டப்பட்டேதான் செஞ்சு அழியனுமா? சாப்பாட்டை சந்தோசமா அனுபவிச்சு சாப்பிடறதுல அப்படி என்னய்யா குற்றம்? வீகன் பேலியோ ஆர்கானிக்குன்னு விதவிதமா கெளப்பிக்கெளப்பி சும்மா இருக்கறவங்களை மருகிமருகி சாப்பிடவைச்சு அய்யோ முடியலயே தப்புசெய்யறோமோன்னு குற்றவுணர்ச்சிக்கு ஆட்பட்டு தவிக்கனுமாங்கறேன்?

நம்முடைய மனோபாவத்துக்கு ( Attitude ) பொருந்தாத தேவையில்லாத அவசியமில்லாத செயல்களை எல்லோரும் செய்யறாங்களேன்னு கடமையாய் செய்வது பின்பு செய்ய இயலாமல் போவது குற்றவுணர்வை மட்டுமே கொடுக்கும். ஸ்போர்ட்ஸ்மேனாக இருப்பதும் குறிப்பிட்ட டயட்டை கட்டுக்கோப்பாய் செய்வதும் அவரவர் தேர்வு. சுயதேர்வாக இருந்தால் மட்டுமே கிடைக்கும் பலன்கள் மகிழ்சியை அளிக்கும். இல்லைன்னா இருக்கறதையும் அழிக்கும்.

பருமனாக இருப்பது என் உடல்வாகு. உடலை பிட்டாக வைத்திருப்பது விருப்பம் எனில் அதற்கான சரியான முயற்சிகளே நன்மை தரும். ஒருவாரத்தில் 10கிலோ குறைப்போம், குகைமனுசனாட்டம் சாப்புடுவோம் இலைதழைய தின்னு இடுப்பை குமிட்டி அடுப்பாக்குவோங்கறதெல்லாம் நோவாம நோம்பிகும்பிட நினைக்கும் விருந்தும் மருந்தும் மூனுநாள் கேட்டகிரி. அதை சரியாகப்புரிந்துகொண்டு செய்பவருக்கு பலன் கிடைத்துவிட்டுப்போகட்டும். கோடிவீட்டு கோமலா செய்யறா எதுத்தூட்டு இஞ்சினியரு ஜிஎம் டையட்டறாரு மேனேஜர் ஆயிர்வேதிக்ல பாஞ்சேநாள்ள 20கிலோ கரைச்சாருன்னெல்லாம் கதகேட்டு அப்டியே செய்யப்போகி உடல்நலம் மனநலம் ரெண்டும் கெடுத்துக்காதிங்க.

வெற்றிக்கு குறுக்குவழி கிடையாது. அதேபோல் இன்றைய அவசர பொருளாதாரவழி வாழ்வியலில் ஓசிச்சோறு என்பது இல்லை எல்லாத்துக்கும் விலையுண்டு. நல்லதோ கெட்டதோ அதை மக்களிடம் விற்கவைக்கும் எளிய வியாபார தந்திரம் குற்றவுணர்ச்சியை தூண்டிவிடுதல்.

கருப்பா இருந்தா மாப்ள வேலை கிடைக்காது அந்த பீக்கீரீம் அப்பிக்கிட்டா ஒடனே கிடைக்கும், மண்டைல முடியில்லன்னா வாழ்வே போச்சு திங்க வாயிந்தொறக்காது குஞ்சுல மூச்சா பிரியாது அகவே அமேசான் காட்டில உம்ம மண்டைக்குன்னே ஆர்டர் செஞ்சு எடுத்தாந்த மருந்து, குண்டா இருந்தா இல்வாழ்க்கை உட்பட மொத்தவாழ்க்கையே நாசமாகிரும்னு பயமுறுத்தற விளம்பரங்கமேல மொதல்ல காறித்துப்புங்க. நம் உடல் பற்றி நம்மை நாமே கூனிக்குறுகச்செய்யும் எந்த கேடுகெட்ட வியாபாரதந்திரங்களுக்கும் அனுமதி அளிக்கல்கூடாது. எர்வாமாட்டின்ல முடிவந்துதான் அந்த முடியழகை பார்த்துத்தான் ஒரு பொண்ணு கட்டிக்குவான்னா அப்படியொரு மயிருகல்யாணம் எத்தனைநாளைக்கு நிலைக்கும்? நாளைக்கு குர்வாமாட்டின்ல இன்னும் நாளடி அதிகம் முளைக்கும்னா ஆளை மாத்திக்கனுமா? என் உடல் என் அளவு என் நிறம் என் மண்டை இதுல மசுரில்லன்னா மசுரே போச்சுன்னு இருக்கவானாமா? பத்தாயிரம் கட்டி யோகா போறேங்கறது நாப்பதாயிரம் கட்டி டிரெல்மில் வாங்கி துணிகாயப்போடறது குகைமனுசனாவறேன்னுட்டு வவுத்தை நாக்கை காயப்போட்டு வெம்பறது எல்லாம் ஏன் சொந்தக்காசுல சூனியங்கறேன்?

நமக்கு திருப்திதரும் வாழ்க்கைமுறைக்கு சிறப்புசேர்க்கும் அம்சங்களை மட்டும் எடுத்துக்கொண்டு மேம்படுவோம். பேலியோவின் நன்மை நம் சர்க்கரைவியாதிக்கு நல்லதெனில் கார்போஹைறேட் அளவைக்குறைத்து காய்கறிகளை டபுளாக்குங்கள். அவ்வளவுதான் நான் எடுத்துக்கொள்ளவேண்டியது. அதைவிட்டு தடால்னு வாங்கய்யா எல்லாரும் குகைக்கு போவோம்னுட்டு இலைதலையும் கறியுமா ரெண்டுவாரம் தின்னு முடியாம பம்பிப்பம்பி இட்லிக்கு வரனுமாங்கறேன்? என் உணவு என் உரிமை. அதுல நீயென்ன என் குற்றவுணர்வைக்கெளப்பி கொழப்பறது? உம்முடைய ஆட்டிடூட் பேலியோவெனில் செஞ்சு சந்தோசமா இருங்கய்யா. ஆனால் இந்த தகுதி அடுத்தவங்களை தப்புத்தப்பா வாழறங்கன்னு சொல்லும் தகுதியா மாறிடக்கூடாதுங்கறேன். ருசியே வாழ்வல்ல. "ருசி"யும் வாழ்வு.

புடிச்சதை செஞ்சு சாப்டு மகிழ்வாக இருப்பம்யா. உணவு என்பது கலாச்சாரம் பழக்கம் மற்றும் வாழ்வுமுறை. அதுல வியாபார அரசியலெல்ல நுழைச்சு அடிபடாதிங்க.

உணவாயினும் செய்யும் செயலாயினும் நமக்கு பிடிச்சதை பிடித்தால் மட்டுமே செய்வோம். அடுத்தவரை ஒப்புநோக்கி குற்றவுணர்வடையாமல் நம் எல்லை அறிந்து சுயம் தெளிந்து மகிழ்வாய் வாழ்வோம். சாப்பாடும் சம்பாத்தியமும் நாம் வாழ்வதற்கு இருக்கனும். நம் "வாழ்வு"எதுவென்ற தெளிவு நம்மிடமே இருக்கட்டும். அதை விளம்பர உலகுக்கு போலி வாழ்க்கைக்கு அடுத்தவர் விழைவுக்கு அடகுவைச்சுறாம உயிர்த்தலே நம் முன் இருக்கும் சவால்.

ஆகவே எதுக்கும் மடங்கீறாதீக! நாளைக்கு ஞாயிற்றுகெழம கோழியடிச்சு பிரியாணி போடறோம். ஒரு கட்டு கட்டிட்டு குடும்பத்தோட டிவில மொக்கபடம் பார்க்கறோம் :)smile உணர்ச்சிலை

"மாஸ்டர் டீச்மி குங்க்பூ"

"நோ மை சன்!"

"மாஸ்டர், ப்ளீஸ் டீச்மீ குங்பூ!!

"நோமைசன்... நோ..."

"வை மாஸ்டர் வை???"

"பிகாஸ் ஐ டோண்ட் நோ குங்பூ!!"

இந்தக்காமெடிக்கு தலைகீழா டைவடிச்சு சிரிக்கற அளவுக்குத்தான் எனக்கெல்லாம் சீனப்படங்களை பத்தி தெரியும். ஏன்னா பார்த்துவைச்ச படங்க எல்லாம் எண்டர்த டிராகன்ல இருந்து க்ரோச்சிங் டைகர் ஜெட்லி ஒன் தானே! ஜாக்கிபடங்கள் ஒருவகைன்னா இந்த பழங்கால அரசர் துரோகம் வெண்தாடி குரு மொட்டைல புள்ளிவைச்ச சிஷ்யனுங்க அப்பறம் பறந்துபறந்து அடிச்சும் வேலைக்காவாம கடைசில துணிய கத்தியாக்கி ஏமாந்த ஒருநொடில சொருவி வில்லனைக்கொல்லும் யாஹூசூ படங்கதானே.

அதனாலதான் ஆரம்பத்துல இது சீனப்படம்னு தெரிஞ்சதும் ஒரு அசூயையா பார்க்க ஆரம்பிச்சோம். ச்சோம்னா வீட்டுல பொண்டுபுள்ளைங்க எல்லாமும். பார்த்துமுடிக்கையில் எவ்வளவு மனக்கிளர்ச்சி மற்றும் மனஅமைதி ஆனோம்னு சுருக்க சொல்லிமுடியாது! சீனப்படங்கள் பற்றிய தவறான மாயையை சுத்தமா தொடைச்செடுத்தது நிச்சயம் பலன் தான்.

கதையை சொல்வதில் ஒன்னும் பாதகமில்லை. ஆண் பெண் குழந்தைகள் இருவர் என குடும்பமாக வாழும் தம்பதியர் ஒரு பெரும் நிலநடுக்கத்தில் சிதருண்டு போகின்றனர். கணவனைப்பறொகொடுத்த அந்த தாய்க்கு இடிபாடுகளைத்தோண்டி மக்களை தேடியெடுக்கும் நேரத்தில் ஒரு காங்கிரீட் தூணின் இருபக்கங்களில் அழுத்தப்பட்டிருக்கும் மகன் அல்லது மகள் இருவரில் ஒருவரை மட்டுமே விரைவாக முடிவெடுத்தால் காப்பாற்றமுடி நிர்ப்பந்தம். ஏற்கனவே கணவனை இழந்து ஊரே அழிவின் பிடியில் இருக்கும் நிலையில் அவசரத்தில் அவள் மகனை காப்பாற்றும் முடிவை எடுக்கிறாள். காங்க்ரீட்டுக்கு அடியில் மாட்டிக்கிடக்கும் மகள் இதைக்கேட்டுவிடுகிறாள். மீட்புக்குழுவின் கணிப்புத்தவறாக அவள் பாதிக்கப்படாமல் பிழைத்துக்கொள்கிறாள். மீட்கப்பட்ட மகனுடன் பாதி உயிராக தாய் ஒருபுறம் செல்ல பிழைத்துக்கொண்ட மகள் வேறொருபுறம் அழைக்கிழிக்கப்பட்டு பின்பு ஒரு தம்பதியரால் தத்தெடுக்கப்படுகிறாள்.

இந்த மூன்றுபேரும் அடுத்த முப்பத்தைந்து வருடங்களுக்கு பிறகு எப்படி சேர்கிறார்கள் என்பதுதான் கதை. இதன்பிறகாக நடக்கும் நிகழ்வுகள் சம்பவங்கள் ஒவ்வொன்றும் அவ்வளவு உணர்வுபூர்வமானவை. மகளை காவுகொடுத்துவிட்டேனே என மருகிமருகி வாழும் தாய் ஒருபக்கம். அம்மாவே தன்னை கைவிட்டு தம்பியை மட்டும் காப்பாற்றிசென்றாளே என அபலையுணர்வில் வாழ்வை குறுக்கி குறுகிக்கொள்ளும் மகள் ஒருபுறம். இந்த ஊசலாட்டத்துக்குள் நிச்சயம் நாலைந்துமுறையாவது பொங்கிவரும் அழுகையை கட்டுப்படுத்த முடியாமல் கதறிவிட்டேன். விட்டோம். கண்களில் நீர் வழிந்தோட உணர்வுச்சுழியில் தத்தளித்தபடி ஒரு சீனை சொல்லியே ஆகமும்னுதான் இந்த பத்தி. அந்த டைரக்டரை நேரில் கண்டால் நிச்சயம் காலில் விழுந்துவிடுவேன். இழப்பை உணர்வதை நம் கட்டுக்குமீறி வெளிப்படுத்துகையில் எந்தவித புறகாரணிகளும் கருத்தில் கொள்ளாமல் காட்டாற்றுவெள்ளமென அதை கொட்டித்தீர்க்கும் வாய்ப்பு எத்தனைமுறை அமையும்? எதற்கு இந்த பில்டப்பு? நேராக்கேக்கறேன். கடைசியா எப்ப மனசுவிட்டு அழுதீங்கன்னு நினைவிருக்கா?

கனடாவில் மருத்துவ செவிலியாக கணவன் குழந்தைகளோடு வாழ்ந்துவரும் அந்தப்பெண் முப்பத்தைந்து வருடங்களுக்கு பிறகு மீண்டும் சீனாவில் நிலநடுக்கம் ஏற்பட்டதை அறிந்து மீட்புக்குழுவில் சேர்ந்து உதவிபுரிய விரைகிறாள். பலவருடங்களுக்கு முன்பு இதேபோன்ற ஒரு நிகழ்வில் தான் தன் தாயால் கைவிடப்பட்ட ஆறாக்கோபம் இன்னமும் இருக்கிறது. அந்த குழுவில் ஒருவன் முன்னர் நடந்த பழங்கதையை விளக்கிக்கொண்டிருக்கிறான். மெல்ல விசாரித்தறிகையில் அது ஊனமான அவன் தம்பி. அவளால் நம்ப முடியவில்லை. ஆனாலும் அவன்மேல் பெரிய ஒட்டுதல் வரவில்லை. அவனோ காணாமல்போன அக்கா கிடைத்ததில் உருகிப்போய் அவளை தொலைதூரத்தில் இருக்கும் அம்மா வீட்டுக்கு பிடிவாதமாக அழைத்துச்செல்கிறான். பிடிப்பின்றி ஆறாக்கோவத்தில் அவள். அந்த ஒரு சீன் முடிகையில் நெஞ்சைப்பிசைந்துவிட்ட வலியில் மனம்கரைந்த அழுகை.

இத்தனை வருடங்கள் கழித்து பார்க்கும் அவர்கள் எப்படி நடந்துகொள்வார்கள் என்கிற பதைப்பு நமக்கு.

அம்மா வீட்டிற்கு வெளியே பாத்திரங்கள் துலக்கிக்கொண்டிருக்கிறாள். இவள் தம்பியோடு தயங்கித்தயங்கி வர அம்மாவோ பார்வையை மாற்றாமல் உள்ளே சென்று அமரும்படி வேண்டிக்கொள்கிறார். வீட்டினுள் சென்ற பெண் சுவறில் தன் சிறுவயது புகைப்படத்தை பார்க்கிறாள். அதன்முன் ஒரு நீர் நிரம்பிய ஒரு சிறு பாத்திரத்தில் தக்காளிகள். இது அவள் சிறியவளாக இருக்கும்பொழுது சமையலுக்கு வைத்திருக்கும் தக்காளியை ஆசையாகத்தின்ன தூக்கிக்கொண்டு ஓடும் தினப்படி செயலை நினைவுபடுத்துகிறது. பின்னாலிருந்து அம்மாவின் குரல். உன்னை பறிகொடுத்தநாளில் இருந்து தவறாமல் உன் நினைவாய் தினமும் உன் படத்தின்முன் தக்காளிகளை வைப்பதுவழக்கம் என. மகளுக்குள் சட்டென எதுவோ ஒன்று உடைகிறது. அம்மாவிம் குற்றவுணர்வை இதுவரையிலான அலைக்கழிப்பை ஒரு நிமிடத்தில் புரிந்துகொள்கிறாள். இதுவரை கரையவிடாமல் ஊதியூதி வளர்த்த கோவக்கணலும் நாளும் மறுகிமறுகி வளர்த்துவந்த குற்றவுணர்வும் இருவருக்கும் ஒரு நிமிடத்தில் உடைந்து நொறுங்குகிறது.

எவ்வளவு எளிய சீன். எந்தவித ஆரவார தம்பட்ட நடிப்பும் இன்றி மிக எளிய வசனங்களால் உடல்மொழியால் அழியாக்காட்சி ஆகிவிட்டது. நடிப்பு என்பது தோடா நாம் எப்படி தெறமையா நடிக்கறேன்னு நொடிக்குநொடி பார்வையாளனுக்கு காட்டிக்கொண்டே இருப்பதல்ல. எந்த நொடியில் அந்த நடிகர் காணாமல்போய் அந்த கதாபாத்திரம் நம்மை நம்மையறியாமல் அவர்கள் திரைக்குள்காட்டும் வாழ்க்கைக்குள் இழுத்துக்கொள்வது. இந்த ஒரு சீன் போதும். இனி ஜென்மத்துக்கும் சீனாப்படம்னா சடையனுங்க காத்துல கத்திக்கிட்டு சண்டைபோடற படம்னு சொல்லமாட்டேன்.

நானெல்லாம் சும்மா சிக்ப்ளிக்ஸ்குக்கே க்ளைமாக்ஸ்ல கண்ணுல தண்ணி வச்சுக்கறவந்தான். இந்த படத்தின் இயக்குனருகூட சீனாவின் சேரனாக இருக்கக்கூடும். ஆனால் உன்னதம் என்கிறவகையில் இந்தக்காட்சியை நம்பாளு யாரால செஞ்சிருக்க முடியும் யோசிச்சதுல அது ராதிகாவா ஊர்வசியான்னு இன்னமும் தெளிவா சொல்ல ஏலலை. எளியகாட்சிகளை எளிமைகெடாமல் செய்துகாட்டத்தான் இமாலயதிறமை இயல்பாய் தேவைப்படுகிறது.

முழுப்படம் யூடியூப்லயே நல்ல குவாலிடில இருக்கு. நீங்க சேரனின் தவமாய்த்தவமிருந்து படத்தை உணர்ந்துபார்த்தவரெனில் இப்படத்தை ஒருமுறை பார்த்து பொம்பள ராஜ்கிரனின் உணர்வுக்கடத்தல்களை அனுபவியுங்கள்.